Μας ακούς να το λέμε ξανά και ξανά και ξανά, με ολοένα και αυξανόμενο πάθος, λες και το να εκφράσει κανείς αντίθετη άποψη ή απλά να μην συμφωνήσει ενθουσιωδώς μαζί μας αποτελεί αμάρτημα που τιμωρείται αποκλειστικά και μόνο με δημόσιο λεκτικό λιθοβολισμό.
Τι λέμε εμείς οι Θεσσαλονικείς και περιμένουμε να συμφωνήσετε αυτοστιγμεί; «Σαν την Χαλκιδική δεν έχει!».
Αυτή η (ελαφρώς γραφική, το δεχόμαστε…) τοποθέτηση κάνει θραύση τα τελευταία πολλά χρόνια, με τον τοπικισμό αναμεμειγμένο με την αέναη αγάπη να έχουν φέρει σε πρώτο πλάνο την Χαλκιδική για τους βορειοελλαδίτες.
Ναι, ναι, το ξέρουμε: άσε μας ρε Menshouse Team (ο γράφων έκρυψε τα στοιχεία του για προφανείς λόγους, καταλαβαίνετε…) που σαν την Χαλκιδική δεν έχει. Τόσα νησιά στην Ελλάδα, τόσα εκπληκτικά μέρη, μόνο εκεί δηλαδή γ#$#τε και δέρνετε;
Αφενός να πούμε ότι ουδείς εξ ημών μίλησε για ξύλο, αφετέρου τι να κάνουμε δηλαδή που η Χαλκιδική είναι ένας επίγειος παράδεισος; Να τον προσγειώσουμε ανώμαλα στη γη για να είστε όλοι ικανοποιημένοι;
Το λοιπόν, αρκετά με την εισαγωγή: είναι δεδομένο πως όποιος έχει περάσει ένα δεκαήμερο της ζωής του στην Χαλκιδική γνωρίζει για τι πανέμορφο μέρος μιλάμε και ο μόνος λόγος για τον οποίον δεν έσκισε το βρακί του από ενθουσιασμό όταν βρέθηκε εκεί είναι γιατί είχε πάει τσάρκα στην Καλλιθέα, είχε γίνει λιώμα και απλά δεν φορούσε βρακί.
Το μεγαλύτερο προτέρημα των δύο ποδιών (μιας και το τρίτο είναι, φυσικά, το Άγιο Όρος) είναι οι παραλίες τους, μερικές από τις οποίες- πραγματικά και χωρίς ίχνος υπερβολής εν προκειμένω- δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τις αντίστοιχες των γαλανόλευκων νησιών.
Μία από τις πιο ιδιαίτερες και που μέχρι πρότινος (όπου «πρότινος» ας πούμε μια 15ετία) αποτελούσε κάτι σαν «κρυμμένο διαμάντι» είναι το Λαγονήσι. Ναι αγαπητοί Αθηναίοι, έχουμε κι εμείς Λαγονήσι- τι να κάνουμε τώρα; Το δικό σας έχει αθηναϊκές πινακίδες, οπότε χάρισμά σας.
Ο ανεξερεύνητος, μια φόρα κι ένα κάποτε, για πολλούς υγρός θησαυρός βρίσκεται στο δεύτερο πόδι και «βλέπει» στον Σιγγιτικό Κόλπο, περίπου ένα χιλιόμετρο από τον διάσημο και περιλάλητο Όρμο της Παναγιάς.
Η ιδιαιτερότητα της συγκεκριμένης παραλίας έγκειται στο ότι τα καταπράσινα και καταγάλανα νερά της (ναι, κάπως άστοχο να χρησιμοποιήσουμε ξεχωριστά τα χρώματα καθώς υπάρχει το «γαλαζοπράσινα», όμως θέλαμε να δώσουμε έμφαση με το «κατά» και το «καταγαλαζοπράσινα νερά της» μας φάνηκε κομματάκι βλακώδες) χωρίζονται στα δύο από μια χρυσαφένια λωρίδα άμμου που διεισδύει προς τη θάλασσα. Έτσι, δίνεται η αίσθηση πως μιλάμε για δύο διαφορετικές παραλίες αν και, εξυπακούεται, στην πραγματικότητα είναι μόνο μία.
Το συγκλονιστικό τοπίο συμπληρώνει ιδεατά ένα (ακατοίκητο) νησάκι στ’ ανοιχτά με πυκνή βλάστηση, ενώ το γεγονός ότι σπανίως έως ποτέ υπάρχει κύμα εκεί κάνει το Λαγονήσι ελκυστικό για όλες τις μέρες του καλοκαιριού χωρίς ν’ ανησυχείς για δυσάρεστες «εκπλήξεις».
Να σας προλάβουμε;
Σας προλαβαίνουμε: «Καλά ρε Menshouse, δεν έχει ούτε μισό αρνητικό το Λαγονήσι; Όλα είναι καλώς καμωμένα;».
Γραφικοί είπαμε ότι είμαστε αγαπητέ αναγνώστη, όχι (εντελώς) υποκειμενικοί: τα τελευταία χρόνια με τη δημοτικότητα του μέρους ν’ ανεβαίνει στα ύψη ένα μεγάλο beach bar έκανε… κατάληψη στην παραλία (με ξαπλώστρες, μάλιστα, που χωρίζονται σε ζώνες ανάλογα με το πόσο κοντά είναι στο νερό), κάτι που ναι μεν απαλλάσσει τον πολύ κόσμο από την ταλαιπωρία του να κουβαλάει χίλια δυο συμπράγαλα για το μπάνιο του και του προσφέρει αδιαμφισβήτητες ανέσεις, όμως, από την άλλη, τα ελεύθερα σημεία χωρίς χρέωση είναι πια πολύ λίγα.
Ακόμα κι έτσι, ωστόσο, η ουσία δεν πολυαλλάζει: το Λαγονήσι συμβάλλει τα μέγιστα στο ατέρμονο μεγάλωμα του μύθου της Χαλκιδικής και μια βουτιά στα νερά του θα σας πείσει ότι, πράγματι, σαν…
Ω, μα ελάτε τώρα: θα μας αναγκάσετε να το πούμε ξανά;