Δεκατρία γκολ σε 10 αγωνιστικές, τα πέντε εκ των οποίων στο εντός έδρας ματς με τα Γιάννενα. Αν ο Νάτχο δεν σκόραρε στο 92’ της αναμέτρησης με τον Αστέρα Τρίπολης, ο Ολυμπιακός δεν θα είχε βάλει πάνω από ένα γκολ σε κανένα άλλο ματς του φετινού πρωταθλήματος.
Σε δύο (ΠΑΟΚ, ΟΦΗ) δεν βρήκε καν δίχτυα, σε αυτό με τον Πανιώνιο τα «μάτωσε» επίσης στο 92’. Κι όμως, η σεζόν είχε ξεκινήσει τόσο παραγωγικά, με τα 7 γκολ (4+3) απέναντι στη Λουκέρνη και το 3-1 επί της Μπέρνλι, που του έδωσαν το εισιτήριο για τους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ.
Οι Ελβετοί και οι Άγγλοι ωστόσο δεν είχαν, ως καλοκαιρινοί αντίπαλοι, την πολυτέλεια της «κατασκοπείας» και προσαρμογής στο παιχνίδι τους απέναντι σε μια υπό διαμόρφωση ομάδα. Στην Ελλάδα μοιραία είναι διαφορετικά.
Οι προπονητές γνωρίζουν ότι όλο το παιχνίδι του Ολυμπιακού γίνεται από τους εξτρέμ και ότι η κάθετη πάσα από τον άξονα που θα βγάλει τον σέντερ φορ στην πλάτη της αντίπαλης άμυνας λάμπει διά της απουσίας της.
Τι κάνει μια προβλέψιμη επιθετική ανάπτυξη λιγότερο προβλέψιμη; Ένας «killer», που με μια ενδεχομένως… απρόβλεπτη κίνηση του θα μετατρέψει τη μισή φάση σε γκολ. Τέτοιος παίκτης όμως δεν υπάρχει στον Ολυμπιακό.
Στο ελληνικό πρωτάθλημα, που όπως και σε πολλά άλλα το «ταμπούρι» είναι τρόπος ζωής, το προβάδισμα στο σκορ είναι αυτοσκοπός, ιδίως από μια μεγάλη ομάδα, που αναζητά χώρους για να ξεδιπλώσει την ποιότητα της.
Στα τρία ματς που οι ερυθρόλευκοι βρέθηκαν πίσω στο σκορ (ΠΑΟΚ, ΟΦΗ, Παναθηναϊκός), πήραν ένα βαθμό. Αντίθετα, στα εφτά που προηγήθηκαν έκαναν έξι νίκες και τη στερήθηκαν μόνο στο ντέρμπι με την ΑΕΚ. Ακόμα και ο πρωτοπόρος ΠΑΟΚ του 9-1-0 έχει σκοράρει μόνο μία φορά πάνω από δύο γκολ.
Σε τόσο κλειστά παιχνίδια χρειάζεσαι τον «δολοφονικό» φορ περιοχής, που θα σε ξελασπώσει και θα σου δώσει «βρώμικες» νίκες. Έναν Πρίγιοβιτς καλή ώρα, έναν Μήτρογλου ή Μάρκους Μπεργκ, μιλώντας με δεδομένα Σούπερ Λιγκ.
Ατυχώς για τον Ολυμπιακό, ούτε ο Αχμέντ Χασάν, ούτε ο Μιγκέλ Ανχελ Γκερέρο έχουν δείξει ότι μπορούν να επωμιστούν τέτοιο ρόλο. Ο 25χρονος Αιγύπτιος ήρθε στην Ελλάδα, έχοντας στο βιογραφικό του 32 γκολ σε 98 συμμετοχές με τη Ρίο Άβε και 24 σε 101 εμφανίσεις την προηγούμενη τριετία με τη φανέλα της Μπράγκα.
Πέρσι έβαλε μόνο 5 στο πορτογαλικό πρωτάθλημα, έχοντας χάσει μετά το Φθινόπωρο τη θέση του στη βασική ενδεκάδα, εξέλιξη που του στοίχισε και την παρουσία στο Παγκόσμιο Κύπελλο με την Εθνική Αιγύπτου. Αλλά και όταν έπαιζε βασικός ήταν στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων ο ένας από τους δύο επιθετικούς, στο 4-4-2 του Άμπελ Φερέιρα.
Ο ρόλος του φουνταριστού στο 4-2-3-1 του Ολυμπιακού είναι κάτι που θυμάται… αμυδρά, από τη θητεία του στη Ρίο Άβε, με προπονητή και τότε τον Πέδρο Μαρτίνς. Η πίεση, οι απαιτήσεις, οι προσδοκίες και η πίστωση χρόνου στον Ολυμπιακό βέβαια, ελάχιστη σχέση έχουν με τα στάνταρ της συμπαθούς ομάδας μια παραλιακής κωμόπολης 80.000 κατοίκων στον πορτογαλικό βορά.
Οι παραστάσεις του Γκερέρο σε ανάλογες συνθήκες – δεν συζητάμε καν για πρωταθλητισμό – είναι ακόμα πιο ισχνές. Παρότι είναι 28 ετών, στη μεγάλη κατηγορία του ισπανικού πρωταθλήματος έχει παίξει μόνο με τις Σπόρτινγκ Χιχόν και Λεγανές, πετυχαίνοντας αθροιστικά 25 γκολ σε 149 ματς. Ένα ανά έξι κατά μέσο όρο δηλαδή.
Και αυτός συνήθιζε και έμαθε να λειτουργεί σε δίδυμο φορ, άλλωστε το έχει δηλώσει σε διάφορες συνεντεύξεις του στην Ισπανία ότι νιώθει πιο άνετα όταν έχει άλλον έναν επιθετικό δίπλα του σε σχηματισμό 4-4-2.
Τον περασμένο Αύγουστο ο Ολυμπιακός «ξηλώθηκε» για το παχυλό συμβόλαιο του Γιάγια Τουρέ, που για την ώρα επιβεβαιώνει τις απαισιόδοξες προβλέψεις όλων όσων τον είχαν χαρακτηρίσει μια περιττή προσθήκη.
Σε μια ομάδα γεμάτη με κεντρικούς χαφ, ένας ακόμη χωρίς τρεξίματα και αντοχή έμοιαζε ξεκάθαρα μια αχρείαστη «πολυτέλεια». Πρώτα όμως οφείλεις να εξασφαλίσεις το ζην και ακολούθως φροντίζεις για επικοινωνιακούς λόγους και σκοπιμότητες μάρκετινγκ το ευ ζην.
Και για να είμαστε ειλικρινείς, αυτό το «ζην» στην επίθεση του Ολυμπιακού αγνοείται από το καλοκαίρι του 2015 που ο Κώστας Μήτρογλου κούνησε μαντήλι στο ελληνικό πρωτάθλημα.