Οι φίλαθλοι έχουν διάφορους τρόπους για να δένονται με τους παίχτες που φοράνε τη φανέλα της ομάδας τους. Οι ΑΕΚτζήδες δέθηκαν με τον Ντέμη τότε που σκαρφάλωσε τα κάγκελα για να πάει στην κερκίδα. Οι περισσότεροι νιώθουν αυτό το δέσιμο όταν το όνομα τους αρχίζει να γίνεται σύνθημα στα χείλη των οπαδών.
Στον Παναθηναϊκό των τελευταίων ημερών του Τζίγκερ και της πολυμετοχικότητας υπήρξε ένας παίχτης που το βίωσε με το σύνθημα.
«Μαζί σου Αντρέα για μια Πανάθα ωραία»
Η παραπάνω φράση ηχούσε πρώτα στο ΟΑΚΑ και μετά στη Λεωφόρο. Δυστυχώς δεν ήχησε ξανά στο ΟΑΚΑ. Ο Αντρέας Ίβανσιτς φόρεσε τα πράσινα για τρεις σεζόν, με τις δύο πρώτες να είναι αυτές που μπόρεσε πραγματικά να αποδώσει αυτά που μπορούσε. Στο μυαλό πολλών η περίπτωσή του είναι κάτι αντίστοιχο του Ντάνιελ Τόζερ στην ΑΕΚ.
Μόνο που ο Αντρίκος δεν ήταν ένα prospect υπό εξέλιξη. Ήταν ένας παιχταράς από την Αυστρία. Όλα έχουν τη σημασία τους. Για παράδειγμα αν είχε γεννηθεί Ισπανός, δεν θα βρισκόταν ποτέ στην Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό. Αυτό όμως εμάς που μένουμε με τις όμορφες αναμνήσεις και τις ιστορίες, δεν έχει σημασία. Σημασία είχε ότι λατρέψαμε το αριστερό του πόδι. Λατρέψαμε το φάλτσο που έβαζε στη μπάλα.
Για εμάς στον Παναθηναϊκό ήταν ένας δικός μας άνθρωπος, ένας τύπος που θα μπορούσαμε να υμνούμε για πολλά περισσότερα χρόνια αν η πολυμετοχικότητα και ο ανεκδιήγητος Χενκ Τεν Κάτε δεν του είχαν φερθεί τόσο λάθος. Θυμάμαι ότι το καλοκαίρι του 2008 ήταν να αποφασιστεί για εκείνον και τον Μάτος αν θα πληρωθεί η ρήτρα της αγοράς τους από τις ομάδες τους. Αγοράστηκαν και οι δυο.
Ο Μάτος αδίκησε ο ίδιος τον εαυτό του. Ο Ίβανσιτς αδικήθηκε από τη λαίλαπα του ξοδέματος της πολυμετοχικότητας. Το χρήμα έρεε και στο μυαλό όλων είχε δημιουργηθεί η πίστη ότι πρέπει να αγοραστούν παίχτες καλύτεροι από τους υπάρχοντες σχεδόν σε κάθε θέση. Πρώτα ξεκίνησε το παιδομάζωμα και το φόρτωμα. Μόνο η δεξιά πτέρυγα είχε τρεις παίχτες. Μουν, Γκάμπριελ και Νίλσον.
Στ΄αριστερά ήταν ο Λεοντίου που περιμέναμε να γυρίσει, ο Σπυρόπουλος ως βασικός και μοναδικός και…ο Ίβα. Ο Τεν Κάτε είχε αποφασίσει να τον χρησιμοποιεί αρκετά ως αριστερό μπακ. Κι αυτό δεν άρεσε στον Αντρέα. Πολύ γρήγορα το γυαλί ράγισε και ο Αυστριακός αποτέλεσε παρελθόν το επόμενο καλοκαίρι. Σε μια νέα εποχή που όλοι μας ελπίζαμε ότι θα είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης, η μοίρα τα έφερε έτσι που τέλειωσε άδοξα.
