Απέχουν περίπου 50 ναυτικά μίλια από το λιμάνι του Πειραιά και μόλις 1,5 από την Κόστα. Συγκαταλέγονται στα πιο μάχιμα νησιά της Επανάστασης του 1821. Πέραν, λοιπόν, της φυσικής ομορφιάς, είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την Ιστορία. Ο λόγος για τις Σπέτσες.
Αν σκεφτεί κανείς ότι περίπου 4.000.000 πολίτες ζουν στην Αττική και εκατοντάδες χιλιάδες σε Κορινθία, Αργολίδα κ.λπ., χοντρικά οι μισοί κάτοικοι της Ελλάδας έχουν εύκολη πρόσβαση σε αυτές. Το πρώτο συν.
Το δεύτερο αφορά την ιστορικότητα του νησιού. Τα δύο μεγαλύτερα μουσεία είναι αφιερωμένα στην εποχή της Επανάστασης και πολλοί επισκέπτες καταφθάνουν με βασικό σκοπό να δουν την κατοικία της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας. Ο χώρος διαμορφώθηκε το 1991 από έναν απόγονο πέμπτης γενιάς της ηρωίδας, τον Φίλιππο Δεμερτζή-Μπούμπουλη, και τη σύζυγό του, Λίντα.
Το άλλο είναι το δημόσιο Μουσείο Σπετσών, ή αλλιώς, Μουσείο Χατζηγιάννη Μέξη, το οποίο επίσης εκθέτει αντικείμενα και κειμήλια της εποχής του 1821. Παράλληλα, υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα από την Πρωτοελλαδική και Μυκηναϊκή περίοδο ως τη βυζαντινή εποχή.
Επίσης, ο επισκέπτης μπορεί να δει το Εκκλησιαστικό Μουσείο του Αγίου Νικολάου, τους χώρους της Αναργυρείου & Κοργιαλενείου Σχολής και την ανοιχτή έκθεση των γλυπτών της Ναταλίας Μελά στην περιοχή του Φάρου στο Παλιό Λιμάνι.
Τρίτο θετικό στοιχείο; Οι πολύ όμορφες παραλίες. Οι περισσότερες από αυτές είναι οργανωμένες, διαθέτουν ξαπλώστρες και βρίσκονται κοντά σε ταβέρνες ή καφέ. Υπάρχουν, βέβαια, και αρκετές που προσεγγίζονται μόνο από τη θάλασσα (με καΐκι/θαλάσσιο ταξί) ή από κάποιο μονοπάτι.
Ξακουστά είναι τα νερά των Αγίων Αναργύρων, της Αγίας Παρασκευής, της Ζωγεριάς, της Ανάστασης, του Βρέλλου, του Καϊκίου, του Κουζουνού, του Λιγονερίου, της Ξυλοκέριζας κ.λπ.
Παρεμπιπτόντως, όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές (σ.σ. Αύγουστος 2023), στη Ζωγεριά υπήρχε μια πολύ ωραία ταβέρνα. Το concept είναι τέσσερα πιάτα (ή ακόμη 1-2 ανάλογα με τη μέρα), μαγειρεμένα στο γκάζι από πολύπειρη κυρία. Λίγο «τσιμπημένη» η τιμή, αλλά αξίζει. Επί τη ευκαιρία, στα ακτοπλοϊκά (με χαοτική διαφορά) και στο φαγητό (όχι κάτι συνταρακτικό), δικαιολογείται η ταμπέλα «ακριβό» που συνοδεύει το νησί.
Παράδειγμα 1ο: Πειραιάς-Σπέτσες, Σπέτσες-Πειραιάς = 108€! Δηλαδή το 1/6 του καθαρού κατώτατου μισθού, επαναλαμβάνουμε εν έτει 2023, φεύγει ΜΟΝΟ σε δύο, πάνω-κάτω, δίωρα δρομολόγια. Ειρήσθω εν παρόδω, υπάρχει ιπτάμενο δελφίνι που καλύπτει την απόσταση σε 1 ώρα και 50 λεπτά. Σίγουρα η κούραση είναι λιγότερη και η ασφάλεια μεγαλύτερη αν ταξιδέψει κανείς ακτοπλοϊκώς, όμως, σε περίπτωση που κατηφορίσουν π.χ. 3-4 κάτοικοι Αττικής προς την Κόστα και περάσουν απέναντι, θα τους βγει πολύ πιο οικονομικά.
Παράδειγμα 2ο: Ένα σκέτο καλαμάκι/σουβλάκι κοτόπουλο σε ένα απλό ψητοπωλείο κοστίζει 2,5€, δηλαδή περίπου 0,5€ παραπάνω από πολλά αντίστοιχα μαγαζιά της πρωτεύουσας.
Παράδειγμα 3ο: Δύο σαλάτες, τρία ορεκτικά, ένα κυρίως και μια μπίρα/4 άτομα σε ταβέρνα στη Ζωγεριά στα 25€ έκαστος.
Το 2 και το 3 δεν είναι τίποτα τρομερό. Το 1 είναι αυτό που προκαλεί το σοκ. Σκεφτείτε ότι ένα εισιτήριο καταστρώματος από Πειραιά προς Ηράκλειο Κρήτης (με ένα από τα καλύτερα πλοία της Μεσογείου), δεν κοστίζει πάνω από 40€. Δηλαδή σχεδόν 15€ λιγότερα από αυτό προς Σπέτσες!
Από εκεί και πέρα, όμως, αν αναζητήσετε διαμονή και διασκέδαση στα επίπεδα που η τσέπη σας μπορεί να υποστηρίξει, θα δικαιωθείτε. Κακώς έχει συνδεθεί το νησί με την ακρίβεια. Είναι όλα κανονικότατα. Για παράδειγμα, αν κάνουν κράτηση 6 άτομα σε νυχτερινό μαγαζί και ζητήσουν 2 μπουκάλια, θα πληρώσουν χοντρικά 45€ έκαστος. Προφανώς το reserved είναι προτιμότερο από την παραγγελία στο μπαρ.
Εν κατακλείδι, οι Σπέτσες έχουν διατηρήσει την αρχοντιά τους και πλαισιώνονται από υπερπολυτελή κότερα (π.χ. ο Δημήτρης Μελισσανίδης είναι μέγας θαυμαστής). Ωστόσο, οι τιμές τους παραμένουν προσιτές για όλους ή, τέλος πάντων, για τους περισσότερους. Οι παραλίες, τα μουσεία, η έντονη νυχτερινή ζωή και η όλη αύρα που εκπέμπουν τους καλοκαιρινούς μήνες, συνθέτουν ένα υπέροχο ντεκόρ για κάθε ενδιαφερόμενο.