Το ποδόσφαιρο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας.
Όλα τα συναισθήματα, όλες οι συμπεριφορές, όλα τα κίνητρα της πραγματικής ζωής καθρεφτίζονται κάποια στιγμή και μέσα στο γήπεδο.
Για κάποιο διάστημα λοιπόν μπορεί να κοροϊδέψεις. Μπορεί να ξεγελάσεις. Μπορεί να περάσεις μια εκδοχή του εαυτού σου καλύτερη από την πραγματική.
Όπως συμβαίνει όμως στην κανονική ζωή, έτσι και στην μπάλα, ο πραγματικός χαρακτήρας κάποιου (ανθρώπου στην πρώτη περίπτωση, ομάδας στη δεύτερη) φαίνεται όταν πιέζεται.
Όταν ζορίζεται. Όταν το να δείξει ανωτερότητα ή μεγαλείο συνεπάγεται και κάποιο προσωπικό κόστος.
Επικεντρώνοντας λοιπόν στο ποδόσφαιρο, υπάρχει ένα αλάθητο κριτήριο, μια αδιάψευστη απόδειξη, ένας εγγυημένος τρόπος να καταλάβεις το ήθος μιας ομάδας:
Από τον τρόπο που εφαρμόζει (;) το Fair Play όταν βρίσκεται πίσω στο σκορ!
Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο παρουσιάζεται και συχνότερα ένα εκνευριστικό φαινόμενο. Μια επίδειξη «τραβεστί» ευγενούς άμιλλας που αποκλείεται να μην έχεις προσέξει.
Ένα καραγκιοζιλίκι που έχει θέση δίπλα σε άλλες σιχαμένες πρακτικές του ποδοσφαίρου, όπως οι καθυστερήσεις, τα «βρώμικα» μαρκαρίσματα και το προληπτικό bullying στον διαιτητή, ώστε την επόμενη φορά να σε ευνοήσει.
Έχει πέσει λοιπόν ο αντίπαλος στο έδαφος. Πριν τον τραυματισμό (ή τον «τραυματισμό», δεν έχει σημασία στην προκειμένη περίπτωση) την κατοχή την είχαν οι άλλοι.
Όταν ξεκινάει λοιπόν ξανά το παιχνίδι, δεν δίνουμε σκόπιμα την μπάλα σε αντίπαλο. Δεν τη γυρίζουμε στον τερματοφύλακα.
Δεν τη «σβουρδουλάμε» να φύγει άουτ και να συνεχιστεί το παιχνίδι με ελεύθερο.
Όόόόόόχι!
Εμείς «τηρούμε» το Fair Play βγάζοντας την μπάλα πλάγιο κοντά στην περιοχή τους, ώστε αμέσως μετά να πιέσουμε για να την ξανακερδίσουμε σε πλεονεκτική θέση!
Ωραίο, ε; Τίμιο! Νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας και (νομίζουμε ότι) βγάλαμε την υποχρέωση!
Ε, σκατά στα μούτρα μας λοιπόν! Πίσσα και πούπουλα! Πού να γυρίσουνε οι φτέρνες μας ανάποδα και αντί να πηγαίνουμε, να ‘ρχόμαστε!
Γιατί είμαστε ψεύτες. Υποκριτές. Τσάμπα μάγκες που αν δεν υπήρχε κόσμος στις εξέδρες ή μετάδοση από την τηλεόραση, οι πιθανότητες να τηρούσαμε ακόμα κι αυτή την ελεεινή εκδοχή του Fair Play θα ήταν μικρότερες κι από «χυλόπιτα» του Σιρίλο στη Μαρία Χοακίνα.
Πιστεύεις, ρε μάστορα, ότι ο αντίπαλος έχει κάνει «θέατρο» και ότι ο τραυματισμός του ήτανε παραμύθι;
Ωραία. Μην του επιστρέψεις καθόλου την μπάλα. Γράψε στα κοκόβια σου τις αποδοκιμασίες και συνέχισε κανονικά το παιχνίδι.
Από το να κάνεις αυτό το μασκαραλίκι, αυτή τη δήθεν επίδειξη ανωτερότητας που όλοι έχουμε καταλάβει ότι είναι μουσαντέ, καλύτερα να δείξεις από την αρχή τι αρχ…ι είσαι!
Γιατί ακόμα κι αν δεν είναι έτσι και είσαι όντως «ψυχούλα», το να παίξεις με αυτό τον τρόπο το Fair Play ακυρώνει την όποια πρόθεσή σου.
Μαρτυράει πώς δεν σε ενδιαφέρει το να αποδοθεί δικαιοσύνη, αλλά το πώς θα επωφεληθείς εσύ.
Και κάνει δικαιολογημένα τα «καντηλάκια» αντιπάλων και ουδέτερων την ώρα που (ενώ έχεις παραστήσει το καλό παιδί) σε κλάσματα δευτερολέπτου κάνεις αφιονισμένος νόημα σε συμπαίκτες να έρθουν κι αυτοί να πρεσάρουν!
