Το ταξίδι είναι αυτό που μπορεί να σε κάνει από απλό ον σε παραμυθά. Σε αφηγητή ιστοριών. Σε συλλέκτη ανεκτίμητων πραγμάτων. Όχι μόνο για εσύ απομακρύνεσαι από τον τόπο σου. Αλλά γιατί κι αυτός απομακρύνεται από σένα. Γιατί η τουριστική σου ιδιότητα γεννά στους ντόπιους κατοίκους έναν άλλο εαυτό. Έναν εαυτό που θεωρούν ανάλωση να τον χαρίσουν στους ομοίους τους. Όχι γιατί είσαι ο προνομιούχος. Αλλά γιατί είναι οι Σειρήνες του ταξιδιού για τον ταξιδιώτη. Του δημιουργούν τις ωραίες εικόνες και του κρύβουν εκείνες που ανταλλάσσουν μεταξύ τους. Αυτό είναι που συμβαίνει στο Νάπολι ή στη Νάπολη.
Ο κολλητός μου θα γκρινιάζει που την γράφω με ήτα, αλλά όταν πρόκειται για παλιά ελληνική αποικία, δεν γίνεται αλλιώς. Η Νεάπολις έγινε το Νάπολι και είναι η πιο άσχημη όμορφη πόλη του ιταλικού νότου. Η ασχήμια της έγκειται στα πολύ εντός της. Η ομορφιά της είναι σε όλα αυτά που την περιβάλλουν κυρίως. Αλλά οι άνθρωποι της έτσι την αγαπάνε και αυτό είναι που οφείλει κάθε ταξιδιώτης να σεβαστεί. Ότι για τους ιθαγενείς η πόλη τους είναι εκείνο το μπλουζάκι που φοράνε από την πρώτη γυμνασίου και τώρα έχει περισσότερες τρύπες από ύφασμα. Ένα μπλουζάκι που φορέθηκε από τον Ντέγκο Μαραντόνα.
Η αγάπη προς τον Ντιέγκο είναι πολύ έντονη αν κινηθείς στα πέριξ του γηπέδου Σαν Πάολο. Αντιθέτως, προς το κέντρο και τις πιο τουριστικές περιοχές το Νάπολι δεν ορίζεται από την παρουσία του Θεού. Αλλά από την απουσία του. Και την πλήρη παρουσία των ανθρώπων του.
Το μέσον της άνοιξης και το καλοκαίρι είναι οι εποχές που ο ιταλικός νότος γεμίζει από κόσμο. Το Νάπολι και οι γύρω περιοχές της ακόμα περισσότερο. Σε απόσταση μόλις 70 λεπτών με το τρένο από την πρωτεύουσα, η Νάπολη είναι ένας άλλος κόσμος. Πολλοί φέρνουν στο μυαλό τους τη μαφία, άλλοι το καμάρι του τόπου, την ποδοσφαιρική ομάδα. Αυτά είναι για τα μάτια των ντόπιων. Εσύ ως τουρίστας θα δεις άλλα. Και, μοιάζει κάπως παράξενο, αλλά οι άνθρωποι της πόλης έχουν την αντίληψη να δουν τι είσαι. Σαν μια μηχανή αλλάζει τους όρους της για τα δικά σου μάτια.
Στην καρδιά της, εκεί όπου παραμένει έντονη η αρχαία αίσθηση, θα βρεις μόνο πλακόστρωτα. Σοκάκια και διαρρύθμιση που θυμίζουν Πλάκα και το κέντρο της Αθήνας. Οι δρόμοι και τα κτήρια εκεί ξεθωριασμένα. Αυτή είναι η αίγλη τους. Οι καθεδρικοί ναοί, τα παλάτια, τα κάστρα και οι υπόγειες διαβάσεις είναι οι κάτοχοι της.
