Μικρός οδηγός της Θεσσαλονίκης, Part1 (Κέντρο)
Κανένα Τripαdvisor, κανένα Τravel Channel, κανένα Lonely Planet κυρίες και κύριοι…
Αυτά είναι για να σας πούνε πού να φάτε, τι να πιείτε, τι να δείτε. Αξιοθέατα και τρέχα γύρευε. Ο Νίκος ο Μάνεσης θα αρκούνταν σε αυτά; Όχι, δε θα αρκούνταν. Τον έχω δει να σπρώχνει στην άκρη έναν κακόμοιρο κτηνοτρόφο για να αρμέξει αυτός μια κατσίκα.
Μετά τον είδα να σκύβει το κεφάλι με το στόμα ορθάνοιχτο προς τα επάνω, να ζουπάει τις θηλές και να λούζεται στο ζεστό φρέσκο γάλα σαν πιλότος της F1 με σαμπάνια.
Πάμε λοιπόν να δούμε τις γειτονιές της συμπρωτεύουσας (ορκίζομαι, τελευταία φορά που θα την πω έτσι σε αυτό το κείμενο) με μια άλλη ματιά-κι αν μου κατέβει κανένα νόστιμο στιχάκι μπορεί να τύχει να’χω μαζί μου την κιθάρα μου και να τραγουδήσω σαν άλλος Ευτύχης Μπλέτσας.
Disclaimer: Όσα διαβάσετε παρακάτω είναι προσωπικές εντυπώσεις μέσα από την καθημερινή διαβίωση στη Θεσσαλονίκη επί 30 χρόνια, και ως τέτοιες δε θα μπορούσαν να είναι μια ακριβής ακτινογραφία της πόλης -ούτε και καμίας άλλης πόλης.
Λευκός Πύργος. Ή αλλιώς, το σημείο συνάντησης όλων όσων δεν θέλεις να πετύχεις: παρέες με κιθάρα που παίζουν ένα τραγούδι των Πυξ Λαξ μισή ώρα εκατονταετία, εκδηλωτικά ζευγαράκια που σε κοιτούν λες και εσύ είσαι ο αγενής που τους χαλάει την ησυχία, φανατικοί jogger με πραγματικό φωσφορούχο κολάν («-Για να μας βλέπουν τα φορτηγά -Γιατί να σας βλέπουν τα φορτηγά; -Μα, για να μη μας χτυπήσουν! -Δεν υπάρχουν φορτηγά στην παραλία, αφού…»), αποπροσανατολισμένοι Βαλκάνιοι και Γιαπωνέζοι τουρίστες, συγκεντρώσεις συμμαθητών απ’το δημοτικό.
Ένας από τους jogger, αυτός με τις ανταύγειες και τα αυτοσχέδια βαράκια-μπουκάλια νερού, είναι από τα σύγχρονα ορόσημα της πόλης. Τα υπόλοιπα θα τα μάθετε κι από τους ταξιδιωτικούς οδηγούς ή την ξενάγηση.
Καμάρα. Ή αλλιώς, το σημείο συνάντησης με κάποιους που θέλεις να βρεθείς, αλλά είστε από τόσο διαφορετικά μέρη που μόνο ένα τόσο κλισέ σημείο για ραντεβού σας έρχεται στο μυαλό.
Θα λέγατε στην Πλατεία Αριστοτέλους αλλά είναι μακρουλή και ο κάθε απίθανος μπορεί να θεωρήσει ότι εννοούσατε το ένα ή το άλλο σημείο.
Κάπου εκεί μπορείτε να δείτε και ένα ακόμη ορόσημο της πόλης, τον Ρέψα, ο οποίος αν τον πλησιάσετε θα ρευτεί μεγαλειωδώς κοιτάζοντας δήθεν αμέριμνος και σίγουρα απαθής προς το μέρος σας, για να θαυμάσει την αντίδρασή σας.
