Κάντο εικόνα. Σαν όνειρο, καλοκαιρινό. Οι ομορφιές της Σαντορίνης χωρίς… τιμές Σαντορίνης. Χωρίς τη βαβούρα και το πήξιμο από τα λεφούσια τουριστών που περιδιαβαίνουν κάθε μέρα στα στενά σοκάκια, που γεμίζουν τα μαγαζιά πληρώνοντας φουσκωμένους λογαριασμούς Η Θηρασιά, μικρή αλλά περήφανη, στέκει και αυτή στην Καλντέρα, κομμάτι από τη λάβα του ηφαιστείου, ένα τραγούδι της φωτιάς για λίγους. Το σχετικά άγνωστο alter ego ενός παγκοσμίως φημισμένου νησιού.
Έτσι ήταν άλλοτε η Σαντορίνη. Είναι σαν να μπαίνεις σε μια πύλη που σε μεταφέρει στο χρόνο. Καμία σχέση με την ανάπτυξη που βιώνει η κοσμοπολίτισσα γειτόνισσά της. Χωρίς πολύ τσιμέντο, μακριά από τον υπερτουρισμό. Σαν άλλος κόσμος. Ένα μέρος όπου η ηρεμία βασιλεύει, θαρρείς και θέλει να κάνει το μεγαλύτερο δυνατό κοντράστ με το τι συμβαίνει ακριβώς απέναντι.
Και αυτό, πρακτικά, δεν μπορεί να αλλάξει. Είναι θέμα βούλησης των ντόπιων είναι και αριθμητικό. Συνολικά υπάρχουν 50-60 δωμάτια που μπορούν να φιλοξενήσουν από 150 ως 200 ανθρώπους. Οι μόνιμοι κάτοικοι είναι λίγο περισσότεροι από 300. Ποτέ άρα δεν σπάει η τρόπον τινά χρυσή ισορροπία «ντόπιοι – φιλοξενούμενοι». Κάτι που διατηρεί το μέρος ανθρώπινο, αναλλοίωτο από τους πειρασμούς του εύκολου χρήματος που εμπεριέχει ο τουρισμός ως δυνατότητα σε τέτοια μέρη.
Ναι, προφανώς και μέσα στη μέρα έρχονται κι άλλοι, αρκετοί, επισκέπτες. Εκτελούνται 4 δρομολόγια ημερησίως με καΐκι από το Αμμούδι της Οίας (8:00, 12:30, 17:20, 22:00) και 1 με ferry boat από τον Αθηνιό. Αλλά η βαθύτερη ουσία δεν αλλάζει. Στη Θηρασιά πάνε αυτοί που θέλουν να βρουν τη γαλήνη, να απολαύσουν ένα μοναδικό γεωλογικό τοπίο που σε κάνει να νιώθεις όμορφα απλώς και μόνο κοιτάζοντάς το. Δεν πάνε ούτε οι «δήθεν» ούτε οι «είδα φως και ήρθα».
Από τη μία άκρη στην άλλη, η «μικρή Σαντορίνη» όπως την αποκαλούν είναι 8 χιλιόμετρα. Υπάρχουν συνεπώς και αμάξια. Αλλά πρατήριο υγρών καυσίμων δεν υπάρχει. Όποιος θέλει βενζίνη, για το αυτοκίνητο ή τη βάρκα του, πρέπει να πάει απέναντι.
Κι αυτό είναι πρόβλημα. Όπως και το ότι δεν υπάρχει σκουπιδιάρικο. Κι όμως, δύσκολα θα βρεις πιο καθαρό νησί στις Κυκλάδες. Οι ντόπιοι έχουν κάνει σημαία τους την καθαριότητα και φροντίζουν με κάθε τρόπο για τη συγκομιδή των απορριμμάτων. Το φιλότιμο και η θέληση δίνουν εν προκειμένω τη λύση.
Και η αγάπη για τον τόπο. Δεν ζεις αλλιώς εκεί. Το κάνεις επειδή το θες, επειδή το έχεις επιλέξει ως τρόπο. Στους παραδοσιακούς οικισμούς, από τον εκπληκτικό Μανωλά την πρωτεύουσα του νησιού (στο «φρύδι» της Καλντέρας) ως τον ιδιαίτερα γοητευτικό Ποταμό. Ακόμα και την απόκοσμη και πλέον ακατοίκητη Αγριλιά με τα υπόσκαφα σπίτια.
Για μπάνιο, μην κρυβόμαστε, είναι λίγο ζόρικα τα πράγματα. Οι ακτές είναι απότομες, οι παραλίες όπως τις έχουμε στο μυαλό μας ως καλές, λιγοστές. Η πιο άνετη είναι αυτή στον οικισμό της Αγίας Ειρήνης (Ρίβα), αλλά και αυτή του Κόρφου. Τα νερά πάντως είναι υπέροχα, σε προκαλούν να βουτήξεις.
Για φαγητό, μπορείς να βρεις ωραιότατα ταβερνάκια σε διάφορα σημεία, τα οποία και κινούνται στους άξονες της παράδοσης. Καταπληκτικά μαγειρευτά και οι μοναδικές γεύσεις της θάλασσας δημιουργούν ένα υπέροχο γαστρονομικό ταξίδι.
Και κάτι ακόμη: Είναι πολλά τα σημεία στο νησί που η θέα είναι μαγική. Θα το καταλάβεις ειδικά αν το περπατήσεις. Αλλά πουθενά δεν είναι σαν το Μοναστήρι της Παναγιάς. Από εκεί έχεις πιάτο όλη την Καλντέρα, και της Σαντορίνης και της Θηρασιάς. Ανατολή και ηλιοβασίλεμα, δεν υπάρχει καλύτερο μέρος για να απολαύσεις τη φύση, να νιώσεις τυχερός και ευλογημένος.
Ναι, η Θηρασιά είναι ένα μέρος που θυμίζει την παλιά νησιωτική Ελλάδα. Μια αλλοτινή εποχή. Κλασικής παραδοσιακής φιλοξενίας και αυθεντικού χαμόγελου. Τότε που δεν σε βλέπανε σαν ευκαιρία για να τα ‘κονομήσουν, αλλά χαιρόντουσαν που διάλεξες να πας στον τόπο τους. Πόσο πολύτιμο είναι αυτό σε μια εποχή που όλα τρέχουν τόσο γρήγορα και όλο και λιγότερο χρόνο έχουμε για πραγματικές επαφές, για αληθινή επικοινωνία. Με τους γύρω μας, με τη φύση.