Η ζωή και οι άνθρωποι
Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο πράγμα που πρέπει να ξέρεις. Οι Ναπολιτάνοι είναι όντως τρελοί. Στον δρόμο πρωτίστως. Τα φανάρια είναι διακοσμητικά. Εσύ ως πεζός πρέπει να αδράξεις την ευκαιρία και να τρέξεις. Ο τρόπος που οδηγούν είναι λες και δεν θα άλλαζε κάτι στην ζωή τους αν πατούσαν κι από έναν άνθρωπο καθημερινά. Θα συνέχιζαν κανονικά τη ζωή τους. Κι αυτό ίσως τους βοηθάει να επιβιώνουν.
Γενικός κανόνας για τους ανθρώπους πέρα από τον δρόμο δεν μπορεί να εξαχθεί. Θα βρεις πολλούς αγενείς και λιγότερους ευγενικούς. Αν δεν μιλάς ιταλικά, τότε περισσότερο τους αγενείς θα δεις. Δύσκολο να πετύχεις Ναπολιτάνο να ξέρει έστω τα βασικά στα αγγλικά. Αν τα πας καλά με τη γλώσσα του σώματος, μπορεί και να τα καταφέρεις. Μάλλον αυτό το πέπλο της μαφίας τους έχει μάθει να μην ξανοίγονται. Οι άντρες είναι καχύποπτοι σχεδόν πάντα, ενώ οι γυναίκες κινούνται σε μια άλλη λογική. Εντυπωσιακές Ναπολιτάνες δύσκολα θα βρεις. Εντυπωσιακούς Ναπολιτάνους…πάλι δύσκολα.
Ακόμα περισσότερο αν συνυπολογίζεις πως το μετρό τους κλείνει 10 το βράδυ. Άρα χωρίς όχημα, το πιο πιθανό είναι να μη βρεθείς στις φωλιές του νεαρόκοσμου.
Η Σάντα Λουτσία και το Βόμερο είναι τα σημεία που μαζεύονται οι περισσότεροι. Αλλά γενικά δεν υπάρχει σοκάκι δίχως ένα εστιατόριο. Όλα τους τα εστιατόρια είναι πρώτα πιτσαρίες. Ristorante Pizzeria. Ακόμα και τα πιο εξεζητημένα έχουν στην είσοδο έναν φούρνο με διάφορες πίτσες για να φας στο χέρι. Το απόλυτο τους street food. Η πίτσα και τα γλυκά. Εξίσου τίμια και μεγάλα, αλλά για να τα απολαύσεις θα πρέπει να πας συγκεκριμένες ώρες.
Οι περισσότεροι βγάζουν μια φουρνιά το πρωί και μια στις 7 το απόγευμα. Αν πας άλλες ώρες απ΄αυτές, τότε δεν θα καταλάβεις πολλά. Γιατί όσο κι αν σου το ζεστάνουν, καταλαβαίνεις το κατεψυγμένο. Να έχεις και στο νου σου ότι εκεί όλα τα φαγάδικα κλείνουν στις 3 το μεσημέρι και ανοίγουν ξανά στις 7. Μόνο καφέ και πολύ μικρές καντίνες παραμένουν ανοιχτές.
Ανέφερα τα γλυκά. Στο Νάπολι έχουν ως βάση της ζαχαροπλαστικής τους το λεμόνι. Επειδή έχουν μια τεράστια ετήσια παραγωγή, φτιάχνουν πολλές κρέμες σαν μπουγάτσας με ξύσμα λεμονιού από πάνω και χυμό λεμονιού στην παρασκευή. Τα τρία πιο must γλυκά είναι το canoli, η sfogliatella και το baba. Ο δικός μας μπαμπάς. Το πρώτο είναι σιροπιαστό με φύλλο ζύμης. Το δεύτερο επίσης με φύλλο ζύμης και έρχεται σκέτο ή γεμιστό. Riccia όπως το λένε. Το τρίτο είναι ένας πύργος από αφράτο μπαμπά που στον γεμίζουν με κρέμα λεμονιού ή oreo ή ό,τι άλλο θες.
