Λιγότερο γνωστό από άλλους δημοφιλείς προορισμούς στην Ιταλία, το Αλμπερομπέλο προσφέρει κάτι που δεν είναι σε θέση να κάνει κανένας άλλος. Μια εμπειρία ζωής σε εκείνους τους επισκέπτες που θα ταξιδέψουν όχι μόνο στον χώρο, με την κλασική έννοια του όρου, αλλά και στον χρόνο αφού από το παρελθόν έχουν ξεπηδήσει τα μοναδικά σπίτια-χόμπιτ με τους υπέροχους τρούλους και την ασύγκριτη αρχιτεκτονική.
Το Αλμπερομπέλο, το όνομα του οποίου σημαίνει «Όμορφο δέντρο», στέκεται περίπου στη μέση της διαδρομής που ενώνει το Μπαρι με το Μπρίντεζι και καθόλου άδικα συγκαταλέγεται ανάμεσα στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Αρκεί ένα λεπτό παραμονής εκεί για να καταλάβει κανείς τους λόγους.
Το… μυστικό κρύβεται στα μοναδικής αρχιτεκτονικής σπίτια του. Τα οποία –για να τα λέμε όλα- συναντάμε και σε άλλα σημεία της ευρύτερης περιοχής, αλλά όχι σε τέτοια συχνότητα και κλίμακα σαν αυτή της συγκεκριμένης γραφικής πόλης. Πρόκειται για ιδιαίτερες κατασκευές που σίγουρα θα τις επέλεγαν… Χόμπιτ, εφόσον φυσικά υπήρχαν στην πραγματικότητα και όχι μόνο στην φαντασία των δημιουργών μυθικών κόσμων.
Ωστόσο μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από ένα τέτοιο! Τα σπιτάκια έχουν ως βασικό χαρακτηριστικό τους τα «trulli», δηλαδή τους τρούλους τους, όπως εύκολα συμπεραίνει κανείς! Με γκρι χρώμα, από την πέτρα που έχει χρησιμοποιηθεί, δείχνουν σαν… σκουφάκια που φορούν τα κατάλευκα ασβεστωμένα σπίτια.
Πέρα από την ασύγκριτη ομορφιά τους, το επίσης καταπληκτικό είναι ότι για το χτίσιμό τους δεν υπάρχει καθόλου λάσπη, αλλά έχει υιοθετηθεί η τεχνική της ξερολιθιάς, την οποία βέβαια συναντάμε πολύ συχνά ειδικά στην Μεσόγειο, αλλά συνήθως σε φράχτες και όχι σε σκεπές!
Στο Αλμπερομπέλο υπάρχουν πάνω από 1.500 τέτοια σπίτια που κάνουν την μικρή πόλη να δείχνει λες και βγήκε από κάποιο παραμύθι. Ειδικά η γειτονιά Rione Monti είναι αυτή που συγκεντρώνει τα περισσότερα, με τους επισκέπτες της να αντικρίζουν από την πλαγιά του λόφου την σύγχρονη πλευρά της πόλης. Περπατώντας στα σοκάκια που χωρίζουν τις κατοικίες θα θαυμάσετε κάθε είδους στέγη, τετράγωνη, κυκλική ή οτιδήποτε άλλο έχει σκαρφιστεί ο κατασκευαστής της, ενώ την ίδια ώρα όταν το μάτι τελικά… κουραστεί από αυτήν την τελειότητα, μπορείτε να αναπαυθείτε σε κάποιο από τα καφέ ή τα εστιατόρια, απολαμβάνοντας το ρόφημα ή το γεύμα σας.
Άλλωστε, μην ξεχνάτε, στην Ιταλία βρίσκεστε! Και η περιοχή της Απούλια φημίζεται για τα τοπικά προϊόντα της, με τα φρουτώδη κρασιά του αμπελώνα του Locorotondo να φημίζονται παγκοσμίως. Απαραιτήτως πάντως ζητήστε να σας φέρουν το Pasqualino, ένα παραδοσιακό σάντουιτς με στρογγυλό ψωμί και γέμιση από τόνο, κάπαρη, σαλάμι και τυρί, το οποίο αποτελεί την απόλυτη επιλογή των ντόπιων. Δεν μπορεί, κάτι θα ξέρουν καλύτερα!
Λένε ότι η συγκεκριμένη τεχνική των «trulli» προέκυψε από μια ανάγκη και την… γνωστή πονηριά των κατοίκων της νότιας Ιταλίας. Η ιστορία τους ξεκινά πιθανότατα από τον 15ο αιώνα όταν το –τότε- ξεχωριστό Βασίλειο της Νάπολης είχε επιβάλει δυσβάσταχτους φόρους για τα οικοδομήματα.
Για να αποφύγουν της φορολογία, οι φτωχοί αλλά τετραπέρατοι κάτοικοι στην περιοχή της κοιλάδας στην Ίτρια, προτίμησαν κτήρια που μπορούσαν να χτιστούν, αλλά και να γκρεμιστούν εύκολα. Γι’ αυτό και η απουσία της λάσπης στις σκεπές. Όταν οι εισπράκτορες-απεσταλμένοι του βασιλιά εμφανίζονταν, οι κατασκευές μετατρέπονταν σε έναν σωρό από γκρίζες πέτρες και όταν –με το καλό- έπαιρναν πόδι, χτίζονταν εκ νέου!