Θεωρητικά το πέναλτι είναι μια εύκολη υπόθεση.
Ακόμα και για τον μεγαλύτερο ρούκουνα είναι εφικτό να σκοράρει από τα έντεκα βήματα με «πιάτο» ένα τέρμα 7,32 μ. μπροστά του και μονάχα έναν τερματοφύλακα για να νικήσει.
Όπως έχει αποδειχθεί επανειλημμένως όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Το να σκοράρεις (όχι εκτάκτως αλλά) συστηματικά από τη βούλα χρειάζεται κι αυτό την τέχνη του.
Και το να εξελιχθείς σε αυτό που αποκαλούμε «σπεσιαλίστα» απαιτεί ένα αδιάσπαστο τρίπτυχο:
Ψυχραιμία, αυτοπεποίθηση, ευστοχία!
Κατά καιρούς λοιπόν έχουμε δει και στα δικά μας γήπεδα καλούς «πεναλτάκηδες». Υπήρξαν όμως και κάποιοι που βρίσκονταν ένα βήμα παραπάνω.
Που σου δημιουργούσαν απελπισία αν ήσουν αντίπαλος και σιγουριά αν ήταν δικοί σου. Που πίστευες ότι δεν έχουν αστοχήσει (και ούτε πρόκειται) ποτέ στη ζωή τους.
Που σου έδιναν την εντύπωση ότι θα το έβαζαν, ακόμα κι αν νωρίτερα τους είχες ποτίσει 1,5 νταμιτζάνα ρακή.
Όπως, για παράδειγμα, οι εξής:
Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς
Η πιο χαρακτηριστική -και η πιο εκνευριστική για αντίπαλο- περίπτωση. Κάποιος κακεντρεχής (και σίγουρα μη Ολυμπιακός) θα μπορούσε να πει ότι με τόση εξάσκηση, αυτό έλειπε να μην έχει γίνει σχεδόν άριστος. Στην προκειμένη περίπτωση ωστόσο δεν έχει σημασία το πώς κερδίζονταν τα πέναλτι που χτυπούσε ο Τζόρτζεβιτς, αλλά το πώς εκτελούνταν: Δηλαδή με άψογα πλασέ ακριβείας, που άφηναν μηδενικές πιθανότητες αντίδρασης στον τερματοφύλακα. Ακόμα κι αν αυτός ήταν ο πελώριος Βάντσικ…
Στράτος Αποστολάκης
Ο ορισμός της κυνικότητας. Της ωμής δύναμης. Αν υπήρχε ο ορισμός «πέναλτι-νταηλίκι», τα πνευματικά δικαιώματα θα έπρεπε να δοθούν στον αξέχαστο μπακ του Παναθηναϊκού. Ούτε τεχνική, ούτε κολπάκια στη φόρα, ούτε τρικ για να «ψαρέψει» τον τερματοφύλακα: Ξερό, φαρμακερό σουταρίδι, που σφύριζε στ’ αυτιά του πριν καρφωθεί στα δίχτυα. Και άμα ήταν μάγκας ο γκολκίπερ (και ήθελε να ρισκάρει τη σωματική του ακεραιότητα), ας περίμενε στο κέντρο του τέρματος να χάσει κάνα… μέλος!
Δημήτρης Σαραβάκος
Σύμφωνοι, στο μυαλό όλων έχει μείνει η τελευταία εντύπωση: Η εικόνα του (λίγο αφότου η πράσινη εξέδρα τον προέτρεψε το περίφημο «Δημήτρη βαζέλα, βγάλε τη φανέλα») να σουτάρει στα πουλιά στον τελικό Κυπέλλου το ’95. Μόνο που αυτό δεν αλλάζει ότι ο Σαραβάκος ήταν εξαιρετικός εκτελεστής πέναλτι. Ότι -ανάμεσα στις άλλες ικανότητές του- υπήρξε σπεσιαλίστας στα χτυπήματα από τα 11 βήματα. Και ότι δυο τέτοια από τα δικά του πόδια (ένα σε κάθε ματς με την Γκέτεμποργκ) υπέγραψαν την πρόκριση του Παναθηναϊκού στου «4» του Πρωταθλητριών το ’85.
Βασίλης Τσιάρτας
Το αριστερό του πόδι ήταν «διαβήτης». Πιθανότατα το πιο ακριβές που έχει εμφανιστεί ποτέ στα ελληνικά γήπεδα. Και πέρα από τις εκπληκτικές εκτελέσεις φάουλ που ήταν «σαν πέναλτι», ο Βασίλης Τσιάρτας το χρησιμοποιούσε και για… κανονικά πέναλτι. Με τα «γλυκά» του χτυπήματα λοιπόν (σχεδόν πάντα χαμηλά στην εστία) δεν είχε και τόσο σημασία αν ο τερματοφύλακας έβρισκε τη γωνία. Γιατί ακόμη κι έτσι, έμοιαζε σχεδόν αδύνατο να προλάβει το χειρουργικό πλασέ που προοριζόταν για τα δίχτυα του…
Άγγελος Μπασινάς
Δεν ήταν επιθετικός ή «δεκάρι». Δεν μπορείς να πεις ότι απ’ όλα τα προσόντα του η τεχνική ήταν εκείνο που τον έκανε να ξεχωρίζει. Κι όμως! Υπήρξε ένας από τους πιο… απελπιστικούς εκτελεστές πέναλτι για τους αντίπαλους τερματοφύλακες. Με έναν υποδειγματικό συνδυασμό ψυχραιμίας και αποτελεσματικότητας, ο Μπασινάς ανέπτυξε την εκτέλεση του θεωρητικά άπιαστου πέναλτι: Ψηλά και στη γωνία! Και εκτός από μεγάλες βραδιές του ευρωπαϊκού Παναθηναϊκού (όπως η νίκη επί της Μπαρτσελόνα), σκόραρε και σε ιστορικές επιτυχίες της Εθνικής (όπως η πρώτη νίκη επί της Πορτογαλίας στο Euro 2004).