Στα αλμυρά τους, δηλαδή στις πίτσες, η μαργαρίτα είναι ο παράδεισος τους. Μόνο με αυτή ικανοποιούνται. Δεύτερη πιο εμπορική είναι αυτή με μοτζαρέλα, λουκάνικο και πατάτες. Στις μακαρονάδες τους πρέπει να πας σε πολύ συγκεκριμένα μαγαζιά για να βρεις το εντυπωσιακό. Τα παραλιακά, αν και τουριστικά, είναι καλά. Θα βρεις 1-2 πολύ καλά.
Το Cantina dei Mille έξω από το Napoli Centrale είναι μια πολύ εγγυημένη επιλογή. Η Donna Romita πιο κεντρικά στο Νάπολι για πιο ιδιαίτερες γεύσεις είναι ένα ωραίο hot spot. Μαζεύει και αρκετό κόσμο.
Το πρόβλημα με τους Ναπολιτάνους ξεκινά στα εστιατόρια. Αργούν πάρα πολύ σε όλα. Στην παραγγελία που θα πάρουν, στο να σου φέρουν τα πιάτα στο τραπέζι και κυρίως στο να σου φέρουν το λογαριασμό. Το μισαωράκι αναμονής δεν το γλυτώνεις σε αυτό.
Από τις πρώτες προτεραιότητες σε αυτά που θα κάνεις εκεί είναι να πας στο Ποζίλιπο. Το Παυσίλυπον της Ιταλίας. Παλιά ελληνική αποικία κι αυτή. Από εκεί θα μπεις σε ένα καγιάκ και θα κάνεις μια μεγάλη θαλάσσια βόλτα για να δεις το Νάπολι περιμετρικά. Αν το επιχειρήσεις και πιο κοντά στη δύση του ηλίου, τότε θα πετύχεις την πόλη σε μια από τις σπάνιες στιγμές ομορφιάς.
Τα αξιοθέατα
Το πως θα καλύψεις τη βραδινή σου κατάσταση στο κάλυψα όσο μπορούσα. Άλλωστε εκεί είναι πιο υποκειμενικά τα πράγματα. Στο πως θα καλύψεις τις πρωινές σου εξορμήσεις στο Νάπολι υπάρχει μια κάποια αντικειμενικότητα. Αν αναζητήσεις στο Google, θα βρεις πολλά άρθρα που σου προτείνουν 10-12 μέρη να δεις. Από αυτά κάποια όντως πρέπει. Κάποια άλλα δεν αξίζει και τόσο.
Το Αρχαιολογικό Μουσείο είναι στα πρέπει. Ο Καθεδρικός του San Gennaro επίσης. Μεγαλοπρεπής όσο δεν πάει. Γενικώς οι καθεδρικοί είναι αρκετοί. Όποιος σε εμπνέει περισσότερο απ΄έξω, μπαίνεις μέσα και τον βλέπεις. Το Νάπολι φημίζεται και για το υπόγειο δίκτυο του. Πολλές γκαλερί και μουσειακοί χώροι σε κατακόμβες. Αυτές του San Gennaro είναι σε όλους τους οδηγούς. Εγώ θα σου έλεγα να μην τρελαθείς να τις δεις. Υπάρχουν αυτές του Gaudioso που είναι πολύ καλύτερες ως εμπειρία. Υπάρχει και το Ipogei Greco, μια συνοικία από τον ελληνικό αποικισμό που θα σε εντυπωσιάσει. Υπάρχει η Galleria Borbonica.
Το Sansevero δεν θα έλεγα ότι είναι κάτι που θα χάσεις αν δεν το δεις. Ούτε η Galleria Umberto. Το ανάποδο ισχύει για το Casa Morra, ένα νέο σχετικά χώρο, όπου καλλιτέχνες εκθέτουν έργα τους σχετικά με το υπνικό φαινόμενο.
Αυτά που δεν είδα και πιστεύω θα άξιζαν ακόμα περισσότερο είναι το κοιμητήριο Fontanelle και το Μουσείο Capodimonte. Και τα δύο στις παρυφές της πόλης, προσβάσιμα μόνο με shuttle bus των 20 ευρώ. Στο κοιμητήριο υπάρχει ένας χώρος με πολλές νεκροκεφαλές, τις οποίες φροντίζουν να διατηρούν οι εφημέριοι. Αν σε ελκύει λίγο το goth στοιχείο, είναι εμπειρία τρομερή. Έτσι μας είπαν.
