Αποφασίζεις να μετακομίσεις. Έχεις προετοιμαστεί ψυχολογικά για όλη την ταλαιπωρία που σε περιμένει στη γωνία και ξεκινάς την αναζήτηση για το νέο σου σπίτι.
Πιθανότατα, αναζητάς κάτι πιο μεγάλο, πιο φωτεινό, πιο καινούργιο, πιο, πιο, πιο… Και εκείνη τη στιγμή δεν βρίσκεται κανείς να σου πει πως πολύ απλά λογαριάζεις χωρίς τον ξενοδόχο.
Και στη δική σου περίπτωση, όπου ξενοδόχος, ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που θα ερωτευτείς με την πρώτη ματιά. Δυστυχώς για εσένα, ενθουσιάζεσαι πριν περάσεις στα «ψιλά γράμματα» και πέσεις πάνω στο ανεκδιήγητο «απαγορεύονται τα κατοικίδια».
Μάλιστα. Μιλάμε για τη φράση – κλειδί που θα κάνει περισσότερους από τους μισούς επισκέπτες να κλείσουν το διαδικτυακό παράθυρο της εν λόγω αγγελίας και μέσα στα νεύρα να συνεχίσουν την αναζήτηση σπιτιού.
Γνώριμη ιστορία, σωστά; Όσο παράλογο κι αν ακούγεται, εν έτει 2019 η αναζήτηση σπιτιού για ενοικίαση σε ιδιοκτήτες κατοικιδίων παραμένει σπορ για γερά νεύρα. Η αλήθεια είναι, όμως, πως μόνο η πρώτη φορά είναι δύσκολη. Μετά… συνεχίζεις υποψιασμένος.
Δυστυχώς το 70% τόσο των αγγελιών που θα βρεις στις ιστοσελίδες ακινήτων και τις αντίστοιχες σελίδες εφημερίδων όσο και των διαθέσιμων κατοικιών που έχουν αναλάβει τα μεσιτικά γραφεία αφορούν καθαρά σε ιδιώτες που δεν σκοπεύουν να μετακομίσουν μαζί με τετράποδα.
Παράλογο ή μη, ισχύει και εξακολουθεί να παιδεύει πληθώρα ιδιωτών που πασχίζουν να ξεχωρίσουν τα διαθέσιμα από τα «απαγορευμένα» σπίτια.
Κεφάλαιο «μεσίτης»
Οι περισσότεροι πριν καταφύγουν στη λύση του μεσιτικού, εξαντλούν κάθε περιθώριο αναζήτησης σπιτιού στο ίντερνετ ή τις εφημερίδες. Ωστόσο, τις περισσότερες φορές καλείσαι να πραγματοποιήσεις ορισμένα ραντεβού με επαγγελματίες προκειμένου τα πράγματα να γίνουν πιο εύκολα για εσένα.
Το πιο σύνηθες είναι να ενημερωθείς ευθύς αμέσως πως πλέον λόγω AirBNB τα σπίτια προς ενοικίαση είναι ελάχιστα και οι επιλογές περιορισμένες. Σα να λέμε, δηλαδή, πω κρίνεται απαραίτητα να βάλεις κι εσύ νερό στο κρασί σου.
Θα πρέπει, όμως, να θυμάσαι το εξής:
Αν θέλεις να γλιτώσεις χρόνο και περιττές γνωριμίες με ιδιοκτήτες στους οποίους δεν κάνεις και δεν σου κάνουν κι αυτοί, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να ενημερώσεις αμέσως τον μεσίτη πως δεν είσαι μόνος.
Πώς δεν έχεις σκοπό να μετακομίσεις χωρίς τον σκύλο, τη γάτα ή οποιοδήποτε άλλο οικόσιτο ζώο με το οποίο έχεις επιλέξει να μοιράζεσαι τον προσωπικό σου χώρο. Και στο σημείο αυτό ξεκινά ο νέος κύκλος… παράνοιας.
Μην απορήσεις αν δεις κάποιον επαγγελματία του είδους να σου προτείνει να γνωρίσεις πρώτα τον ιδιοκτήτη, να σε συμπαθήσει (!!!) και εν συνεχεία να του γνωστοποιήσεις με τακτ πως έχεις ζώο. Και κάπου εδώ αναρωτιέσαι: Μα γιατί τελοσπάντων είμαι υποχρεωμένος να πάρω άδεια για τα αυτονόητα;
Για ποιο λόγο πρέπει χαριστικά να μου επιτρέψει ο οποιοσδήποτε ιδιοκτήτης να φέρω στο σπίτι που θα νοικιάσω -και θα πληρώσω- τον σκύλο μου; Από τη στιγμή, μάλιστα, που ο νόμος μου το επιτρέπει;
Καταστατικά πολυκατοικίας και νόμοι περί οικόσιτων ζώων
Πολλοί ιδιοκτήτες χρησιμοποιούν ως δικαιολογία το γνωστό «καταστατικό της πολυκατοικίας» το οποίο απαγορεύει τα ζώα. Πρόκειται για μία συμφωνία μεταξύ των ιδιοκτητών των διαμερισμάτων, η οποία γνωστοποιεί στους ενοικιαστές πως δεν έχουν το δικαίωμα να φέρουν στο διαμέρισμα που νοικιάζουν οικόσιτο ζώο.
Οι περισσότεροι, πάντως, είναι πιο σαφείς και ειλικρινείς: Σου λένε με θράσος «Δεν θέλω ζώα». Την ίδια ώρα που σε περιοχές όπως Νέα Σμύρνη, Φάληρο, Γλυφάδα αλλά και το κέντρο Αθήνας, Ψυχικό ή Χαλάνδρι και πάει λέγοντας, ένα αξιοπρεπές διαμέρισμα 80 τετραγωνικών δεν πέφτει κάτω από 600 ευρώ.
