Έχοντας διανύσει ήδη το 1/3 του πρωταθλήματος και με το δείγμα γραφής να περιλαμβάνει και την βαθμολογική συγκομιδή, την αγωνιστική συμπεριφορά και την εικόνα της ομάδας σε τρία σερί ντέρμπι, μάλλον η ώρα των κρίσιμων αποφάσεων για το μέλλον του Παναθηναϊκού πλησιάζει. Ο Ιανουάριος άλλωστε απέχει μόλις 1,5 μήνα μακριά και τότε η διοίκηση των πρασίνων θα ξεκαθαρίσει με πράξεις τις προθέσεις της για το «αύριο» του τριφυλλιού.
Στο διάστημα των τελευταίων μηνών πολλές φορές έγινε λόγος για «κρίσιμο σταυροδρόμι» του Παναθηναϊκού. Συνήθως, όμως, αυτή η κουβέντα άνοιγε για όλους τους λάθος λόγους. Σχετιζόταν σχεδόν αποκλειστικά με την εκδίκαση προσφυγών και με γενικότερα με «αμαρτίες» του παρελθόντος που έρχονταν να δεσμεύσουν το «σήμερα» και να υποθηκεύσουν το «αύριο» της ομάδας.
«Κρίσιμες» επίσης χαρακτηρίστηκαν και οι διαπραγματεύσεις της παρούσας διοίκησης με τον Παϊρόζ Πιεμπονγκσάντ, για τις οποίες οι όποιες πληροφορίες συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να βγαίνουν με το σταγονόμετρο και να αφήνουν την εντύπωση πως οι μόνοι που γνωρίζουν πραγματικά τις λεπτομέρειες να είναι οι άμεσα εμπλεκόμενοι, που όμως δεν δείχνουν την παραμικρή διάθεση να μιλήσουν καθαρά γι’ αυτές.
Ωστόσο με κάποιο τρόπο -έστω και με απώλειες που σχετίζονται με «αιματηρές» τιμωρίες (βλέπε το -6 στη βαθμολογία), η ομάδα «περπάτησε» σε πείσμα όλων των αντιξοοτήτων και των εμποδίων που μπήκαν στον δρόμο της. Και τα κατάφερε τόσο καλά ώστε παραμονές των τριών σερί ντέρμπι να υπάρχουν προσδοκίες πολύ υψηλότερες εκείνων της αρχής της σεζόν. Ακόμη κι έτσι, έχοντας δηλαδή να αντιμετωπίσει επιπλέον και το άγχος που έπεσε στις πλάτες του από Τύπο και κόσμο, το σύνολο του Γιώργου Δώνη χάνοντας μόνο στο ένα από αυτά τα ματς-crash test, παγιοποίησε την εντύπωση ότι μπορεί να πετύχει πολύ περισσότερα.
Ίσως έχει με το υπάρχον ρόστερ, βέβαια, αφού στις πρώτες 10 αγωνιστικές δεν βγήκαν στην επιφάνεια μόνο οι αγωνιστικές και αθλητικές ικανότητες των παικτών του τριφυλλιού, αλλά και οι αδυναμίες τους. Πλέον Δώνης και Νταμπίζας (που η αλήθεια είναι πως από τη μέρα που ανέλαβαν έδειξαν πόσο καλά είχαν ξεψαχνίσει και αναλύσει την ομάδα και τις δυνατότητές της) έχουν μπροστά τους μία πολύ πιο ξεκάθαρη εικόνα.
«Και τώρα πού πάμε; Τώρα τι κάνουμε;» είναι τα ερωτήματα που όσο πλησιάζει ο Ιανουάριος συζητιούνται ολοένα και πιο έντονα στο «πράσινο» στρατόπεδο. Οι απαντήσεις πιθανόν να έχουν ήδη ληφθεί, αλλά καλύπτονται κι αυτές από ομίχλη αντίστοιχη της πορείας μεταβίβασης των μετοχών στον Ταϊλανδό, τους «συμπαίκτες» και τους δυνητικούς συνεργάτες των ανθρώπων που διοικητικά κάνουν κουμάντο στον σύλλογο. Οπότε και πάλι καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως αυτοί που πραγματικά γνωρίζουν είναι εκείνοι που δεν μιλάνε γι’ αυτό. Αναγκαστικά, όμως, θα «μιλήσουν» οι πράξεις τους και οι ενέργειές τους κατά τη διάρκεια της προσεχούς μεταγραφικής περιόδου, η οποία θα είναι άλλη μία «κρίσιμη» περίοδος για την ομάδα.
