Όταν είσαι ελληνική ομάδα και παίζεις με την Μπάγερν στο Μόναχο ο ρεαλιστικός στόχος είναι να μη διασυρθείς.
Με δεδομένο ότι το να πάρεις αποτέλεσμα κινείται στην ίδια κλίμακα πιθανοτήτων με το να κερδίσουν οι Μάνταλος και Ριμπερί σε καλλιστεία, οποιοδήποτε παθητικό κάτω από το ψυχολογικό όριο του «3» κρίνεται θετικό.
Υπό αυτή την άποψη, το γεγονός ότι η ΑΕΚ επιστρέφει με ένα ελαφρύ 2-0 από τη Γερμανία (δεν είναι επιτυχία, αλλά) μπορεί να θεωρηθεί αξιοπρεπές.
Αν σκεφτείς μάλιστα ότι συνδυάστηκε με καλή εμφάνιση στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα (και ότι χρειάστηκε ένα τραβηγμένο πέναλτι για να μείνει πίσω στο σκορ), ο απολογισμός αγγίζει το μάξιμουμ που θα μπορούσε να πάρει η «Ένωση» σε ένα από τα πιο… κατηφορικά γήπεδα της Ευρώπης.
Πέρα όμως από τις καλές εντυπώσεις, τις εμπειρίες και την τόνωση της αυτοπεποίθησης επειδή κοίταξε στα μάτια ένα θηρίο, η ΑΕΚ είχε κι ένα μεγαλύτερο κέρδος από το ματς της «Allianz Arena»:
Την απόδοση του Άλεφ!
Ενώ βρίσκεται στα ντουζένια της η συζήτηση για τα πόσο «πονάει» η ομάδα του Ουζουνίδη στα χαφ, πόσο μεγάλο «έγκλημα» ήταν η μη απόκτηση ενός παίκτη εκεί και πόσο απαραίτητο είναι να διορθωθεί το λάθος τον Γενάρη, ο Βραζιλιάνος έδειξε (ή μάλλον υπενθύμισε) ότι η ομάδα διαθέτει ήδη έναν ποιοτικό μέσο.
Έναν χαφ που ήρθε το καλοκαίρι με τις καλύτερες συστάσεις. Και διαθέτει όλες τις προδιαγραφές -όχι μόνο να κερδίσει θέση στην ενδεκάδα, αλλά να αποτελέσει παίκτη-κλειδί για την ΑΕΚ.
Στο παιχνίδι με τον μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας τη φετινή σεζόν, ο Άλεφ ξεδίπλωσε περισσότερο από κάθε άλλη συμμετοχή του τα χαρίσματα για τα οποία η «Ένωση» τον έφερε το καλοκαίρι:
Εξαιρετική τεχνική κατάρτιση. Καλή αντίληψη του παιχνιδιού. Μηδενικά «πουλήματα» της μπάλας (στοιχείο που τόσο έχει λείψει εσχάτως στην ΑΕΚ), προσπάθεια να παίξει «με τη μια», σωστές τοποθετήσεις (με την μπάλα ή χωρίς).
Αν προσθέσει λοιπόν κάποιος σε αυτά τα πλούσια φυσικά του προσόντα, το ύψος του, την αλτικότητα και τον μεγάλο διασκελισμό, αναρωτιέται τι του λείπει για να εξελιχθεί σε έναν υπέροχο χαφ.
Προφανώς και έχει μειονεκτήματα και πολλά πράγματα ακόμα να βελτιώσει: Χρειάζεται μεγαλύτερη προσήλωση στο τακτικό κομμάτι, περισσότερη ένταση στις προσωπικές μονομαχίες, περιορισμό κάποιων επιπολαιοτήτων ή εξεζητημένων επιλογών του με την μπάλα.
Αν και πραγματικά -ακόμα κι αν είναι ενίοτε υπερβολικές ή επίφοβες- ποιος ΑΕΚτσής μπορεί να πει ότι ΔΕΝ γούσταρε και ΔΕΝ έβγαλε επιφωνήματα θαυμασμού σε βραζιλιάνικες ενέργειές του, όπως το «σομπρέρο» στο ματς με τη Σέλτικ;;;
Εκεί όπου -σημειωτέον- ήταν από τους καλύτερους. Ξεκινώντας αναγκαστικά στην ενδεκάδα (επειδή ο Γαλανόπουλος είχε αποβληθεί στο πρώτο ματς) ανταποκρίθηκε μια χαρά.
Και στο πιο απαιτητικό παιχνίδι της σεζόν μέχρι χθες το βράδυ (αν συμφωνήσουμε ότι η Σέλτικ ήταν πολύ ανώτερη ομάδα απ’ όλες τις άλλες που είχε αντιμετωπίσει η ΑΕΚ πριν την Μπάγερν) ο Άλεφ ήταν από τους κορυφαίους.
Είναι μια απορία λοιπόν (που ενισχύεται ακόμα περισσότερο από τη χθεσινή του εμφάνιση) γιατί δεν παίρνει περισσότερο χρόνο συμμετοχής.
Γιατί ok, είναι γνωστή η τακτική επιλογή του Ουζουνίδη να παίζει με δυο «εξάρια» (επειδή συγκλίνουν πολύ οι δυο ακραίοι στο 4-4-2 που εφαρμόζει).
Ωστόσο η ΑΕΚ που υποφέρει τόσο σε δημιουργία και πρωτοβουλίες στο κέντρο δεν έχει την πολυτέλεια να στερείται τα προσόντα του Άλεφ. Η ΑΕΚ που μοιάζει κομμένη στη μέση σε ματς που ο αντίπαλος την πιέζει στα χαφ δεν γίνεται να μην τον υπολογίζει περισσότερο.
Και ο Μαρίνος Ουζουνίδης -που ψάχνει εναγωνίως λύσεις στις συγκεκριμένες θέσεις τουλάχιστον μέχρι να έρθει ο Γενάρης- πρέπει να βρει έναν τρόπο να τον χωράει συχνότερα στην ενδεκάδα.
