Όταν κάτι προμοτάρεται πολύ, σπανίως αποδεικνύεται αντάξιο των προσδοκιών. Μπορεί να είναι κλισέ, αλλά ισχύει 100% η προτροπή να παρουσιαστείς με μικρό καλάθι εκεί που ακούς πολλά κεράσια.
Είναι σαν να ετοιμάζεσαι να πεις ανέκδοτο και πριν ξεκινήσεις να λες:
«Καλά, θα σας πω ένα ανέκδοτο που θα κλάσετε στο γέλιο, θα κάνετε δυο βδομάδες να συνέλθετε και μετά θα χρειαστείτε μεταμόσχευση νεφρού».
Ε, το καλύτερο ανέκδοτο του κόσμου να είναι, όταν έχεις δημιουργήσει τέτοιες προσδοκίες δύσκολα θα κάνεις τον άλλον να ξεκαρδιστεί.
Αυτή ακριβώς η φοβία λοιπόν σου δημιουργείται πριν πας στο Άμστερνταμ όταν συζητάς με κάποιον που έχει πάει ΗΔΗ στο Άμστερνταμ.
Με τόση διαφήμιση και τόσα κολακευτικά λόγια σκέφτεσαι «ντάξει, μάλλον υπερβάλλει και λίγο».
Μέχρι να πατήσεις ο ίδιος το πόδι σου στην πιο ακομπλεξάριστη, την πιο «στ’ αρχ…α της» πόλη της Ευρώπης. Και να συνειδητοποιήσεις (σε λίγες μόνο ημέρες) ότι… και λίγα σου λέγανε!
Γιατί μεμονωμένα πλεονεκτήματα (ή εν πάση περιπτώσει κάποια πλεονεκτήματα συγκεντρωμένα) διαθέτουν πολλά μέρη στον κόσμο.
Δύσκολα όμως συναντάς ένα μέρος που να συνδυάζει σχεδόν όλα τα στοιχεία που απαιτούνται για να περάσεις (αν όχι μια ευλογημένη ζωή, τότε σίγουρα) κάποιες από τις πιο αξέχαστες διακοπές.
Να πεις για τις φυσικές ομορφιές του; Υπέροχα κτίρια, επιβλητικοί ναοί, πάνω από 100 χλμ. κανάλια που κόβουν την πόλη σε 90 νησιά και περισσότερες από 1500 γέφυρες που τα συνδέουν.
Άσε τα μουσεία (τα περισσότερα στον κόσμο) αν θες να ταΐσεις τις γνώσεις σου και τα φοβερά πάρκα, αν θες να κυλήσεις την αρίδα σου στα γρασίδια.
Και δεν είναι μόνο ότι χορταίνει το μάτι και σου προσφέρονται όλες οι ανέσεις μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής πόλης.
Είναι ότι όλα αυτά μπορείς να τα απολαύσεις με μια απόλυτη αίσθηση ελευθερίας που μόνο το Άμστερνταμ μπορεί να προσφέρει.
Όχι μονάχα εξαιτίας των… ντουμανιών που (όντως) μπορούν να σε πάρουν ανά πάσα στιγμή και σε οποιοδήποτε σημείο της πόλης.
Των περιβόητων coffee shops που ξεφυτρώνουν μπροστά σου και οι αναθυμιάσεις τους αυξάνουν τις πιθανότητες να δελεαστείς και (ακόμα κι αν δεν είσαι καν καπνιστής) να πάρεις μια τζούρα… χαλάρωσης.
Ούτε μονάχα επειδή ο ερωτισμός είναι διάχυτος στην ατμόσφαιρα και η περίφημη Red Light District -με τα κορίτσια για κάθε γούστο να προ(σ)καλούν από τις βιτρίνες- επιβεβαιώνει ότι το σεξ δεν είναι πουθενά αλλού στον κόσμο πιο απενοχοποιημένο.
Είναι και οι απίστευτα εξυπηρετικοί άνθρωποι που θα συναντήσεις μπροστά σου. Η ευχάριστη έκπληξη του να προσφέρονται οικειοθελώς να σε βοηθήσουν (μιλώντας όλοι τους άψογα αγγλικά) όταν σε βλέπουν να ψάχνεσαι ως τουρίστας.
Έπειτα το φοβερό φαγητό. Με μόνη εξαίρεση κάποια street food που θα έκαναν δικά μας «βρώμικα» (όνομα και πράμα) να μοιάζουν γκουρμεδιές, στο Άμστερνταμ θα περάσει ΚΑΙ το στομάχι σου καλά.
Απλώς αν δεν σου αρέσει το αιματάκι στην μπριζόλα (ακριβώς όπως πρέπει να συμβαίνει δηλαδή με το σωστά ψημένο μοσχάρι), καλύτερα να ξεκαθαρίσεις από την παραγγελία ότι τη θέλεις καλοψημένη.
