Το Λακκί είναι το κύριο λιμάνι και το εμπορικό κέντρο του νησιού. Πρόκειται για το μεγαλύτερο φυσικό λιμάνι στην ανατολική Μεσόγειο και για αυτό το λόγο επιλέχθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα από τους Ιταλούς κατακτητές ως έδρα της αεροναυτικής βάσης τους. Οι εργασίες για την κατασκευή της πόλης, που ονομάστηκε Portolago – το σημερινό Λακκί δηλαδή – ολοκληρώθηκαν το 1930 και από αρχιτεκτονικής άποψης παραμένει κάτι εξαιρετικά σπάνιο – ίσως μοναδικό στον κόσμο – έως σήμερα. Η πόλη κατασκευάστηκε στα ιταλικά πρότυπα, αλλά με νέα, προωθημένη αρχιτεκτονική σύλληψη – ένα ρυθμό στις αρχές του ρασιοναλισμού, που ονομάστηκε «Διεθνές Στυλ». Είναι γεμάτη κτίρια ορθολογιστικής αρχιτεκτονικής με περίεργες προσόψεις και εικάζεται ότι είναι η πόλη με τις περισσότερες art deco κατασκευές μετά το Μαϊάμι. Πολλοί αρχιτέκτονες απορούν που αντί αυτό το υπαίθριο μουσείο να έχει ενταχθεί στα μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO, έχει αφεθεί ουσιαστικά στην εγκατάλειψη.
Πέρα από το top προορισμός αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος, η Λέρος αποτελεί τη Μέκκα των καταδυτών. Η Μάχη της Λέρου είναι ένα από τα σημαντικότερα πολεμικά γεγονότα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην ανατολική Μεσόγειο και σηματοδότησε την τελευταία νίκη των δυνάμεων του Άξονα στην Ευρώπη (με εξαίρεση την ψευδαίσθηση τέτοιων τις πρώτες ημέρες της καταδικασμένης αντεπίθεσης στις Αρδένες). Το Σεπτέμβριο του 1943 η γερμανική αεροπορία βομβάρδισε το νησί και ακολούθησε η αποβίβαση χερσαίων δυνάμεων, που οδήγησαν στην κατάληψη του από τους Ναζί. Από τότε ο βυθός της Λέρου γέμισε με ναυάγια πολεμικών πλοίων – εκεί «θάφτηκε» και το θρυλικό αντιτορπιλικό «Βασίλισσα Όλγα» – και σκελετούς καταρριφθέντων αεροσκαφών, που λειτουργούν ως όπιο για επαγγελματίες (και μη) καταδύτες.