Έχει περάσει πολλά στο παρελθόν η ΑΕΚ. Παραείναι δοκιμασμένες οι αντοχές του κόσμου τις σε δυσκολίες και απελπιστικές καταστάσεις για να σοκαριστεί από μια τραγική εμφάνιση ή μια κακή χρονιά.
Πόσω μάλλον στην εποχή που η ομάδα του βρίσκεται σε διαδικασία αναγέννησης, φτιάχνει το γήπεδό της και πανηγύρισε πρωτάθλημα έπειτα από 24 ολόκληρα χρόνια.
Η αλήθεια είναι όμως πως η εικόνα της «Ένωσης» (και) στο Αγρίνιο ήταν εξοργιστική.
Απ’ αυτές που δίνουν δίκιο στους οπαδούς να είναι μπαρούτι. Και να βάλλουν εναντίον δικαίων και αδίκων γι’ αυτό το χάλι.
Ακόμα όμως κι αν κρατήσει κάποιος την ψυχραιμία του, η προσπάθεια να εξηγήσει τι φταίει και η ΑΕΚ παρουσιάζεται έτσι τη φετινή σεζόν (ή μάλλον τον τελευταίο μήνα αυτής της σεζόν) δεν είναι εύκολη.
Εξάλλου σε μια τόσο ηχηρή αποτυχία όσο αυτή μιας πρωταθλήτριας να τεθεί εκτός τίτλου από τον Νοέμβρη δεν μπορεί να είναι ποτέ ένας ο λόγος και ποτέ ένας ο υπαίτιος.
Προφανώς η γενικότερη ευθύνη βαραίνει εκείνον που κάνει κουμάντο. Το είχε παραδεχθεί χωρίς υπεκφυγές ο ίδιος ο Δημήτρης Μελισσανίδης, τονίζοντας στους παίκτες (πριν τα τραγικά αποτελέσματα με Ατρόμητο και Παναιτωλικό) ότι ενδεχόμενη απώλεια του τίτλου θα ήταν αποτυχία με πρώτον υπεύθυνο τον ίδιο.
Εστιάζοντας όμως στο αγωνιστικό κομμάτι, υπάρχουν πιο εμφανή συμπεράσματα που μπορεί να βγάλει κάποιος για την κάκιστη εικόνα της ομάδας.
Και πέρα από μια σειρά λόγων που αφορούν στον σχεδιασμό και το στήσιμό της, εμφανέστερος (και πλέον μη αμφισβητίσιμος) είναι ένας:
Η ΑΕΚ έχασε την ψυχή της!
Σύμφωνοι, έγιναν λάθη στις μεταγραφές, με κυριότερο τη μη απόκτηση του ποιοτικού μέσου που τόσο δείχνει να χρειάζεται η ομάδα.
Σύμφωνοι, αποχώρησαν σημαντικοί παίκτες, που συνδύαζαν ποιότητα και προσωπικότητα (Βράνιες, Χριστοδουλόπουλος, Αραούχο).
Σύμφωνοι, η ύπαρξη αρκετών παικτών των οποίων τα συμβόλαια λήγουν το προσεχές καλοκαίρι χωρίς να έχει ξεκαθαριστεί ακόμα η παραμονή τους μπορεί να δημιουργεί κάποια αβεβαιότητα.
Όσο υπαρκτές κι αν είναι όμως αυτές, δεν είναι επαρκείς δικαιολογίες. Όχι τόσο για τις ήττες, όσο για την εικόνα που παρουσιάζει το τελευταίο διάστημα η ΑΕΚ.
Γι’ αυτή την απάθεια, αυτή τη μοιρολατρία, αυτή την απογοήτευση στα όρια της παραίτησης που έδειξε από το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και έπειτα.
Αυτή την εξοργιστική έλλειψη νεύρου που κάνει αναπόφευκτες τις συγκρίσεις με πέρυσι και εύλογο το συμπέρασμα πολλών από τους φίλους της:
Η ΑΕΚ δεν έχει πια το μέταλλο για το οποίο θαυμάστηκε. Δεν έχει πια το πάθος, τη γυαλάδα στο μάτι, αυτό το μίσος για την ήττα που την έκανε πρωταθλήτρια στην Ελλάδα και «σκληρό καρύδι» για όλους στην Ευρώπη.
Πέρυσι για να κερδίσει κάποιος την «Ένωση» έπρεπε να ματώσει. Πολλές φορές δεν του έφταναν ούτε δυο γκολ για να το καταφέρει. Ό,τι αναποδιά κι αν της τύχαινε, αρνούνταν πεισματικά να πτοηθεί.
