Η περίπτωσή του μοιάζει με μπασκετικό σκοτσέζικο ντους: ζέστη την παρθενική φορά που φόρεσε τη φανέλα του Τριφυλλιού πριν μια δεκαετία σχεδόν, κρύο την πρώτη χρονιά όταν επέστρεψε το 2015, ζέστη σε βαθμό που να προσεγγίζει τη θερμοκρασία της επιφάνειας του ήλιου πέρυσι, πρωτοφανής παγετός εδώ και κάνα μήνα.
Η αντιμετώπιση της οποίας τυγχάνει ο Νικ Καλάθης στα μέρη μας μοιάζει με τρενάκι του λούνα παρκ, στην κορυφή του οποίου βρίσκεται η «αδιαπραγμάτευτη» αποθέωση και στο κατώτατο σημείο του ανοίγει τις αγκάλες της η ωμή αμφισβήτηση.
Στο χθεσινό παιχνίδι του Παναθηναϊκού στη Ρωσία- εκεί όπου, απέναντι στην χωρίς Σβεντ Χίμκι, γνώρισε ακόμα μία εκτός έδρας ήττα- ο αρχηγός της ομάδας ήταν κάκιστος, τελειώνοντας το παιχνίδι με 2, μόλις, πόντους με 1/9 σουτ και τρία λάθη.
Αν συνυπολογίσει κανείς και τα δύο ματς που προηγήθηκαν- αυτά με Μπαρτσελόνα και Μπασκόνια- ο 29χρονος πλέι- μέικερ πρέπει να έχει χτίσει ακόμα ένα ΟΑΚΑ δίπλα στο ήδη υπάρχον, καθώς εξαπολύει τούβλα με μοναδική συχνότητα: στα 3 τελευταία παιχνίδια για τη Euroleague ο Νικ μετράει 9 ολάκερους πόντους (για τους λάτρεις της στατιστικής αυτό μεταφράζεται σε 3/ αγώνα) με τα στατιστικά του να προκαλούν παρατεταμένη θλίψη που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αγωνιστική κατάθλιψη (3/14 δίποντα, 1/12 τρίποντα, 0/2 βολές).
Έχοντας σε… οικτρή κατάσταση τον καλύτερό του παίκτη ο Παναθηναϊκός βυθίζεται αύτανδρος πίνοντας μεγάλες ποσότητες νερού ειδικά εκτός έδρας, με το ρεκόρ του να είναι, πια, 5-5 και να βρίσκεται οριακά εντός της πολυπόθητης 8άδας που οδηγεί στα playoffs μετά την ολοκλήρωση της κανονικής περιόδου.
Δεδομένης της αξίας του Ελληνοαμερικάνου γκαρντ, όμως, το ερώτημα παραμένει: αξίζει αυτό το ανηλεές «κράξιμο» που δέχεται (ειδικά από χθες το βράδυ και μετά) εκ νέου ο Νικ;
Μετρώντας μέχρι το δέκα και φυσώντας παράλληλα σε μια καφέ σακούλα προκειμένου να πέσουν οι παλμοί και να δούμε τα πράγματα πιο ψύχραιμα, καταλήγουμε (μιλώντας αντικειμενικώς υποκειμενικά) στα εξής συμπεράσματα: ναι, ειδικά το τελευταίο διάστημα ο Καλάθης δεν βλέπεται ούτε μετά την κατάποση μεγάλων ποσοτήτων αλκοόλ.
Τα στατιστικά- που σπανίως «ψεύδονται»- καταμαρτυρούν μια αναντίρρητη αλήθεια: ο captain έχει επιστρέψει σε mode «Στεφάνη», καθώς γράφει τα χαμηλότερα ποσοστά ευστοχίας της καριέρας του τόσο στις βολές (38.9%), όσο και στα δίποντα (40%) και τα τρίποντα (18.2%), μετατρέποντας κάθε εύστοχό του σουτ σε «Δείτε το πριν το κατεβάσουν».
Τα στεγνά νούμερα, ωστόσο, είναι (μάλλον) το λιγότερο. Αυτό που είναι πιο ανησυχητικό στην περίπτωση του άσου των Πρασίνων είναι η συνολική του εικόνα στο παρκέ, εκεί που ο υπολογιστής που διέθετε για εγκέφαλο δείχνει να βρίσκεται εκτός λειτουργίας: ο Καλάθης μοιάζει «θολωμένος» και οδηγείται σε κάκιστες επιλογές, χάνοντας ξανά και ξανά και ξανά την ψυχραιμία του- η εικόνα του στην 4η περίοδο με την Χίμκι, εκεί που σουτάρει 4 συνεχόμενα «τούβλα» εκτός λογικής πίσω από τα 6.75, μιλάει από μόνη της.
