Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Τον Γιάννη Αντετοκούνμπο τον αγαπάμε.
Όχι μονάχα επειδή είναι παιχταράς. Όχι μονάχα επειδή νιώθει και είναι Έλληνας.
Όχι μονάχα επειδή αποτελεί ένα πρότυπο που τη σπάει στους φασίστες (και αυτός από μόνος του είναι ένας λόγος να τον υποστηρίζεις).
Αλλά κι επειδή αντιπροσωπεύει κάτι αγνό. Κάτι ρομαντικό. Την απόδειξη ότι το παραμύθι του πιτσιρικά που ξεκίνησε υπό το μηδέν και έφτασε στην κορυφή του κόσμου μπορεί να συμβεί και στην πραγματικότητα.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι ο Giannis έχει το ακαταλόγιστο. Πώς ό,τι και να κάνει πρέπει να πάρουμε το μέρος του. Πώς είναι καθήκον μας να τον υπερασπιστούμε σε κάθε περίσταση και κάθε ενέργεια της καριέρας του.
Τα ξημερώματα της Κυριακής λοιπόν συνέβη το περιβόητο περιστατικό με τον Μάριο Χεζόνια.
Στο παιχνίδι των Μπακς με τους Νικς, ο Κροάτης έφυγε στον αιφνιδιασμό, έκανε ένα κάρφωμα -παρά την προσπάθεια του Γιάννη να τον κόψει- και στη συνέχεια πέρασε επιδεικτικά από πάνω του…
Δεν ήταν αυτό που οι Αμερικανοί ονομάζουν «poster» (μιας και δεν κάρφωσε μπροστά στον Γιάννη, αλλά πρόλαβε να το κάνει πριν εκείνος τον κόψει από πίσω) ωστόσο ήταν θεαματική φάση.
Και ναι, κατά πάσα πιθανότητα ο Χεζόνια το έκανε επίτηδες. Ήθελε να τραβήξει την προσοχή. Ήθελε να εξαργυρώσει μια καλή φάση με λίγο παραπάνω ντόρο γύρω από το όνομά του. Ήθελε να γίνει αρεστός στο (δύσκολο) κοινό της Νέας Υόρκης.
Δεν είναι περίεργο, ούτε πρωτοφανές. Μην ξεχνάμε εξάλλου ότι μιλάμε για τον τύπο που όταν τον είχαν ρωτήσει κατά τη διάρκεια της θητείας του στην Μπαρτσελόνα αν είχε πάει ποτέ στο «Καμπ Νου» για να δει τον Λιονέλ Μέσι, είχε απαντήσει «ας έρθει ο Μέσι να δει εμένα».
Ανεξαρτήτως όμως του αν η αυτοπεποίθηση του Χεζόνια είναι μεγαλύτερη των πραγματικών του ικανοτήτων, αυτό δεν αλλάζει ότι η αντίδραση του Γιάννη ήταν υπερβολική. Και ο τρόπος που προσεγγίστηκε το περιστατικό από ελληνικά ΜΜΕ και οπαδούς ήταν μεροληπτικός.
Γιατί όταν ο Γιάννης βάλει στο καλάθι κάποιον αντίπαλο, ουρλιάξει επιδεικτικά μετά από κάποιο κάρφωμα, σουφρώσει τα χείλια και σφίξει τα μπράτσα στις κάμερες έπειτα από μια εντυπωσιακή τάπα είναι ο «ασταμάτητος Γιάνναρος», ο «θα σέβεστε τον Greek Freak», ο «μη σταματάς να τους γλεντάς».
Όταν ο -εκάστοτε- Χεζόνια δείξει μια αντίστοιχη συμπεριφορά (με κάτι που μπορεί όντως να είναι σπαστικό, αλλά καλώς ή κακώς αποτελεί μέρος του παιχνιδιού στο ΝΒΑ) είναι «προκλητικός», «εριστικός» και «ασεβής».
Για να μην αντιστρέψουμε τους ρόλους και σκεφτούμε πώς θα αντιμετωπίζονταν σε μια τέτοια περίπτωση οι πρωταγωνιστές:
Αν ο Γιάννης είχε καρφώσει παρά την προσπάθεια του Χεζόνια, θα διαβάζαμε για τον «άτυχο Κροάτη που είχε το θράσος να επιχειρήσει τάπα και γελοιοποιήθηκε».
Αν ο Γιάννης είχε περάσει επιδεικτικά πάνω από τον Χεζόνια, θα διαβάζαμε για τον «Greek Freak που… έπαθε Άλεν Άιβερσον και ταπείνωσε τον αντίπαλό του όπως ο θρυλικός άσος τον Τάιρον Λου στους τελικούς του 2001».
Αν ο Χεζόνια είχε δηλώσει μετά το παιχνίδι ότι «την επόμενη φορά που θα το κάνει θα τον χτυπήσω στ’ αρχ…α», θα διαβάζαμε για «τον loser που δεν μπορεί να δεχτεί την ήττα του» και σχόλια του τύπου «Κροάτη, πονάς» και «δεν σε χάλασε, Χαζόνια».
Ας μην μιλάμε όμως υποθετικά. Στο ίδιο ακριβώς παιχνίδι που έγινε το περιστατικό -λίγα μόλις λεπτά από την επίμαχη φάση- ο Γιάννης έκανε κάτι αντίστοιχο:
Έφυγε στον αιφνιδιασμό, έκανε ένα εντυπωσιακό κάρφωμα και αφότου έβγαλε μια επιβλητική κραυγή θυμού, έσπρωξε απρόκλητα τον καψερό Βόνλε που ακολουθούσε τη φάση…
Δηλαδή -με την ίδια λογική- ο Γιάννης δεν ήταν σε αυτή την περίπτωση προκλητικός; Δεν έδειξε ασέβεια στον αντίπαλό του;
Ή μήπως ήταν δικαιολογημένος επειδή είχε θυμώσει από την προηγούμενη φάση και είχε το δικαίωμα να ξεσπάσει σε κάποιον άλλον που ούτε είχε αναμειχθεί, ούτε τον πείραξε πουθενά στη μεταξύ τους μονομαχία;
Για να μην το κουράζουμε λοιπόν. Ο Αντετοκούνμπο δεν έχει ανάγκη υπεράσπισης. Δεν χρειάζεται «δικηγόρους».
Ούτε είναι απαραίτητο όσοι τον γουστάρουμε να αντιμετωπίζουμε «οπαδικά» κάθε του ενέργεια με το ίδιο πάθος που Έλληνες πλακώνονται και γαμωσταυρίζονται σε ποστ για συνταγές μαγειρικής και σχόλια τραγουδιών στο youtube.
Γιατί ο Giannis είναι παιχταράς. Δεν υπάρχει κανένας αντίπαλος πλέον στον κόσμο που να μπορεί να τον προκαλέσει χωρίς να φοβάται ότι μπορεί να εκτεθεί.
Και στην τελική δεν χρειάζεται να χτυπήσει στα καμπανέλια τον οποιοδήποτε Χεζόνια. Ανήμερα των Χριστουγέννων που θα τεθούν ξανά αντιμέτωποι μπορεί να του «δείξει» τα δικά του:
Περνώντας από πάνω του για να καρφώσει και επιβεβαιώνοντας ότι οι καλύτερες απαντήσεις δίνονται στο γήπεδο και όχι μπροστά απ’ τις κάμερες ή από αυτόκλητους υπερασπιστές στα ΜΜΕ και τα social media…
