Σχεδόν πριν από 11 χρόνια η οικογένεια Βαρδινογιάννη δέχεται μεγαλύτερη πίεση από ποτέ σε ό,τι αφορά τον τρόπο που διαχειρίζεται τον Παναθηναϊκό.
Είναι αρχές του 2008, τα ηνία της ΠΑΕ έχει αναλάβει ο Γιάννης -γνωστός σε όλους ως Τζίγγερ από την εποχή των αγώνων ράλι- και οι ιδέες του για το ποδόσφαιρο είναι πολύ διαφορετικές από εκείνες του Καπετάνιου.
Εκείνο, όμως, που δεν δείχνει να αλλάζει στα μάτια των οπαδών είναι η… παροιμιώδης σφιχτή οικονομική πολιτική της ομάδας, ενώ το ανάθεμα πέφτει πάνω στις πλάτες της και για το γεγονός ότι δεν δείχνει καμία διάθεση (κατά ορισμένους επειδή δεν έχει την δύναμη και όχι την δυνατότητα) να ελέγξει το παρασκήνιο.
Την επομένη της ιστορικής «τεσσάρας» από τον Ολυμπιακό στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» εμφανίζεται για πρώτη φορά μια ορατή διάδοχη κατάσταση. Ήταν 17 Ιανουαρίου 2008 γνωστοποιείται η δημιουργία της Παναθηναϊκής Ενωτικής Κίνησης, του οχήματος μέσω του οποίου αμφισβητείται για πρώτη φορά στην πράξη η μονοκρατορία των Βαρδινογιάννηδων στο τριφύλλι. Μία εβδομάδα αργότερα ο Ανδρέας Βγενόπουλος παρουσιάζει επίσημα την ΠΕΚ, εμφανίζει στο κοινό μερικούς από τους δυνητικούς συμπαίκτες του και φράσεις όπως «χρήματα για δέκα Αμπράμοβιτς» ή «εκατομμύρια πράσινες καρδιές» κάνουν τους φίλους της ομάδας να προσδοκούν περισσότερο από ποτέ ένα καλύτερο μέλλον, χωρίς την οικογένεια στο κάδρο.
Πλέον περιμένει να δει κανείς την αντίδραση του Τζίγγερ. Περίπου 20 μέρες αργότερα ενημερώνει για έκτακτη συνέντευξη Τύπου κι εκείνο το μεσημέρι όλοι κρέμονται από τα χείλη του, περιμένοντας να ακούσουν κάποια ιστορικού χαρακτήρα ανακοίνωση. Τελικά εκείνος αναλύει το δικό του όνειρο για τον Παναθηναϊκό, προτείνοντας κάτι εντελώς νέο -αλλά και ξένο για την Ελλάδα- στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ένας σύλλογος.
Αντί για συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης και απαντήσεις στις πιέσεις της ΠΕΚ, ο Γιάννης Βαρδινογιάννης ξεκινάει λέγοντας: «Παρουσιάζω μια εταιρία ειδικού σκοπού αμοιβαίων κεφαλαίων που θα έχει κύριο στόχο να επενδύει σε νέους παίκτες σε συνεργασία με την ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Θα είναι σε πλήρη συνεργασία με τον Παναθηναϊκό και θα έχει στόχο την ενίσχυση της ομάδας και την μεταπωλητική τους αξία. Είναι απλή διαδικασία που υπάρχει ήδη στο εξωτερικό και νομίζω ότι πλέον μπορούμε να το εφαρμόσουμε και στην Ελλάδα».
Με απλά λόγια, ο Τζίγγερ έκανε λόγο για την δημιουργία ενός πολύπλοκου και πολυεπίπεδου fund, στο οποίο θα εμπλέκονταν πολλά διαφορετικά τμήματα, μέσα και έξω από την ΠΑΕ. Στο οικονομικό σκέλος του δεν θα διέφερε σε τίποτα από ένα αμοιβαίο κεφάλαιο. Με μερίδια δηλαδή που θα κατείχε ο κάθε μικρός ή μεγάλος επενδυτής, ανάλογα με το ποσό που θα ήθελε να ρίξει. Τα χρήματα τα οποία θα συγκεντρώνονταν θα προορίζονταν αποκλειστικά για την αγορά των δικαιωμάτων νεαρών παικτών (το σχέδιο προέβλεπε έως 24 ετών) σε ολόκληρο τον κόσμο.
