Υπάρχει άραγε αυτό που ορίζουμε ως κοινή λογική; Ή ο καθείς εξηγεί τα γεγονότα ανάλογα με το πώς τον βολεύει, καταπώς επιτάσσουν τα «θέλω» και οι ιδέες του; Μερικές φορές μάλιστα, ακόμα χειρότερα, δεν είναι καν αυτό. Γίνεται ξεκάθαρη προπαγάνδα. Εκούσια και γι’ αυτό ενδεχομένως και ασυγχώρητα. Σαν το κυβερνητικό αφήγημα για τις φετινές καλοκαιρινές διακοπές των Ελλήνων, που φρόντισαν να αναπαράγουν με κάθε τρόπο και λυσσαλέα ζέση ο στρατός των «δικών» τους στο διαδίκτυο, στα social media.
Τι υποστηρίζουν με πάθος; Πως αφού οι (περισσότεροι) Έλληνες κατάφεραν και πήγαν διακοπές συνεπάγεται πως έχουν λεφτά, άρα και ότι αποδίδει η κυβερνητική πολιτική. Τι έχουμε εδώ; Μια μισή αλήθεια που όμως στην πράξη ακυρώνει την άλλη μισή. Ένα κλασικό επικοινωνιακό τρικ δηλαδή. Σε μπερδέψαμε; Θα το κάνουμε ευθύς αμέσως πολύ πιο ξεκάθαρο, με συγκεκριμένους αριθμούς και παραδείγματα.
Οι περισσότεροι συμπατριώτες μας έκαναν break από την καθημερινότητα σε κάποιον προορισμό της ηπειρωτικής Ελλάδας – με τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια να έχουν εκτοξευτεί σε τιμές-σοκ, για πολλούς δεν ήταν επιλογή, αλλά μονόδρομος. Η’ αυτό θα ήταν ή… διακοπές στον Άλιμο (μην γελάτε, γράφτηκε σε ορισμένα σάιτ, ως πρόταση για οικονομική λύση!). Χωρίς συνεπώς τα πέρα-δώθε με το πλοίο κόπηκε ένα σημαντικό έξοδο, απελευθερώθηκαν πολύτιμοι πόροι.
Όμως και πάλι, για την πλειονότητα του κόσμου, αυτό δεν ήταν αρκετό. Χρειαζόντουσαν και περαιτέρω περικοπές στο μπάτζετ. Και πώς γίνεται αυτό; Αφαιρώντας από τα έξοδα για φαγητό, συγκεκριμένα. Πάμε με παράδειγμα: Μια οικογένεια με 2 παιδιά, 4μελής δηλαδή, ήθελε σε εστιατόριο φέτος το λιγότερο 150 ευρώ τη μέρα. Δηλαδή για 7 μέρες διακοπών θα έπρεπε να ξοδέψει περί τα 1050 ευρώ. Πολλά λεφτά.
Τι έκαναν λοιπόν αρκετοί αν όχι οι περισσότεροι; Αγόραζαν έτοιμα γεύματα από το το σούπερ μάρκετ. Με ένα μέσο όρο τιμής 5 ευρώ το καθένα και πολλαπλασιάζοντάς το επί 4, φτάνουμε 20 ευρώ τη μέρα. Δηλαδή την εβδομάδα 140 ευρώ. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που τα σούπερ μάρκετ στρέφονται πλέον τόσο σοβαρά στην αγορά των έτοιμων γευμάτων, είναι η επόμενη μεγάλη «μπίζνα». Γιατί ο κόσμος λόγω της ακρίβειας τα προτιμάει, ενώ η πλειονότητα, και τους καταλαβαίνουμε απόλυτα, δεν έχει όρεξη ή χρόνο να κάθεται να μαγειρεύει, πόσο μάλλον αυτές τις λίγες ημέρες που έχει “off” από τη δουλειά του.
Κατανοούμε πως όλο αυτό είναι μία στρέβλωση, ένα λάθος. Οι διακοπές θα έπρεπε να είναι ανέμελες, ένα ευχάριστο διάλλειμα από την καθημερινότητα, το «φορτίζω μπαταρίες» χωρίς έγνοιες. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι ανάγκη. Γι’ αυτό και ο κόσμος, όσο και να ζορίζεται, ψάχνει να βρει τρόπο να πάει κάπου. Για να την παλέψει το χειμώνα που έρχεται. Αλλά για να καταφέρει να το κάνει αυτό, αναγκάζεται να κόβει από αλλού. Η εστίαση, όπως φαίνεται στην πράξη, είναι ένας από τους μεγάλους χαμένους αυτής της διαμορφωθείσας νέας πραγματικότητας. Κι αν αρχίσουν τα λουκέτα, που μακάρι να διαψευστούμε αλλά δεν βλέπουμε το πώς, τότε το θέμα θα είναι πολυεπίπεδο καθώς ως γνωστόν στην αγορά και στην οικονομία όλα συνδέονται και η ασθένεια του ενός, εύκολα μεταδίδεται στους άλλους.
Το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο. Και όσα «παπαγαλάκια» κρύβονται πίσω από αφηγήματα περί πληρότητας των κατά τόπους κλινών θα ήταν αστεία, αν δεν ήταν τόσο εκνευριστικά και τόσο εκτός πραγματικότητας των αναγκών της κοινωνίας. Χώρια επίσης ότι πολλοί φέτος δεν πήγαν καν σε ξενοδοχεία – ενοικιαζόμενα, αλλά σε σπίτια συγγενών και φίλων, σε κάμπινγκ…