Άλλο που δεν ήθελε ο… Έλληνας (και όχι μόνο, για να είμαστε δίκαιοι, αφού η υστερία δεν αποτελεί δικό μας αποκλειστικό «προνόμιο». Με πρόφαση τον κίνδυνο ή την υποψία της πρόκλησης θρομβώσεων, γίναμε ειδικοί και στα εμβόλια και αρνούμαστε να εμβολιαστούμε με Astrazeneca, θέτοντας ως δικαιολογία τις παρενέργειες.
Δύο πράγματα δεν έχει διαβάσει ποτέ κανένας. Εκείνο το… σεντόνι που βγαίνει σχεδόν κάθε φορά στο internet σχετικά με τους όρους και τις προϋποθέσεις, στο οποίο πατάμε μηχανικά «Συμφωνώ» και το αδύνατο να τυλιχθεί ξανά με τον ίδιο τρόπο χαρτί που περιέχεται σε κάθε συσκευασία φαρμάκου. Εκεί, δηλαδή, που ανάμεσα σε άλλα ακαταλαβίστικα για τον κάθε άσχετο με βιοχημεία και φαρμακολογία, αναφέρονται και οι ανεπιθύμητες παρενέργειες ΟΛΩΝ –ανεξαιρέτως- των ουσιών που βάζουμε στον οργανισμό μας. Από την απλή ασπιρίνη για τον πονοκέφαλο μέχρι την ακτινοβολία για την θεραπεία μορφών καρκίνου…
Αλλά όλα αυτά τα ξεχνάμε τώρα που το Astrazeneca «προκαλεί θρομβώσεις», έτσι γενικά και αόριστα, όπως άλλωστε γεμάτη από γενικολογίες και αοριστολογίες είναι και η ρητορική εκείνων που έχουν συνταχθεί με αυτό το ιδιότυπο κίνημα αντιεμβολιαστών. Εκείνων, δηλαδή, που ναι μεν λοιδορούν δίχως έλεος αυτούς που πιστεύουν σε τσιπάκια και 5G, αλλά δικαιολογούν απολύτως τους εαυτούς τους για τις δικές τους προσωπικές αντιδράσεις.
Ωστόσο οι αριθμοί, ειδικά στην επιστήμη, λένε μόνο την αλήθεια. Δεν είναι κάποιο σπορ όπου μια ομάδα με χειρότερα ποσοστά στα σουτ, με λιγότερα σουτ στην εστία ή περισσότερα λάθη, καταφέρνει να «κλέψει» τη νίκη. Όχι, κύριοι, στην ιατρική δεν υπάρχουν αποτελέσματα-μαγικές εικόνες. Υπάρχουν μόνο δεδομένα. Και στην περίπτωση του Astrazeneca τα δεδομένα στην Μεγάλη Βρετανία όπου έχουν ήδη χορηγηθεί πάνω από 30.000.000 δόσεις του εμβολίου, αναφέρθηκαν 79 περιστατικά θρόμβωσης. Τα 51 σε γυναίκες και τα υπόλοιπα 28 σε άντρες, ενώ οι θάνατοι δεν ξεπέρασαν τους 19.
Τα απλά μαθηματικά δείχνουν ότι για κάθε 1.000.000 εμβολιασμών προκύπτουν και 2,5 περιστατικά θρόμβωσης… Αν αυτός ο αριθμός συγκριθεί απλά και μόνο με την αντίστοιχη επικινδυνότητα από την χρήση αντισυλληπτικών, θα πάρει ο καθένας την απάντησή του. Το αντίστοιχο νούμερο είναι 40 περιπτώσεις ανά εκατομμύριο, ένα ποσοστό δηλαδή 15 φορές μεγαλύτερο… Ωστόσο μάλλον είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις γυναικών που αποφάσισαν να μην χρησιμοποιήσουν την συγκεκριμένη μέθοδο αντισύλληψης εξαιτίας αυτής της στατιστικής.
Αν, βέβαια, είσαι άνδρας μπορείς να προτάξεις το γεγονός ότι μάλλον δεν θα έρθεις ποτέ αντιμέτωπος με το δίλημμα του να πάρεις το χάπι ή όχι. Ακόμη κι έτσι, όμως, το να επιχειρηματολογείς για τον κίνδυνο του εμβολίου, έχοντας στο ένα χέρι το κομμάτι προβατίνας (τώρα που έρχεται και Πάσχα), στο άλλο ένα ποτήρι αλκοόλ και στο στόμα το τσιγάρο, την ώρα που έχεις μερακλώσει και ντροπιάζεις τους συγγενείς σου στο τραπέζι χορεύοντας το «Η ζωή εδώ τελειώνει», όπως και να το κάνουμε, μειώνει λιγάκι την αξιοπιστία σου…
Η πανδημία έφερε –δίχως κουβέντα- αμέτρητα προβλήματα. Έκανε, όμως, κι ένα καλό. Έφερε τον κάθε ένα από εμάς μπροστά σε αυτήν την… χιλιοτραγουδισμένη ατομική ευθύνη. Τι μας ζητήθηκε να κάνουμε; Να τηρούμε αποστάσεις, να φοράμε μάσκες και να κάνουμε το εμβόλιο. Να εκπληρώσουμε σε τρία βήματα τον δικό μας ρόλο σε αυτή την ιστορία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δίνουμε με αυτόν τον τρόπο «συγχωροχάρτι» σε κανένα κρατικό μηχανισμό για τα δικά του λάθη ή παραλείψεις. Με την χορήγηση του εμβολίου στερούμε από άλλοθι εκείνους που με ευκολία σηκώνουν το δάχτυλο και μας υποδεικνύουν ως υπεύθυνους και ό,τι συμβαίνει. Και αυτός είναι ένας καλός λόγος για να σπεύσουμε να εμβολιαστούμε, αφού πειστούμε βέβαια από ειδικότερους ημών για την ασφάλεια του εμβολίου!
Έτσι αποδεικνύουμε έμπρακτα ότι γινόμαστε κι εμείς μέρος της λύσης και όχι κομμάτι του προβλήματος. Συμμετέχουμε σε μια παγκόσμια προσπάθεια, την μεγαλύτερη ίσως κινητοποίηση που έχει υπάρξει στην ιστορία της ανθρωπότητας για την ίδια την σωτηρία της. Εάν ούτε από αυτό δεν μπορούμε να κινητοποιηθούμε για να εμβολιαστούμε, τότε πραγματικά, δεν υπάρχει κάτι άλλο που να μπορεί να σκεφτεί ανθρώπινος νους προκειμένου να καμφθεί αυτή η αντίδραση.
Και οφείλουμε να το κάνουμε το συντομότερο δυνατό. Όσο πιο γρήγορα περάσουμε όλοι το κατώφλι ενός εμβολιαστικού κέντρου, τόσο πιο σύντομα θα οδηγηθούμε στην περίφημη συλλογική ανοσία και θα ξεφύγουμε από το περιβάλλον ομαδικής ανοησίας που δείχνει να καθοδηγεί τα βήματα και τις ενέργειές μας.