Ο μύθος λέει ότι εκείνο το βράδυ μύριζε μπαρούτι από νωρίς. Όταν λέμε νωρίς βέβαια εννοούμε περίπου τις 4 τα ξημερώματα – αυτό σημαίνει «νωρίς» στο La Luna.
Δυο παρέες οπαδών διαφορετικών ομάδων βρισκόντουσαν μέσα στο μαγαζί και ήταν όλοι τους μεθυσμένοι.
Οι μεν ήταν οπαδοί του Παναθηναϊκού. Οι δε οπαδοί του Ηρακλή. Όχι και οι πιο ορκισμένοι εχθροί αλλά, όπως γνωρίζει πολύ καλά όποιος έχει βρεθεί σε οπαδικές παρέες, αυτά είναι λεπτομέρειες.
Όταν είσαι οπαδός και όντας μεθυσμένος φωνάζεις συνθήματα της ομάδας σου, το να βρίσκεται στον ίδιο χώρο με μια άλλη παρέα που κάνει ακριβώς το ίδιο είναι… πρόκληση.
Οι πιο ψαγμένοι από την Αντίπαρο, αυτοί που έχουν ζήσει κάθε πτυχή και κάθε ώρα της ημέρας της, ήξεραν πως αυτό το μείγμα θα ήταν εκρηκτικό οποιαδήποτε άλλη ώρα και σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του νησιού. Εκείνη την ώρα όμως και σε εκείνο το μέρος τα πράγματα ήταν διαφορετικά.
Μια θετική αύρα ήταν εδώ για να σχετικοποιήσει αυτή την ατμόσφαιρα-μπαρούτι που εκ των πραγμάτων αιωρούταν πάνω από τα κεφάλια των θαμώνων της πιο διάσημης ντισκοτέτ στην Αντίπαρο.
Το αποτέλεσμα δικαίωσε όσους έλεγαν πως μέσα στη La Luna τα πράγματα δεν τσουλάνε όπως στον έξω κόσμο. Ήταν γύρω στις 7 το πρωί, ο ήλιος είχε ήδη βγει και οι οπαδοί των δυο ομάδων έπιναν μαζί μπύρες, έκαναν χαμό παρέα και όλοι μαζί φώναζαν συνθήματα των ομάδων τους αγκαλιασμένοι.
Ένας ορθολογικός θεατής θα έλεγε πως απλά βρήκαν αυτά που τους ενώνουν και αγνόησαν αυτά που τους χωρίζουν. Οι θαμώνες όμως ήξεραν. Η θρυλική ντίσκο και η μαγική της αύρα είχαν κάνει πάλι το θαύμα τους.
Η θρυλική ντισκοτέκ άλλωστε φημίζεται για τις ιστορίες που έχουν γεννηθεί στα σπλάχνα της. Όσοι έχουν πάει έστω και μια φορά στην Αντίπαρο και -όπως είναι πολύ λογικό- έχουν επισκεφτεί την La Luna έχουν σίγουρα και από μια ιστορία να διηγηθούν.
H φήμη του συγκεκριμένου μαγαζιού άλλωστε το έκανε με τα χρόνια ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα της Αντιπάρου. Δεν θα ήταν υπερβολή να ειπωθεί πως έφτασε κάποια στιγμή που η φήμη της La Luna ξεπερνούσε την ίδια την φήμη του νησιού.
Η Αντίπαρος είναι γενικά ένα πολυμορφικό νησί. Όλων των ειδών οι ανθρώποι κάνουν διακοπές εκεί και όλων των στυλ οι παρέες μοιράζονται στις παραλίες και τα μαγαζιά του νησιού. Όταν όμως η βραδινή ζωή φτάνει στο αποκορύφωμά της, όταν μπαίνουμε στην τελική ευθεία για το ξημέρωμα, τότε όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην La Luna.
Τότε, όσο διαφορετικές και αν είναι οι παρέες που φιλοξενούνται στο νησί, όσο και αν την υπόλοιπη μέρα κάποιοι άνθρωποι δεν θα μιλιόντουσαν ποτέ μεταξύ τους, έρχεται η ώρα που όλα αλλάζουν και γίνονται ένα, στην La Luna.
«Γεννημένο» το μακρινό 1981, «μεγαλωμένο» με την κουλτούρα της δεκαετίας του ’80, μοντέρνο και παράλληλα παραδοσιακό (άλλωστε πόσα μαγαζιά συνέχισαν να δηλώνουν περήφανα ντισκοτέκ), το μαγαζί-μνημείο της Αντιπάρου απέκτησε τόσο φανατικους θαυμαστές που όταν κάποιοι επιχείρησαν να του βάλουν λουκέτο, μίλησε η… λαϊκή οργή.
Ήταν εκείνη η περίοδος που κάποιοι γείτονες (και επίδοξοι ανταγωνιστές σύμφωνα με μια άλλη αφήγηση…) έκαναν κάθε δυνατή προσπάθεια για να το κλείσουν. Τότε ο κόσμος μαζευόταν έξω από το μαγαζί, φώναζε, τραγουδούσε, έστηνε το δικό τους αυτοσχέδιο πάρτυ. Τελικά, η La Luna άνοιξε ξανά. Δεν γινόταν αλλιώς.
Ο ιδιοκτήτης του έχει να το λέει: στο μαγαζί έρχονται πιτσιρικάδες τουρίστες που του διηγούνται ιστορίες από το μαγαζί έτσι όπως τις έχουν ακούσει από τους γονείς τους!
Και φυσικά όλοι το γνωρίζουν: όταν το «Μy baby just cares for me» της Nina Simone ακούγεται από τα ηχεία έχει έρθει ώρα το πάρτυ να τελειώσει και το μαγαζί να κλείσει. Και σιγά-σιγά να πάνε όλοι για ύπνο. Μέχρι το επόμενο βράδυ.
Πριν 3 χρόνια το La Luna δεν λειτούργησε μετά από πάρα πολλά συνεχόμενα χρόνια. Τα νέα ταξίδεψαν με ταχύτητα σφαίρας στο νησί και όλοι πίστεψαν πως αυτό θα ξεπεραστεί, όπως άλλωστε είχε γίνει και την προηγούμενη φορά που είχε ακουστεί κάτι αντίστοιχο.