Μετά απ΄αυτά πάμε στα παλάτια και τα κάστρα της πόλης. Τα Castel Nuovo και Castel dell’ Ovo κοντά στο Teatro San Carlo είναι σίγουρα στη λίστα σου. Από παλάτια, το Palazzo Zevallos Stigliano και το San Reale έχουν να σου προσφέρουν περισσότερο μια αύρα παρελθόντος. Γενικώς, αν έχεις αντοχές και 6-7 μέρες, μπορείς να δεις όλα τα παραπάνω και μερικά ακόμα. Θες και καλή τσέπη, αφού τα περισσότερα έχουν είσοδο γύρω στα 10 ευρώ.
Στο Νάπολι επίσης θα συναντήσεις κι ένα από τα πιο artistic μετρό της Ευρώπης. Είναι 4-5 σταθμοί που σε αφήνουν με ανοιχτό στόμα. Ειδικά οι Toledo και Quattro Giornate είναι για να τους χαζεύεις. Αξίζει δηλαδή να περάσεις ένα δίωρο στο Νάπολι κάνοντας hop in hop out σε σταθμούς.
Το αξιοθέατο «μια κατηγορία μόνο του»
Η Πομπηία και ο Βεζούβιος απέχουν μερικές στάσεις με το τρένο. Εννοείται πως θα πας για να τους αφιερώσεις χρόνο. Αν ξεκινήσεις από νωρίς το πρωί και είσαι Pompeii Scavi γύρω στις 9 και 30, τότε έχεις περίπου 4 ώρες για να δεις τα ερείπια και μετά να πας στο βουνό. Αν πάλι είσαι πιο αργά εκεί, τότε καλύτερα να ξεκινήσεις από τον Βεζούβιο, αφού το τελευταίο πούλμαν φεύγει στις 3 το μεσημέρι, ενώ η Πομπηία είναι ανοιχτή μέχρι τις 6.
Για να μπεις στα ερείπια πληρώνεις 25 ευρώ σύνολο. Αυτό αν θέλεις ξενάγηση. Ειδάλλως και με 12 γίνεται δουλειά. Αλλά, πίστεψε με, είναι πολύ πιο βολικά με ξενάγηση. Αλλιώς παίζει και να χαθείς σε αυτή την αχανή πολιτεία. Γιατί κάτι τέτοιο είναι η Πομπηία. Μια πόλη όπου μάθαμε πως δεν καταστράφηκε από λάβα. Οι νεκροί και η καταστροφή οφείλονται στην κορυφή του Βεζούβιου και τα πετρώματα που προσγειώθηκαν εκεί. Αναθυμιάσεις και κτήρια που έπεφταν στα κεφάλια έφεραν τόσο θάνατο. Το εντυπωσιακό είναι ότι οι ανασκαφές δεν βρίσκονται ούτε καν στο 50% της παλιάς πολιτείας. Φανταστείτε τι έχουμε να δούμε ακόμα…
Μεγάλες οικίες, οι βίλες της εποχής, οίκοι ανοχής, αγάλματα, κτερίσματα, θέατρα, χώροι για λουτρό και τα άλογα, η τεράστια αγορά, frescos στα ταβάνια και τους τοίχους. Όλα αυτά σε αφθονία. Το ίδιο πάνω κάτω ισχύει και για το Ερκουλάνεο, περιοχή που επίσης ήταν παραθαλάσσιος εμπορικός κόμβος τότε και καταστράφηκε από την έκρηξη. Αυτή η πόλη δέχτηκε όλη τη λάβα. Από ψηλά τα ερείπια μοιάζουν μικρότερα από την Πομπηία, αλλά μόλις τα περπατήσεις είναι σαν ένας λαβύρινθος. Συνδέονται όλα μεταξύ τους και είναι ένα τρομερό αρχιτεκτονικό έργο.