Το «δίλημμα» αφορά την πορεία του πρότζεκτ και το κατά πόσο αυτό θα παρεκκλίνει ή θα εμπλουτιστεί με νέα στοιχεία. Ο «εύκολος» δρόμος θα ήταν μια κάποια «εκποίηση» περιουσιακών στοιχείων –και τέτοια στον Παναθηναϊκό είναι οι παίκτες- των οποίων η αξία εκτοξεύθηκε (τηρουμένων των αναλογιών) σε σχέση με το περασμένο καλοκαίρι. Με αυτόν τον τρόπο ο σύλλογος ξεχρεώνει μέρος των χρεών του (που έχουν ήδη περιοριστεί σημαντικά), αλλά προκειμένου να παραμείνει ανταγωνιστικός είναι υποχρεωμένος να βρεθεί περίπου στην ίδια θέση με εκείνη του Ιουνίου. Οφείλει δηλαδή να βρει άξιους αντικαταστάτες εκείνων που «φτιάχτηκαν» και… πέταξαν για άλλες πολιτείες, με την ελπίδα πως στο Κορωπί υπάρχουν αρκετά ποιοτικά νέα φυντάνια (πράγμα που ισχύει) και ότι το scouting και ο τεχνικός διευθυντής θα συνεχίσουν να κάνουν θαύματα ανακαλύπτοντας περιπτώσεις τύπου Χατζηθεοδωρίδη.
Οι Κινέζοι λένε πως κάτι που έχει συμβεί μια φορά δεν σημαίνει πως θα γίνεται πάντα και μάλλον αυτό δεν ισχύει μόνο στην αχανή ασιατική χώρα, αλλά βρίσκει εφαρμογή και στον τόπο μας. Με βάση τις πρώτες δέκα αγωνιστικές, εάν υπάρχει κάποιο πρόβλημα στο ρόστερ του Παναθηναϊκού, αυτό είναι το θέμα της έλλειψης εμπειρίας. Ή -καλύτερα- στην απουσία ικανού αριθμού έμπειρων παικτών, με παραστάσεις και παρελθόν πολύ πλουσιότερα των ποδοσφαιριστών με τους οποίους πιθανόν να κληθούν να γίνουν συμπαίκτες. Εφόσον τον Ιανουάριο προκριθεί ο δρόμος της ενίσχυσης (ή έστω της μη αποδυνάμωσης), αυτό συνεπάγεται και υπέρβαση, τουλάχιστον με την δεδομένη πολιτική της διοίκησης και τον περιορισμό που ισχύει στις μεταγραφές λόγω τιμωρίας. Δηλαδή έναν Έλληνα παίκτη άνω των 23 ετών
Εάν κάποιος το δει βραχυπρόθεσμα (άλλοι θα το χαρακτήριζαν κοντόφθαλμα) μάλλον θα απορρίψει το ενδεχόμενο ενίσχυσης-υπέρβασης. Βάζοντας, όμως, στην εξίσωση την τωρινή εικόνα της ομάδας –και μένοντας μόνο στο επιχειρηματικό κομμάτι της υπόθεσης- είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς γιατί ένας «επενδυτής» να μην πάρει ένα ελάχιστο ρίσκο (γιατί τέτοιο θα είναι) προσδοκώντας σε μελλοντικά πολλαπλάσια κέρδη. Και για να το θέσουμε απλά και κατανοητά. Ποια ήταν η αξία πώλησης του (τυχαίο το παράδειγμα) Μπουζούκη τον προηγούμενο Ιούνιο, ποια η τωρινή και ποια θα είναι σε ένα ή δύο χρόνια από σήμερα;