Κι ύστερα οι χαλαροί ρυθμοί. Τα ελάχιστα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν και τα ακόμα πιο ελάχιστα που βλέπεις παρκαρισμένα. Τα ποδήλατα που κατακλύζουν τους δρόμους και θα δεις να τα καβαλάνε από φοιτητές και κουστουμαρισμένοι χαρτογιακάδες μέχρι γιαγιάδες και μανάδες που έχουν στο μπροστινό καλάθι τα παιδιά τους.
Βέβαια πρέπει να ‘χεις υπόψη ότι δεν σταματούν ποτέ και για κανένα λόγο. Πρέπει να ξέρεις ανά πάσα στιγμή που πατάς κι ότι αν βρεθείς μπροστά τους… έχασες. Το πολύ-πολύ να χτυπήσουν κάνα κουδουνάκι κι αν δεν καταλάβεις την προειδοποίηση, θα καταλάβεις σίγουρα το καβαλίκεμα που θα ακολουθήσει.
Κατά τ’ άλλα όμως, δύσκολα θα βρεις κάτι να σε χαλάσει στο Άμστερνταμ. Ok, είναι ακριβή πόλη -αλλά αυτό είναι κάτι που το ξέρεις από πριν και έχεις κάνει το κουμάντο σου.
Ok, η υγρασία κάνει το κρύο διαπεραστικό κι είναι δύσκολο να συμφιλιωθείς μ’ αυτή τη συνεχή συννεφιά και την εκνευριστική βροχή όταν είσαι Μεσόγειος καλομαθημένος στις λιακάδες.
Πόσο να σε ενοχλήσουν όμως αυτά όταν κινείσαι σε ένα περιβάλλον τόσο άνετο; Τόσο (αληθινά) ακομπλεξάριστο; Εκεί όπου κανένας δεν προσέχει συνεχώς τι κάνεις και δεν παρατηρεί τις κινήσεις σου έτοιμος να σχολιάσει ή να βάλει ταμπέλες.
Ακόμα κι αν κυκλοφορείς με δυο διαφορετικά παπούτσια, ακόμα κι αν βγεις με σώβρακο φορεμένο πάνω από το παντελόνι όπως ο Σούπερμαν, ακόμα κι αν βάλεις έναν μπιντέ πάνω στο κεφάλι δεν πρόκειται να συναντήσεις ούτε μισό επικριτικό βλέμμα.
Για να μην το πάμε στο ποδοσφαιρικό κομμάτι -όπου εκεί κι αν οι Ολλανδοί βρίσκονται πολλά χρόνια μπροστά (ή εμείς πολλά χρόνια πίσω).
Θέλεις από άποψη εγκαταστάσεων; Το γήπεδο του Άγιαξ, η περίφημη «Yohan Cryuff Arena» εγκαινιάστηκε το 1996 και σήμερα φαντάζει ακόμα ολοκαίνουργια και πλήρως λειτουργική.
Ένας πραγματικός ναός του ποδοσφαίρου, με την οροφή του να κλείνει και στις εξέδρες του να δημιουργείται μια φανταστική ατμόσφαιρα από έναν λαό που λατρεύει το άθλημα.
Τρία τεμάχια εισέπραξε η ΑΕΚ (για το ματς της οποίας μας ευλόγησε ο καλός θεούλης να βρεθούμε στο Άμστερνταμ) και δεν βρέθηκε ένας από τη διπλανή εξέδρα να πικάρει. Να κάνει μια χειρονομία. Ένα κωλοδάχτυλο, ρε αδελφέ.
Αντιθέτως, υπήρξαν πολλοί που φεύγοντας από την εξέδρα δεν παρέλειψαν να χειροκροτήσουν. Να επιβραβεύσουν τους αντίπαλους οπαδούς για την παρουσία και την υποστήριξη στην ομάδα τους παρά την ήττα. Τόσος πολιτισμός που… σε σοκάρει!
Και σε κάνει να εκτιμήσεις ακόμα περισσότερο τις φοβερές στιγμές κατά τη διάρκεια του ημιχρόνου.
Τότε που ολόκληρο το γήπεδο συγχρονίστηκε με τον Κy-Mani Marley (ένα από τα αναγνωρισμένα παιδιά του Bob Marley) και τραγούδησε το θρυλικό «Three Little Birds».
Συμπυκνώνοντας σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα όλο το πνεύμα του Άμστερνταμ. Τη γενικότερη cool ατμόσφαιρα που σε κάνει να λατρέψεις αυτή την πόλη.
Και την υπέροχη υπενθύμισή της σε όποιον την επισκεφθεί ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για ν’ αφιερώνεις παραπάνω χρόνο στα προβλήματα απ’ ό,τι στις απολαύσεις της.