Τα ερείπια είναι 7 λεπτά απόσταση από τον σταθμό του τρένου, το Ercolaneo Scavi. Για τον Βεζούβιο από την άλλη, μπορείς να πας με έναν και μόνο τρόπο. Με πούλμαν ή ειδικά ταξί. 20 ευρώ η συνολική τιμή. 10 για τη μεταφορά και 10 για την είσοδο στο βουνό. Μέχρι ένα σημείο πηγαίνεις με το όχημα. Από τη στιγμή που θα περάσεις το πρώτο check in point και μετά, είσαι εσύ με τα πόδια σου. Ιδανική ώρα για να πας είναι στο ζενίθ της θερμοκρασίας, μιας και φυσάει τόσο εκεί πάνω, που μπορεί να ξεκινήσεις με κοντομάνικο και να καταλήξεις με δύο μπουφάν.
Μετά από 15-20 λεπτά είσαι στο πρώτο σημείο που μπορείς να δεις τον κρατήρα. Μέχρι το τέρμα η συνολική ανάβαση είναι ένα μισάωρο. Από ένα σημείο και μετά σε περιβάλλει ομίχλη και νεφελώδη σχήματα. Είναι το σημείο όπου το άτμισμα του κρατήρα βγάζει τις μεγάλες ποσότητες ατμού. Το σκηνικό θυμίζει αρκετά Μόρντορ. Στην διαδρομή θα δεις και 3 μικρά κιόσκι που είναι για να κάνεις ανεφοδιασμό, να πάρεις μια ανάσα και να αγοράσεις σουβενίρ. Συνολικά, από τη στιγμή που θα μπεις στο όχημα, μέχρι να κατέβεις από κει που σε πήρε, είναι εμπειρία μιάμισης ώρας. Τ΄αξίζει τα λεφτά της.
Οι γύρω περιοχές
Σορέντο
Το Νάπολι δεν είναι ο μόνος πόλος έλξης για τον ιταλικό νότο. Με το τρένο και με ferry boat μπορείς να βρεθείς στις πραγματικά πανέμορφες περιοχές. Πρώτη απ΄όλες η περιοχή του Σορέντο. Απέχει περίπου μια ώρα με το τρένο. Αξίζει και ως αυτόνομο μέρος. Από τον κεντρικό δρόμο του Σορέντο μπορείς να απολαύσεις τη θάλασσα και τα κατώτερα επίπεδα της πόλης που απλώνονται μπροστά σου. Για να κατέβεις προς τη θάλασσα πας είτε από τα εμπορικά σοκάκια που θυμίζουν Μύκονο είτε από την σκάλα με τις απλίκες που είναι πιο γραφική και πάνε όλοι από κει.
Για να περπατήσεις την πόλη και να την δεις θες από 3 ως 5 ώρες και είναι κάτι που θα το κάνεις άνετα. Γιατί όσο θα προχωράς θα γεμίζει το μάτι σου. Τα σοκάκια είναι γεμάτα από μαγαζιά που πουλάνε μαγνητάκια, κεραμικές δημιουργίες και λιμοντσέλο. Το εθνικό ποτό της χώρας. Μπορείς να κάτσεις για φαγητό στην αντίστοιχη Μητροπόλεως του Σορέντο ή να προτιμήσεις τα δύο εστιατόρια στην κορυφή του γκρεμού που σου προσφέρουν τρομερή θέα.
Μετά, μια βόλτα στην παραλία και ανάβαση από τα μονοπάτια από πίσω για να χωνέψεις και να βγάλεις καμιά ινσταγκραμική φώτο και τέλος για μπύρα ή παγωτό σε κάποιο μαγαζί. Είναι αρκετά ακριβά και εννοείται πως πληρώνεις τριπλάσια τιμή λόγω της θέας και μόνο.