Πήρε ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ σκοράροντας με παίκτη λιγότερο. Έμεινε όρθια στη Λεωφόρο με γκολ σε νεκρό χρόνο. Γύρισε παιχνίδια από το 0-2 στην Ευρώπη (Αούστρια, Ριέκα), πανηγύρισε νίκη-μισό πρωτάθλημα στο «Καραϊσκάκη», ανατρέποντας σκορ στα τελευταία λεπτά.
Και παρόλο που Σάββατο βράδυ κοιμήθηκε με διαφορά πέντε πόντων (και την εντύπωση ότι θα παίξει σε άδειο γήπεδο) και Κυριακή πρωί ενημερώθηκε ότι έγινε -2 (το οποίο θα έπρεπε να υπερασπιστεί σε γεμάτη Τούμπα) έμεινε όρθια στον «τελικό» πρωταθλήματος (μέχρι να συμβούν όσα το τελείωσαν).
Βλέπεις λοιπόν σήμερα την ίδια ομάδα να στριμώχνεται από τα παιδαρέλια του Παναθηναϊκού και να νιώθει τυχερή που δεν έχασε. Να μοιάζει ανήμπορη να συνέλθει από την (όντως μεγάλη) ατυχία των τριών δοκαριών με τον Ατρόμητο και στο τέλος να χάνει και με διαφορά.
Να μπαίνει χωρίς το παραμικρό περιθώριο απώλειας σε παιχνίδι με τον Παναιτωλικό και όχι μόνο να χάνει την μπάλα, αλλά να κινδυνεύει με διασυρμό από έναν αντίπαλο που απλά έπαιζε πιο παθιασμένα από την ίδια.
Και το χειρότερο για την ΑΕΚ είναι ότι αυτή η παθητική νοοτροπία δεν μοιάζει να είναι αποτέλεσμα αδιαφορίας. Πέρα από 1-2 περιπτώσεις που θα μπορούσε κάποιος να τους καταλογίσει ΚΑΙ αυτό, θα ήταν μάλλον άδικο να κατηγορηθούν οι υπόλοιποι παίκτες για έλλειψη διάθεσης.
Το πιο ανησυχητικό λοιπόν είναι ότι -ενώ θέλει- η ομάδα δείχνει πώς δεν μπορεί να διαχειριστεί φέτος δύσκολες καταστάσεις. Πώς δεν έχει το κουράγιο/το κίνητρο/τον εγωισμό να αντιστρέψει τα πράγματα όταν στραβώνουν.
Εξάλλου, πόσο καλύτερη απόδειξη μπορεί να υπάρξει γι’ αυτό ότι τα χειρότερα αποτελέσματα (με Ατρόμητο και Παναιτωλικό) τα έφερε αμέσως μετά την επίσκεψη Μελισσανίδη στα Σπάτα για να μιλήσει στους παίκτες;
Σε ένα διάστημα δηλαδή που είχαν «σφίξει τα λουριά», άπαντες είχαν τεθεί προ των ευθυνών τους και αν μη τι άλλο δεν υπήρχε περίπτωση να εμφανιστεί κάποιος αδιάφορος.
Είναι λοιπόν θέμα απογοήτευσης από το γεγονός ότι (λόγω ΚΑΙ της τιμωρίας) είχε χαθεί έδαφος στη βαθμολογία; Είναι μειωμένο κίνητρο μετά την περσινή κατάκτηση του πρωταθλήματος;
Είναι ότι λείπει αυτή η «τρέλα» που διέθετε ο Μανόλο Χιμένεθ και (ανεξαρτήτως του τι πιστεύει κανείς για τα προσόντα του ως τεχνικός) κρατούσε διαρκώς «στην τσίτα» τους ποδοσφαιριστές του;
Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν είναι κάτι απ’ αυτά ή ενδεχομένως όλα αυτά μαζί.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι (πέρα απ’ όλα τα υπόλοιπα θέματα της ομάδας) οι παίκτες δεν δείχνουν αυτό που λέμε «να παίζουν για τον προπονητή τους». Ότι σε αυτό δεν βοηθάει να υποδεικνύονται ως οι μόνοι υπεύθυνοι.
Και ότι μπορεί όντως να χρειάζονται «εκκαθαρίσεις», αλλά δεν είναι κακό (ως τεχνικός) ν’ αναλαμβάνεις την ευθύνη των αποτυχιών. Ακόμα κι αν δεν βαρύνει αποκλειστικά εσένα…