«Φιλική» τιμή φυσικά, καθώς τα ποσά σε ορισμένες περιπτώσεις πλησιάζουν τα 1000 ευρώ. Αν ψάχνεις σπίτι για ζευγάρι δε, τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Επί της ουσίας καλείσαι να πληρώσεις γύρω στα 650 – 700 ευρώ συμπεριλαμβανομένων κοινοχρήστων για ένα σπίτι μεσαίου μεγέθους και σπανίως καινούριο σε κάποιον που σου απαγορεύει κάτι το οποίο ο νόμος σου επιτρέπει.
Οι δικαιολογίες που θα ακούσεις είναι πολλές: Από το «τα πατώματα είναι ξύλινα και τα ζώα γρατζουνούν» μέχρι τη φασαρία που πιθανότατα θα ενοχλήσει τους γείτονες. Κάτι σα να λέμε, δηλαδή, «Έχεις παιδιά; Λυπάμαι, δεν μου κάνεις γιατί λερώνουν τους τοίχους και όταν κλαίνε ενοχλούν τους γείτονες». Δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε πως ο ενοικιαστής υποχρεούται να πληρώσει κατά την αποχώρησή του τυχόν φθορές που έχουν προκληθεί στην κατοικία, έτσι; Γι’ αυτό άλλωστε και πληρώνει πάντα ένα ενοίκιο ως εγγύηση.
Υπάρχουν και περιπτώσεις που οι ιδιοκτήτες περνούν από.., casting τα ζώα, δηλώνοντας πρόθυμοι να δεχτούν μικρόσωμα κατοικίδια μέχρι κάποια συγκεκριμένα κιλά, αποκλείοντας συγκεκριμένες ράτσες. Άλλοι, ενημερώνουν τον μεσίτη πως ή δεν έχουν πρόβλημα να νοικιάσουν σε ιδιοκτήτη ζώου, αλλά με τιμή διαφορετική, ζητώντας ακόμα και 200 ευρώ περισσότερα! Πράγματα που όσο απίστευτα κι αν σου ακούγεται, κανένας μεσίτης δεν θα σου αρνηθεί.
Ας λάβουμε ως δεδομένο πως το τετράποδό σου είναι εμβολιασμένο, έχει τσιπάκι και βιβλιάριο υγείας. Αυτό που ισχύει στην πραγματικότητα είναι πως ούτε ο ιδιοκτήτης έχει το δικαίωμα να απαγορεύσει στον ενοικιαστή να έχει μαζί του στο ακίνητο για το οποίο μηνιαίως καταβάλλει ένα συγκεκριμένο ποσό ένα οικόσιτο ζώο.
Βάσει του Ν. 4039/2012, ισχύει ότι:
Eπιτρέπεται η διατήρηση μέχρι δύο δεσποζόμενων ζώων συντροφιάς σε κάθε διαμέρισμα με την προϋπόθεση ότι αυτά:
α) διαμένουν στο ίδιο διαμέρισμα με τον ιδιοκτήτη τους ή τον κάτοχό τους.
β) δεν παραμένουν μόνιμα στις βεράντες ή στους ανοιχτούς χώρους του διαμερίσματος.
γ) η παραμονή στα διαμερίσματα πολυκατοικιών τελεί υπό την επιφύλαξη της τήρησης των κανόνων ευζωίας, των υγειονομικών διατάξεων και των αστυνομικών διατάξεων περί κοινής ησυχίας.
δ) έχουν ελεγχθεί ηλεκτρονικά, έχουν σημανθεί, καταγραφεί και φέρουν βιβλιάριο υγείας.
Αξίζει να σημειωθεί πως ο νόμος είναι πάνω από κάθε καταστατικό πολυκατοικίας. Έτσι, ούτε ο ίδιος ο ιδιοκτήτης μπορεί να σου απαγορεύσει τη «συγκατοίκηση» με το τετράποδό σου.
Η λύση του «δεν ενημερώνω τον ιδιοκτήτη για την ύπαρξη ζώου»
Κίνηση λάθος, αν σκεφτείς πως ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να σε βγάλει από το σπίτι με τη δικαιολογία της ιδιοκατοίκησης. Δίνοντάς σου, φυσικά, ένα εύλογο χρονικό διάστημα να αποχωρήσεις. Λύση που σίγουρα δεν σε συμφέρει καθαρά και μόνο λόγω της όλης ταλαιπωρίας μίας ακόμα μετακόμισης.
Τι μπορείς να κάνεις τελικά; Όσο δύσκολο κι αν ακούγεται οι δρόμοι είναι δύο: Είτε να συνεχίσεις να ψάχνεις μέχρι να βρεις τα σπίτι που θα δεχτεί όλη την «οικογένεια» ή πολύ απλά να αναζητήσειw κατοικία μέσω γνωστών, οι οποίοι σίγουρα θα είναι πιο πρόθυμοι να σε βοηθήσουν.
Για καλή μας τύχη, την εμφάνισή τους κάνουν ολοένα και περισσότερες διαδικτυακές ομάδες που φιλοξενούν αγγελίες ζήτησης και προσφοράς ακινήτων για φιλόζωους. Μερικές εξ’ αυτών μπορείς να βρεις στις ομάδες που ακολουθούν:
Ενοικίαση – Πώληση Κατοικιών σε Φιλόζωους
&
Προσφορά / Ζήτηση ενοικιαζόμενων Κατοικιών που δέχονται Κατοικίδια
Ας το παραδεχτούμε, όμως. Αυτή δεν είναι λύση. Παρόλα αυτά, δεν έχουμε παρά να πορευτούμε με ό,τι έχουμε…