Ο Νικ είναι παίκτης σπάνιου μπασκετικού IQ και το να τον βλέπεις να «χάνει το μυαλό του» καταφεύγοντας σ’ επιλογές που θυμίζουν ανεξήγητο τουρλουμπούκι είναι μια άκρως παράταιρη εικόνα.
Πέραν τούτου, δείχνει να μην ξέρει πού πατά και πού βρίσκεται και στην άμυνα, κάτι που του αφαιρεί πάρα πολλούς από το συνολικό του παιχνίδι, καθώς είναι παίκτης που- στα καλά του- διαπρέπει και στις δύο πλευρές του παρκέ (κάτι που ισχύει για ελάχιστα γκαρντ στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού). Ένα φετινό του πεντάλεπτο εν συγκρίσει μ’ ένα τυχαίο περσινό αρκεί για να καταδείξει τη χαοτική, σχεδόν, διαφορά στην απόδοσή του στο πίσω μισό του παρκέ.
Επομένως- και με δεδομένο πως μιλάμε για έναν παίκτη που κοστίζει άνω των 2 εκατομμυρίων ευρώ τον χρόνο- δικαίως τα ακούει, έτσι δεν είναι;
Όχι ακριβώς: ο Καλάθης μπορεί να βρίσκεται σε τραγικό φεγγάρι, όμως αυτό είναι εν πολλοίς απόρροια του γεγονότος πως έχει… σκάσει, παίζοντας μονίμως πάνω από 30 λεπτά στα περισσότερα παιχνίδια, ελλείψει δεύτερου ικανού (ή, σωστότερα, ελλείψει κάποιου που να εμπιστεύεται ο Πασκουάλ) «άσου» και τραβώντας όλο το κουπί μόνος του.
Επίσης, μετά τη φυγή Τζέιμς- ενός παίκτη που του έπαιρνε αρκετό βάρος από τις πλάτες του με την ελεγχόμενα ανεξέλεγκτη «τρέλα» του- οι ευθύνες του στην επίθεση έχουν αυξηθεί κι άλλο, μιας και ο σούπερ σκόρερ Λάνγκφορντ ή ο Παππάς δεν είναι (και αυτοί) σταθεροί.
Μεγάλο μέρος του αγωνιστικού προβλήματος φαίνεται να είναι και η μετρίως μέτρια (στην καλύτερη των περιπτώσεων) απόδοση των παιδιών που καλύπτουν τη θέση «5» στο Τριφύλλι- του παίκτη που συνήθως «απογειώνει» ο Νικ: ο Λάσμε προσπαθεί μεν αλλά δεν είναι αυτός που ήταν στο πρώτο πέρασμά του από την ομάδα, ο Παπαγιάννης… αγνοείται, ο Βουγιούκας είναι απλά τίμιος αλλά δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά σε αυτό το επίπεδο και ο Γκιστ… δεν είναι σέντερ.
Συνυπολογίζοντας όλα τα παραπάνω, λοιπόν, αλλά και τον ανθρώπινο παράγοντα (ο Καλάθης πέρασε την προηγούμενη βδομάδα γαστρεντερίτιδα), καταλαβαίνει κανείς πως η αλήθεια για την κατάσταση του πράσινου αρχηγού βρίσκεται κάπου στη μέση.
Ναι, δεν παίζει όπως «υπαγορεύει» το παχυλό του συμβόλαιο (το οποίο, πάντως, μετά την περσινή αδιανόητη σεζόν του θα το έβρισκε και αλλού αν δεν έκανε την υπέρβαση ο Γιαννακόπουλος να τον κρατήσει), όμως δεν είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος για την κακή εικόνα της ομάδας- άλλωστε, ακόμα και στη χειρότερη σεζόν του μετράει 8.7 πόντους, 7.8 ασίστ, 3.3 ριμπάουντ και 1.8 κλεψίματα.
Άραγε, θα μπορέσει ν’ ανάψει εκ νέου στο φουλ τις μηχανές από δω και πέρα και να επανέλθει στα δικά του, δυσθεώρητα αγωνιστικά ύψη;
Χμ, γιατί όχι;
Μην ξεχνάμε πως μιλάμε για εκείνον.
Τον Νικ Καλάθη…