Ποζιτάνο-Αμάλφι
Δύο ονόματα κοσμοπολίτικα που σίγουρα τα έχεις ακούσει. Παλιές ελληνικές αποικίες επίσης. Πριν γίνουν διάσημες, μπορούσες να τα αποκαλέσεις χωριουδάκια. Πλέον, τα λες πόλεις. Μικρές σε έκταση, αλλά με τόσο πολύ συνωστισμό από κόσμο. Οι περισσότεροι πάνε εκεί με εκδρομές με πούλμαν, κάτι που θα στο συστήσω, μιας και δεν χρειάζεται να ταλαιπωρηθείς.
Από μακριά και ψηλά μοιάζουν πολύ. Τόσο σε στοίχιση των σπιτιών στη σκιά των βουνών, όσο και στα χρώματα. Το Ποζιτάνο είναι πρώτο και πιο όμορφο από όλα τα χωριουδάκια στο δρόμο προς Σαλέρνο και την Καμπανία. Το όνομα του είναι η ιταλική εκδοχή του Ποσειδώνα, επειδή λέγεται ότι εκεί γύρω κατοικούσαν οι Σειρήνες του.
Έχει πολλά χλιδάτα ξενοδοχεία αν θες να μείνεις κανένα βράδυ ή να πας για τρεις μέρες. Το πιο must πράγμα να κάνεις εκεί είναι να κατέβεις και να ανέβεις σκάλες. Ειδικά μια σκάλα στην αρχή του Ποζιτάνο που οδηγεί μετά από δέκα λεπτά στην παραλία είναι πρώτο στην to do list. Κάτω στην παραλία θα βρεις ψαροταβέρνες που έχουν και μεγαλοπρεπή γλυκά. Ούτως ή άλλως ο χρόνος παραμονής είναι μιάμιση ώρα. Αν τα 45 λεπτά περπατάς, έχεις μόνο 45 λεπτά για να αράξεις.
Από το Ποζιτάνο προς το Αμάλφι είναι περίπου μισή ώρα απόσταση. Στη διαδρομή θα συναντήσεις ένα πανέμορφο ψαροχώρι, το Φουρόρε, που μοιάζει σα να ξεφύτρωσε από κάποιο παραμύθι για νεράιδες. Στο Φουρόρε γίνονται πολλοί αγώνες πτώσης με στολή. Μετά το Φουρόρε θα δεις την πιο γνωστή βιοτεχνία παραγωγής κεραμικών ειδών, όπου μπορείς να αγοράσεις αναμνηστικά.
Όταν φτάσεις στο Αμάλφι θα νιώθεις ότι είσαι σε ένα Ποζιτάνο, αλλά όχι το εκθαμβωτικό. Αν και είναι πιο μεγάλο σε έκταση. Ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται επειδή εκεί έχεις 2.5 ώρες να περάσεις. Στην κεντρική πλατεία που βρίσκεται δέκα λεπτά από το λιμάνι έχει μαγαζάκια για να φας, ζαχαροπλαστεία και τον ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής καθεδρικό. Όλοι θα σου μιλήσουν για το ζαχαροπλαστείο Pansa, όπου θα βρεις ένα γλυκό με 7 στρώματα σοκολάτας, το οποίο πρέπει να περιμένεις μισή ώρα για να το φας. Οι σκάλες και τα στενοσόκακα επικρατούν κι εδώ.
Έχει ένα μικρό και πολύ όμορφο μαγαζί με αναμνηστικά, έχει άφθονο και ξεθωριασμένο λευκό στους τοίχους και κρύβεται από τον Θεό κάτω από τα βουνά.
Το κοσμοπολίτικο Κάπρι
Εδώ μιλάμε για έναν έρωτα στην καρδιά της Τυρρηνικής θάλασσας. Είναι αυτό που βλέπεις σε κάθε άρθρο για μαγευτικά μέρη. Η θέα που θα δεις από τις κορυφές του βραχώδους τόπου είναι αυτό που λέμε once in a lifetime. Το όνομα του το πήρε από τους κάπρους, δηλαδή τους αγριόχοιρους που ήταν σε αφθονία παλιότερα στο νησί.