Η τελευταία του χρονιά δεν είναι ικανή να σβήσει τις προηγούμενες δύο. Δεν ήταν η συχνότητα που σκόραρε ή έβγαζε ασίστ. Ήταν αυτό το γλυκό πάρσιμο της μπάλας. Ήταν αυτό το σουτ που σε έκανε να ερωτεύεσαι περισσότερο το ποδόσφαιρο και τον Παναθηναϊκό. Στάθηκε και άτυχος γιατί και οι δύο χρονιές του στην ομάδα σημαδεύτηκαν από άσχημες καταστάσεις.
Την πρώτη είχαμε την αποπομπή του Μπάκε, την προσωρινή αντικατάστασή του από τον Βέλιτς, τη Ζαπορίζιε, το κυνηγητό, τον Μουνιόθ, την μη διεκδίκηση του πρωταθλήματος από πολύ νωρίς. Τη δεύτερη όλα πήγαιναν κατ΄ευχήν ως τον Ιανουάριο. Το 4-0 στο κύπελλο και το χαμένο πέναλτι του Παπαδόπουλου λίγες μέρες πριν στο Καραϊσκάκης δηλητηρίασαν την ομάδα.
Και πάλι όμως. Αυτή η ομορφιά που πρόσφερε ο Αντρέα Ίβανσιτς δεν ανταλλάσσεται. Ξέρετε, συμβαίνει με τους φιλάθλους που παθιάζονται, υπάρχουν φορές που μεγεθύνουμε στο μυαλό μας έναν ποδοσφαιριστή. Φορές που προβάλλουμε τα ανδραγαθήματά του σε οθόνη μεγαλύτερη από αυτή που επιβάλλει ο ρεαλισμός. Αυτό δεν γίνεται τυχαία.
Γίνεται γιατί νιώθουμε την ανάγκη να συνδεθούμε, να συναισθανθούμε. Γίνεται γιατί στα μάτια ενός 15χρονου πιτσιρικά το φάλτσο του Ιβ έμοιαζε με την Άιντα του Βέρντι (κι ας είχε παρατσούκλι Μότσαρτ) και στ΄αυτιά του ήταν ένα όμορφο εμβατήριο αυτό το «Μαζί σου Αντρέα».
Το σλάλομ με τον ΠΑΟΚ στα πρώτα του βήματα με τα πράσινα, το φάουλ με τον ΠΑΟΚ, το τέλειο φαλτσαριστό στα play off με την ΑΕΚ, η φαουλάρα με τη Βέροια στη Λεωφόρο. Και πολλά ακόμα. Ή λίγα και καλά; Δεν έχει σημασία. Στο μυαλό μου θα είναι πάντα πολλά αυτά που έκανε ο Ίβανσιτς με τα πράσινα. Από ένα σημείο και μετά αυτά που μένουν μέσα μας δεν είναι οι κατακτήσεις κυπέλλων.
Είναι κάποια πράγματα με τη στόφα του μοναδικού. Πράγματα που δεν τα κοιτάνε οι πολλοί και στο μυαλό μας φαίνονται διαμάντια. «Δεν ξέρουν τι τους γίνεται οι άλλοι» σκεφτόμαστε. Κάπως έτσι σκέφτηκαν λίγοι για τον Ιβ. Ή μήπως ήταν πολλοί;
Χθες το πρωί ο Αντρέας Ίβανσιτς κρέμασε τα παπούτσια του σε ηλικία μόλις 35 ετών. Ταλαιπωρήθηκε αρκετά από το 2015 και μετά που πήγε στην Αμερική. Για τη δική μου γενιά φιλάθλων, αυτή που καλούπωνε τα ποδοσφαιρικά της συναισθήματα στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, ο Αντρέας υπήρξε ένας εκφραστής. Κι αυτή τη θέση θα κατέχει εσαεί!