Δε γίνεται. Δεν μπορεί. Είναι, σχεδόν, ανέφικτο- κάπου θα το έχετε ακούσει: αν έχετε κάποιο γνωστό σας που κατάγεται από τη Θεσσαλονίκη ή αν απλά έχετε δει έστω κι ένα… λεπτό τον Αντώνη Κανάκη να μιλάει στο «Ράδιο Αρβύλα», θα είστε εξοικειωμένος με την έκφραση «Σαν τη Χαλκιδική, δεν έχει!».
Και μπορεί εκ πρώτης «ακροάσεως» αυτό ν’ ακούγεται πέρα ως πέρα τοπικιστικό (οι Θεσσαλονικείς, άλλωστε, διαπρέπουν στον συγκεκριμένο τομέα), όμως βλέποντας τις παραλίες που έχει η Χαλκιδική, αρχίζεις να πιστεύεις πως η συγκεκριμένη φράση ίσως και να μην είναι τόσο υπερβολική, τελικά.
Μία από τις πιο «επιφανείς» είναι- και δικαίως- οι Καβουρότρυπες. Κρυμμένες, σχεδόν, ανάμεσα στο Πλατανίτσι και τον Αρμενιστή, οι Καβουρότρυπες (ή «Πορτοκάλι», όπως ονομαζόταν παλαιότερα) με τα τιρκουάζ, σχεδόν, νερά τους αποτελούν το υγρό στολίδι του δεύτερου ποδιού.
Οι πιθανότητες να πας εκεί και να μην δαγκώσεις τη λαμαρίνα με την συγκεκριμένη παραλία είναι μηδενικές, καθώς μιλάμε για έναν σπάνιο συνδυασμό υπέροχων νερών κι εντυπωσιακού φυσικού τοπίου γύρω τους, με τα βράχια ν’ αγκαλιάζουν ιδεατά το όλο τοπίο.
Και, το καλύτερο; Δεν χρειάζεται να πουλήσεις ένα από τα δύο νεφρά σου προκειμένου να περάσεις μια αξέχαστη μονοήμερη εκδρομή εκεί- ένα πενηντάρικο αρκεί: 25 ευρώ για την βενζίνη πήγαινε- έλα από την Θεσσαλονίκη (φροντίστε να φύγετε νωρίς για να μην μπλέξετε… οικτρά στην κίνηση του περιφερειακού), 10 ευρώ ξαπλώστρες και καφές και 15 ευρώ για σάντουιτς και λοιπές, ευπρόσδεκτες γουρουνιές.
Το μόνο στενόχωρο είναι πως η εμβληματική πέτρινη γοργόνα που αποτελούσε για περίπου μια ολόκληρη 20ετία το σήμα- κατατεθέν της παραλίας καταστράφηκε από τον ίδιο το δημιουργό του, μετά το «νεφελώδες» πρόστιμο που του επιβλήθηκε από το δήμο.
Όπως και να ’χει, μια επίσκεψη στις Καβουρότρυπες θα πείσει ακόμα και τον πλέον φανατικό υποστηρικτή του άπιστου Θωμά για το προφανές: ναι, σαν την Χαλκιδική δεν έχει- οι φωτογραφίες στη media gallery μιλούν από μόνες τους.
Ποια Καραϊβική τώρα…
