Η τεράστια ομορφιά της Ελλάδας μας έχει κάνει υπερβολικά ελιτιστές. Ακόμα χειρότερα. Έχει δημιουργήσει μια ιδεολογία του «μόνο εμείς και κανείς άλλος». Έτσι, αν τύχει για παράδειγμα να εξάρεις το κάλλος και το θάμβος ενός νησιού άλλης χώρας ή μέρους άλλης χώρας, πάντα θα πεταχτεί κάποιος και θα πει «καλά πέρνα πρώτα από τα Σύβοτα (ή ό,τι άλλο) και μετά μου λες για την Σλοβενία». Άλλος παιδί δεν έκανε, μόνο η Μαριώ τον Γιάννη. Είναι καλό να αγαπάμε τον τόπο μας. Δεν είναι καλό να έχουμε το σύνδρομο της αποπνικτικής τροφού, της μαμάς που εγκλωβίζει το παιδί στην αγάπη της. Με ορισμένα νησιά εν προκειμένω είμαστε έτοιμοι να βγάλουμε σπαθιά.
Το πρόβλημα με αυτά τα νησιά δεν είναι απόλυτο και μηδενιστικό. Θεωρώ απλώς ότι έχουν πάρει παραπάνω εύφημο μνεία απ΄όση τους αξίζει. Ποιο είναι το κριτήριο αν τους αξίζει ή όχι; Το αν πληρούν ορισμένα πράγματα που αναζητάς στις διακοπές σου. Κι όταν λέω «αναζητάς», εννοώ εμένα τον 26χρονο γεροξούρα και γεροπαράξενο. Πιστεύω πάντως ότι στα κάτωθι θα βρεις σημεία συμφωνίας μαζί μου.
Σαντορίνη
Αν μιλήσεις με 10 τουρίστες, μη Έλληνες, θα νομίζεις ότι είναι από τα ωραιότερα μέρη του πλανήτη. Για να κοιτάς φωτογραφίες πιθανότατα. Αλλά γι΄αυτό που αναζητάς σε ένα νησί το καλοκαίρι η Σαντορίνη παίρνει κάτω από τη βάση. Αφήνω στην άκρη ότι δεν αξίζει για πάνω από 3-4 μέρες. Αφήνω και την κοσμοπλημμύρα που την προκαλέσαμε εμείς οι ίδιοι. Αλλά το γεγονός ότι έχει τόσο χάλια παραλίες και θάλασσες κοντά σε αυτές είναι λόγος για να την καταργήσουμε από τα νησιά. Να την ονομάσουμε ορυχείο. Αποδέχομαι ότι η μοίρα της φέρθηκε άσχημα με το ηφαίστειο. Αλλά αδυνατώ να δείξω επιείκεια. Μόνο για μεταλλειολόγους ή τοπογράφους αξίζει.
Φολέγανδρος
Υποτίθεται ότι οι διακοπές δημιουργήθηκαν για να έχεις μια άνεση, να ξεφεύγεις από τον μόχθο της καθημερινότητας. Η Φολέγανδρος έχει χίλια δυο καλά. Είναι όμως τόσο βραχώδες νησί, απαιτείται να κάνεις τόσες καταβάσεις για να βρεις παραλία και να απολαύσεις το μπάνιο, που σκέφτεσαι ότι θα ήταν καλύτερο να μην έπαιρνες άδεια και να πήγαινες στην οικοδομή να δουλέψεις. 15αύγουστο. Στις 3 το μεσημέρι.
Ρόδος
Το τι συμβαίνει στο Φαληράκι είναι αρκετό για να σε κάνει να βουτήξεις από το πλοίο που έχει κάνει 10 ώρες να σε πάει εκεί και να κολυμπήσεις την απόσταση προς τα πίσω. Όμως δεν θα γίνω σκληρός. Θα το αφήσω εκτός ζυγαριάς. Η Ρόδος είναι ένα μεγάλο νησί, των Ιπποτών όπως τη λένε, έχει βγάλει και την Σπυροπούλου. Οι παραλίες της είναι μέτριες, τίποτα το εξεζητημένο, και επίσης είναι κολλητή της Τερέζας. Όχι της Μέι. Της κατσαρίδας. Δεν λέω ότι είναι χάλια νησί. Λέω ότι είναι πολύ πιο ψηλά απ΄όσο του πρέπει.
Σπέτσες
Από το 2010 και μετά επικράτησε ένα τρελό hype για την Αρχόντισσα του Αργοσαρωνικού. Το nightlife και η κλασάτη της φορεσιά δικαιολόγησαν ως έναν βαθμό την εκτίμηση και αποθέωση. Βάλε λίγο και την ωραία γραφικότητα των ωραίων χρωμάτων που την ντύνει το ηλιοβασίλεμα και τις βόλτες με άλογα και σιγά σιγά γεννήθηκε ο μύθος. Για να λέμε τα σύκα-σύκα οι παραλίες της δεν θα έπαιρναν βραβείο ούτε στα λιγότερο σημαντικά βραβεία. Άντε κανένα Nickelodeon Award.
Πάρος
Πρόκειται για ειδική συνθήκη. Έχει μια χαρά παραλίες, είναι κομπλέ νησί. Αλλά όταν έχεις ξεπεράσει τα 26-27 είναι απλησίαστο. Να πρέπει να φας στα μούτρα τις ορδές των φουντωμένων και δίχως αίσθηση μέτρου 17χρονων που θέλουν να την πέσουν σε ό,τι κινείται γύρω τους είναι κάτι που δεν το θες στις διακοπές.