Ένας οδηγός επιχειρεί προσπέραση με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε επαρχιακό δρόμο. Χάνει τον έλεγχο του οχήματος, που ανεβαίνει το πεζοδρόμιο και πέφτει πάνω σε μια 67χρονη γυναίκα και το μόλις ενός έτους εγγονάκι της.
Η σύγκρουση είναι τόσο σφοδρή, που ο θάνατος επέρχεται ακαριαία και τα άψυχα σώματα γιαγιάς και βρέφους εκσφεδονίζονται μέτρα μακριά. Ο οδηγός έχει πατήσει ξανά γκάζι, αλλά το ξανασκέφτεται, σταθμεύει στη μέση του δρόμου και επιστρέφει πεζός στον τόπο της τραγωδίας. «Τι έκανες εκεί πέρα;», τον ρωτάει ένας από τους αυτόπτες μάρτυρες. «Εντάξει, δεν είναι τίποτα», απαντάει, βλέποντας το μωρό με ανοιγμένο κεφάλι και μπαίνει στο αυτοκίνητο για να εξαφανιστεί.
Ακολούθως φτάνει στην παραλία του Λόγγου και σύμφωνα με τους αστυνομικούς σκόπευε να διαφύγει μέσω θαλάσσης με ένα σκάφος ιδιοκτησίας του που είχε αγκυροβολημένο εκεί. Δεν πρόλαβε, οι περαστικοί στον τόπο του μακελειού είχαν συγκρατήσει την πινακίδα του και οι Αρχές τον εντόπισαν γρήγορα, συλλαμβάνοντας τον.
Λίγο αργότερα έρχεται και το δεύτερο «σοκ» για τους συγγενείς των θυμάτων. Ο 28χρονος που υπηρετεί τη θητεία του στο Πολεμικό Ναυτικό ως Επίκουρος Σημαιοφόρος (το αντίστοιχο του Δόκιμου Αξιωματικού στο στρατό ξηράς) αφήνεται ελεύθερος με τηλεφωνική εντολή της Εισαγγελείας του Ναυτοδικείου Πειραιά! Η δικογραφία παραπέμπεται στο Ναυτοδικείο Πειραιά, όπου και ο δράστης θα κληθεί από τον ανακριτή για κατάθεση.
Ακούγεται σουρεάλ και θα μπορούσε να εντάσσεται στους κανόνες μιας φανταστικής δυστοπικής κοινωνίας να κυκλοφορεί ελεύθερος ένας άνθρωπος που πριν από λίγες ώρες άνοιξε στα δύο το κεφάλι ενός μωρού και μπροστά στην φρικιαστική εικόνα της πράξης του αντιδρά με ένα «έλα μωρέ, δεν τρέχει τίποτα». Ακόμα και τύφλα στο μεθύσι να είσαι – όχι βέβαια ότι αποτελεί κάποιου είδους ελαφρυντικό – είναι αδύνατο να μην ανακτάς την πλήρη συναίσθηση σου όταν έχεις προκαλέσει κάτι τόσο αποτρόπαιο. Επιπλέον όχι μόνο εγκατέλειψε τα θύματά του, σε μια επίδειξη βαρβαρότητας, αλλά προσπάθησε να διαφύγει ενώ είχε γίνει αντιληπτός από τόσους ανθρώπους.
Η εν λόγω εισαγγελέας προφανώς είχε καλύτερες δουλειές να κάνει και προφανώς σκέφτηκε περίπου όπως ο δράστης (εντάξει, δεν έγινε και τίποτα, μην μπλέκουμε αυγουστιάτικα…), κρίνοντας περιττή την προσαγωγή του. Πόσο πιο… δημόσιος κίνδυνος πρέπει να γίνει κάποιος για να του επιβληθεί προσωρινή – έστω – κράτηση;
Στελέχη της στρατιωτικής Δικαιοσύνης χαρακτήριζαν χθες «σκανδαλώδη» και «ντροπιαστική για το Σώμα» την απόφαση, επισημαίνοντας ότι με βάση τη νέα διάταξη του ποινικού κώδικα ο 28χρονος τέλεσε κακούργημα και όχι πλημμέλημα. Έως και την 1η Ιουλίου οποιαδήποτε ανθρωποκτονία εξ’ αμελείας είχε σκανδαλωδώς το χαρακτήρα πλημμελήματος και η ποινή είχε ή τον αστερίσκο της αναστολής, είτε της εξαγοράς. Με βάση τη νέα διαίρεση των πλημμελημάτων σε ελαφριά (προβλεπόμενη ποινή μέχρι τρία χρόνια) και βαριά (ποινή πάνω από τρία χρόνια), όλες οι ποινές πάνω από τρία χρόνια θα εκτίονται κανονικά, πιθανόν μέρος αυτών με τη μορφή κοινωνικής εργασίας.
«Θέλω να πω στην αστυνομία να μην τον αφήσουν ελεύθερο, γιατί θα κάνω κακό και ας πάω φυλακή, δεν με νοιάζει», είπε στις κάμερες συντετριμμένος ο τραγικός πατέρας (και γιος), που δεν μπορεί να διαννοηθεί ότι ο άνθρωπος που του πήρε τα πάντα σε μια στιγμή θα πέσει στα μαλακά και θα κυκλοφορεί εσαεί ελεύθερος.
Ο Ιαβέρης λέει πολύ σωστά ότι το αυτοκίνητο γίνεται όπλο όταν μπει μέσα ένα βλήμα. Και όταν κρατάς στα χέρια σου ένα τέτοιο όπλο και σημαδεύεις κόσμο με το τιμόνι δεν υπάρχει καμία αμέλεια. Υπάρχει πρόθεση. Αμέλεια ή κακή στιγμή είναι να σκάσει το λάστιχο και να χάσεις τον έλεγχο του αμαξιού. Όταν πηγαίνεις με 180 είσαι εν δυνάμει δολοφόνος.
Ακόμα και μετά την αλλαγή του Ποινικού Κώδικα, η Δικαιοσύνη παραμένει «τυφλή» για τέτοιου είδους εγκλήματα μόνο για τους συγγενείς των θυμάτων, παρέχοντας ασυλία σε εν δυνάμει οδηγούς – φονιάδες. Και μόνο που για ένα τέτοιο έγκλημα μπορείς να πετύχεις μία εξαγοράσιμη ποινή, είναι δείγμα μιας κοινωνίας που δεν έχει και ούτε θέλει να αποκτήσει παιδεία οδηγικής συμπεριφοράς.
Και όσο παραμένει ανεπίδεκτη μαθήσεως, τόσο θα ντροπιάζεται από μέθυσους τρομοκράτες των δρόμων, ενίοτε και από τέτοιους που μαζί με το αλκοόλ ρέει στο αίμα τους και η αποκτήνωση.