Ο τερματοφύλακας (υποτίθεται ότι) πρέπει να ‘ναι σοβαρός. Οφείλει να ‘ναι σταθερός, ν’ αποτελεί παράδειγμα συγκέντρωσης, να αποφεύγει τις υπερβολές.
Ακόμα όμως κι αν η θέση απαιτεί θεωρητικά όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, η ιστορία έχει αποδείξει το εξής παράλογο:
Μερικά από τα μεγαλύτερα «τρελοκομεία» του παγκόσμιου ποδοσφαίρου είχαν τη θέση κάτω από τα δοκάρια.
Θες ο τρελάρας Χιγκίτα με το μπακότερμα και τον περίφημο «σκορπιό»; Θες ο εμβληματικός Σιλαβέρτ;
Θες ο κοντοπίθαρος Χόρχε Κάμπος με τις ποικιλόχρωμες φανέλες και ο θεόμουρλος Γκρόμπελαρ με τα μασκαραλίκια πριν τις εκτελέσεις πέναλτι στον τελικό του Πρωταθλητριών το 1984;
Κι αυτές είναι λίγες μόνο από τις περιπτωσάρες που έχουν φορέσει γάντια στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Ή μάλλον είναι οι γνωστές περιπτωσάρες.
Γιατί υπάρχουν και κάποιες άλλες (όχι τόσο διαδεδομένες στο ευρύ κοινό) που επίσης αποτέλεσαν ινδάλματα για την ιδιαιτερότητά τους.
Για την ατελείωτη καλτίλα που τις χαρακτήριζε. Για την καλώς εννοούμενη τρέλα τους.
Όπως ο φοβερός Φρέντι Μπάρμπερ!
Ήρωας της ταπεινής Πίτερμπρο, ένας κλασικός γκολκίπερ των μικρών κατηγοριών της Αγγλίας (με περίπου 400 συμμετοχές σε αυτές), η τυπάρα αυτή έδινε το δικό της σόου στα μέσα της δεκαετίας του ’80.
Όχι τόσο κατά τη διάρκεια του αγώνα (όπου επίσης δεν τα πήγαινε άσχημα) αλλά πριν αυτός ξεκινήσει:
Τότε που ορμούσε από τ’ αποδυτήρια στον αγωνιστικό χώρο φορώντας μια μάσκα του… Φρέντι Κρούγκερ!
Και το κοινό όχι μόνο δεν… τρόμαζε, αλλά την ώρα που γονάτιζε μπροστά του για να το χαιρετίσει, τον αποθέωνε με κραυγές «Freddie, Freddie, Freddie…»!
«Όλα ξεκίνησαν από ένα ανόητο στοίχημα με τον Ντέιβιντ Κέλλι (σ.σ. συμπαίκτης του). Μου είπε ότι αφού το έχασα, θα έπρεπε να το κάνω», εξήγησε χρόνια αφότου τελείωσε την καριέρα του ο Μπάρμπερ.
«Παίζαμε την Πρωτοχρονιά εκτός έδρας με την Τζίλιγχαμ, όταν έβγαλε αυτή τη μάσκα από το σορτσάκι του και μου είπε ότι πρέπει να τη φορέσω, να διασχίσω ολόκληρο το γήπεδο προς τους οπαδούς και αφού πέσω στα γόνατα, να τους υποκλιθώ. Κι εγώ το έκανα. Ήταν μια καλή ιδέα να σπάσει ο πάγος και πήρα πολλούς ανθρώπους με το μέρος μου. Με αγαπούσαν και τους αγαπούσα κι εγώ», ανέφερε συγκινημένος.
Τι κι αν ενίοτε λοιπόν συναντούσε και αντιδράσεις από αντίπαλους οπαδούς; Τι κι αν πλησίασε στη σύλληψη σε ένα εκτός έδρας παιχνίδι με την Μπράντφορντ, όταν η Αστυνομία θεώρησε ότι το… τελετουργικό με τη μάσκα υποκινεί βία στους φίλους των γηπεδούχων;
Ο Μπάρμπερ αρνούνταν πεισματικά ν’ αλλάξει την αγαπημένη του συνήθεια. Και δεν το έκανε ούτε με στραμμένα τα μάτια ολόκληρης της ποδοσφαιρικής Αγγλίας πάνω του.
Το 1992 λοιπόν που η Πίτερμπρο έφτασε στον τελικό των πλέι-οφ της League One (ο οποίος θα γινόταν με αντίπαλο τη Στόκπορτ στο «Γουέμπλεϊ») έπεσαν πάνω του λυτοί και δεμένοι.
Του ζητήθηκε ευγενικά να μη φορέσει τη μάσκα γιατί θα μπορούσε να θεωρηθεί ασέβεια το να παρουσιαστεί έτσι στον «ναό του ποδοσφαίρου».
Κι εκείνος -αφού τους άκουσε προσεκτικά- τους έγραψε στα… γάντια του: Μπαίνοντας (όπως πάντα) στο γήπεδο με τη μουτσούνα του συνονόματου, Κρούγκερ!
Ακόμα κι αν (όπως έχει παραδεχθεί) «η θερμοκρασία μέσα από τη μάσκα πρέπει να ήταν 100 βαθμοί Κελσίου και δεν μπορούσα να αναπνεύσω».
Βέβαια, εκτός από σόουμαν, ο Μπάρμπερ ήταν και αρκετά ικανός τερματοφύλακας. Μπορεί να μην έπαιξε ποτέ στο υψηλότερο επίπεδο (έχοντας μονάχα ένα πέρασμα από την Έβερτον) αλλά ήταν αξιοσέβαστος στα χαμηλότερα στρώματα του αγγλικού ποδοσφαίρου.
Και το 1991 είχε προλάβει να διαπιστώσει και η Λίβερπουλ το γιατί… Σε ένα βράδυ που φιλοξενήθηκε από την Πίτερμπρο για το Λιγκ Καπ και γνώρισε ταπεινωτικό αποκλεισμό, με τον Μπάρμπερ να κρατάει ηρωικά ως το τέλος το 1-0…
Μπορεί λοιπόν τα χρόνια να πέρασαν. Ο Μπάρμπερ να… φάρδυνε και ν’ ασχολείται πλέον με την προπονητική (έχοντας μάλιστα δικό του site για τερματοφύλακες και δημιουργώντας ειδικά video για την προπόνησή τους).
Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Η μάσκα μπορεί να του ξανα-χρησιμεύσει. Όχι για να παίξει σε κάποιο αγώνα παλαιμάχων, αλλά για να παίξει στο… remake του «The Κόπανοι».
Και χωρίς να καταλάβει κανείς τη διαφορά, ν’ αναβιώσει εκείνος τη θρυλική σκηνή της «μπούκας» στην τράπεζα, όπου ο διευθυντής διαπιστώνει με ευστοχία:
«Πωωωωω, έπαθε κρίση ο άνθρωπος. Ε, βέβαια, με τέτοια σύνταξη που παίρνει, φυσικό είναι…»