Το Κάπρι είναι προσβάσιμο με καράβι. Αν το πάρεις από Νάπολι, θα κάνεις περίπου μιάμιση ώρα. Αν το πάρεις από Σορέντο σε μισή ώρα είσαι εκεί. Πρόταση μου είναι να πάρεις το ferry από Σορέντο και να μετά εκεί να μπεις σε μια βάρκα που θα σε πάει τον γύρο του νησιού. Είναι η πιο οικονομική λύση. Ειδάλλως θα πρέπει να δώσεις το λιγότερο 55 ευρώ για μια απλή διαδρομή με πλοιάριο.
Στο μέρος των διασήμων θα δεις πολλές αντιθέσεις. Κατ΄αρχάς, μόλις κατέβεις στο λιμάνι υπάρχει ο εμπορικός δρόμος με τις gelaterias και τα φαγάδικα. Από κει, για να βρεθείς στην καρδιά της ζωής, θα πρέπει να ανέβεις για δεκαπέντε λεπτά σκαλάκια που διακόπτονται από τους δρόμους. Ή μπορείς να πάρεις ένα από τα γκλάμουρ ταξί του Κάπρι, τα λευκά κάμπριο, που θα σε ανεβάσουν πάνω.
Παρά το γεγονός ότι είναι βραχώδες, είναι ένα νησί που μπορείς να το περπατήσεις στο μεγαλύτερο κομμάτι του. Και στο μπουκωμένο από κόσμο και στο πιο απομονωμένο.
Σε διάσπαρτα σημεία του υπάρχουν χάρτες που σου δείχνουν που βρίσκεσαι και που κατευθύνεσαι. Κάθε σοκάκι μπορεί να σε βγάλει σε εντελώς διαφορετικό μέρος. Μπορεί να βρεθείς στο Anacapri χωρίς να πάρεις χαμπάρι.Έχει και ένα δασώδες μονοπάτι που σε βγάζει σε βράχια τα οποία κοιτάζουν τους δύο μεγάλους βράχους της Τυρρηνικής θάλασσας.
Από κει και πέρα, οι κήποι του Αυγούστου είναι το πιο γνωστό κομμάτι του νησιού. Εκεί όπου με ένα ευρώ έχεις μια περίφημη και ξακουστή θέα και την ευκαιρία να βγάλεις καμιά 15άρια φωτογραφίες για τις επόμενες προφίλ σου στα social media.
Όλες οι μεγάλες μάρκες βρίσκονται στο Κάπρι, τα ξενοδοχεία είναι το λιγότερο 4άστερα, όμως αυτό που κλέβει την παράσταση είναι το αρωματοποιείο Carthusia. Ξακουστό κι αυτό. Στην είσοδο του έχει μια αλτάνα με όλα τα λουλούδια που χρησιμοποιεί στις παρασκευές του. Και σου δίνει την ευκαιρία να μυρίσεις τα αρώματα από μικρά δοχεία που εσωκλείουν τα λουλούδια.
Ως προς το φαγητό, μόλις βγεις στην κεντρική πλατεία, θα δεις ότι εκεί έχει καφέ. Αλλά υπάρχουν δύο δρόμοι που έχουν διάφορα εστιατόρια. Ακριβά, πολύ ακριβά, νορμάλ για το νησί. Μπορείς να φας μακαρονάδα με 10 ευρώ, μπορείς και με 25. Στο Κάπρι έφαγα την καλύτερη καρμπονάρα που έχω φάει. Με το αυγό να καλύπτει τα ζυμαρικά, και τα δεύτερα να είναι ιδανικά al dente.
Από μέρη κοντά στο Νάπολι μπορείς να δεις και το νησάκι Ίσκια, ακριβώς απέναντι. Εγώ δεν πρόλαβα να πάω, αλλά στο προτείνω ανεπιφύλακτα βάσει όσων μας είπαν.
Αυτή είναι η Νάπολη ή το Νάπολι. Αυτός είναι ο ιταλικός νότος. Φυσικά όχι ολόκληρος. Ίσως ούτε καν ο μισός. Είναι ο νότος όπως τον είδα και όπως με έκανε παραμυθά. Και τώρα σε περιμένει για να σου χαρίσει την δική σου ιστορία!