Στα πέριξ επιζούν ακόμα μερικά εναλλακτικά μαγαζιά που αρκετοί αποκαλούν «στέκια τους» αλλά ελάχιστοι το εννοούν γιατί δεν έχει «γκομενάκια» για χαλβάδιασμα.
Πλατεία Αριστοτέλους. Εκμεταλλευτείτε την ευκαιρία να περιδιαβείτε τα άγια χώματα που φιλοξένησαν τις μεγαλύτερες προεκλογικές συγκεντρώσεις το Ανδρέα και τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις «για τις ταυτότητες».
Μπορεί να πετύχετε τον Μπουτάρη να στραβοκοιτάζει τα τραπεζοκαθίσματα των καφέ και να μουρμουρά κατάρες.
Μπορείτε επίσης να ταΐσετε τα περιστέρια (αλλά μην το κάνετε που να πάρει ο διάβολος) και να πιείτε τον πιο πεταμένο φραπέ της πόλης με πέντε ευρώ. Γιούπιιιι!
Μητροπόλεως – Προξένου Κορομηλά. Οι πιο εκκεντρικοί κάτοικοι της πόλης ζουν, εργάζονται και διασκεδάζουν εκεί.
Αν είσαι τόσο sui generis που δε σου προκαλεί εντύπωση η γριέτζω με το πι, το σιλικονάτο στήθος και την τσάντα Σανέλ, αυτό είναι το φυσικό οικοσύστημά σου.
Είναι άραγε τυχαίο που οι ακριβότερες φίρμες και τα πιο πουλ-μουρ μπαρ έχουν τα μαγαζιά τους εδώ και όχι στους πολύ πιο κεντρικούς δρόμους Τσιμισκή ή Παραλιακή;
Εγνατία. Ο καθρέφτης της πόλης, ο βασικότερος δρόμος της, που χαράχτηκε πάνω στα χνάρια των αρχαίων-ρωμαϊκών βασικότερων δρόμων της πόλης, στα χνάρια της ίδιας της Via Egnatia που συνέδεε τις δύο πρωτεύουσες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και που προφανώς θεωρήθηκε ιδανική για να την σκάψουμε ολόκληρη για να περάσει το μετρό. Καθρέφτης όλης της Ελλάδας καλύτερα.
Τσιμισκή. Όταν ο δεύτερος σημαντικότερος δρόμος σου μετά την πολύπαθη Εγνατία είναι μονής κατεύθυνσης με δύο μόλις λωρίδες κυκλοφορίας, χωρίς λεωφορειολωρίδα σε μεγάλο μήκος και με τα ταξί να σχηματίζουν πιάτσες χιλιομέτρων από την μία άκρη ως την άλλη, όχι μόνο υπόγειο μετρό χρειάζεσαι αλλά και ένα υπέργειο, και μετά να καβαλάς το τέρας το Λοχ Νες και να χάνεσαι στον Θερμαϊκό.
Λαδάδικα, Βαλαωρίτου, Μπιτ Παζάρ, Παραλιακή, Πλατεία Άθωνος. Οι κλασσικοί πυρήνες «μαζικής διασκέδασης», με πολύ κόσμο, πολλή βαβούρα, ελάχιστα πραγματικά στέκια.
Παλιά Πόλη. Αφού κάηκε, καταπατήθηκε και χτίστηκε μέχρι να μπορείς να τη γυρίσεις όλη με τα πόδια, δεν κάνουμε πλέον ούτε αυτό. Πουθενά να παρκάρεις, ανηφόρες-κατηφόρες, οι περισσότεροι πάνε με το ζετεμάκι τους για να φιληθούν ή να βγάλουν φωτογραφίες γάμου «στα Κάστρα».
Αυτά προς το παρόν, σας αφήνουμε με την ησυχία σας στα σχόλια να τσακωθείτε για το “σουβλάκι/καλαμάκι”. Ένας μύθος λέει ότι αν ακούσεις χίλιες φορές αυτή τη συζήτηση ανοίγουν οι πόρτες του Παραδείσου.