Βέβαια για να συμβεί κάτι τέτοιο θα χρειαζόταν η ενεργοποίηση ενός δικτύου σκάουτινγκ πολύ μεγαλύτερου από εκείνου που διέθετε τότε η ομάδα. Ουσιαστικά θα έπρεπε η ομάδα να έχει μάτια παντού ώστε να βρίσκει πολυάριθμες περιπτώσεις ταλαντούχων ποδοσφαιριστών και στη συνέχεια να αξιολογεί τις δυνατότητες εξέλιξής τους. Ταυτόχρονα θα χρειαζόταν να αναλάβει τα ηνία ένα άλλο τμήμα το οποίο θα αποτελούνταν από ικανούς μάνατζερ που θα έπειθαν αυτούς τους παίκτες να υπογράψουν όχι στον Παναθηναϊκό, αλλά σε αυτήν την εταιρεία, που πλέον θα τους διαχειριζόταν αποκλειστικά. Περίπου όπως συμβαίνει συχνά στην Λατινική Αμερική.
Η ουσιώδης διαφορά σε σχέση με το σκιώδες καθεστώς των Νοτιαμερικανών ήταν ότι στο σχέδιο του Τζίγγερ τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο θα τον είχε ο προπονητής του Παναθηναϊκού. Εάν δηλαδή ήθελε κάποιον ή κάποιους από αυτούς στην ομάδα, η εταιρεία δεν θα έβαζε βέτο στην απόκτησή τους επειδή θα προσδοκούσε μεγαλύτερα κέρδη από πώληση σε άλλο σύλλογο. Θεωρητικά οι διαθέσιμες επιλογές του εκάστοτε τεχνικού του τριφυλλιού θα ήταν πολύ περισσότερες, καθώς η δεξαμενή αναζήτησης ταλέντων και η βάση δεδομένων που θα δημιουργούνταν θα ήταν τεράστια.
Για τους υπόλοιπους παίκτες, εκείνους που δεν θα πέρναγαν το κατώφλι της Παιανίας (τότε) όλοι οι δρόμοι ήταν ανοιχτοί. «Θεωρητικά θα έχουν την δυνατότητα να αγοράσουν παίκτες τόσο ο Ολυμπιακός όσο και η ΑΕΚ», είχε πει ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, δείχνοντας πόσο… ευρωπαϊκός ήταν ο τρόπος σκέψης του και το σχέδιό του. Τα χρήματα από τέτοιου τύπου πωλήσεις θα έμεναν στην εταιρεία και θα επαναεπενδύονταν σε νέες αγορές, σε νέα ταλέντα και αυτός ο κύκλος θα ήταν ανατροφοδοτούμενος, αυτοτελής και αυθύπαρκτος.
Σύμφωνα με τα λεγόμενα του τελευταίου μέχρι σήμερα Βαρδινογιάννη που έκανε κουμάντο στην ΠΑΕ, το σχέδιο ήταν πολύ προχωρημένο. Όπως είχε πει, το επεξεργαζόταν ως ιδέα κοντά στα τέσσερα χρόνια, ενώ έθεσε ένα όριο μόλις 6 μηνών για να τεθεί σε πλήρη λειτουργία. Τελικά μόλις δύο μήνες και μία εβδομάδα αργότερα, μια λαοθάλασσα φίλων της ομάδας έδωσε την απάντηση του κόσμου του Παναθηναϊκού σε εκείνο το μεγαλειώδες συλλαλητήριο που σήμανε την ιστορική αλλαγή σκυτάλης, θέτοντας τους Βαρδινογιάννηδες εκτός συλλόγου και ανοίγοντας τον δρόμο στην περίφημη πολυμετοχικότητα.
Μια νέα πραγματικότητα που μπορεί να περηφανεύεται για το νταμπλ του 2010 ή για μεταγραφές τύπου Ζιλμπέρτο Σίλβα και Σισέ, αλλά ταυτόχρονα έχει και βαρύτατες ευθύνες για το οικονομικό (και κατ’ επέκταση αγωνιστικό) χάλι της ομάδας τα επόμενα χρόνια.