Σε μια ιδανική κοινωνία, επειδή θα μας έτρωγαν τα ρούχα μας, θα καθόμασταν να συζητήσουμε με κάθε σοβαρότητα τα κίνητρα του καθενός στο μονοπάτι του καλού και του ηθικού. Όμως δεν ζούμε σε ιδανική κοινωνία και δεν έχουμε καν εξασφαλισμένη την καλοσύνη και τον σεβασμό.
Πρώτα και κύρια δεν τα έχουμε στη φύση γύρω μας κι αυτό αντικατοπτρίζεται στην ασέβεια και αγένεια που δείχνουμε στο ίδιο το σώμα μας. Φύση είναι κι αυτό. Και το πιο τραγικό απ΄όλα είναι ότι γινόμαστε αδίστακτοι απέναντι σε πράγματα που δεν μπορεί να τα αλλάξει ο άνθρωπος, ούτε είναι δική του ευθύνη που τα έχει.
Δεν αναφέρομαι προφανώς στο λεπτό ζήτημα της αισθητικής του καθενός και τι μπορεί να αντέχει το βλέμμα του. Αυτό δεν μπορείς να το ορίσεις ούτε να το απαιτήσεις. Μιλάω για τον τρόπο που ο καθένας από εμάς εκφράζει αυτή την αισθητική. Γιατί πριν από το δικαίωμα της αισθητικής, προέχει η υποχρέωση στο δικαίωμα του άλλου να φέρει το σώμα που επιθυμεί. Ή, αν δεν επιθυμεί αυτό το σώμα, η υποχρέωση στον σεβασμό της προσπάθειας του να αλλάξει αυτό που δεν του αρέσει του ιδίου πάνω του.
Σε μια εποχή που οι επόμενες γενιές δείχνουν να έχουν τη δυναμική να αλλάξουν τον κακό κόσμο που φτιάξαμε και συντηρήσαμε, δεν μας παίρνει να καθόμαστε να κοιτάμε το κίνητρο του καθενός. Πρώτα πρέπει να εξασφαλίσουμε την πράξη.
Γι΄αυτό δε γίνεται παρά να αναγνωρίσουμε αυτό που γίνεται στο φετινό GNTM. Ας γίνεται για τα νούμερα, ας είναι στημένο, ας είναι όλα για το θεαθήναι. Ποσώς μετράει. Αν και, θέλω να πιστεύω, ότι οι άνθρωποι που το τρέχουν, έχουν τη συναίσθηση να καταλάβουν ότι έχουν και μια σοβαρή ευθύνη στις πλάτες τους. Την ευθύνη να δείξουν στις νέες γενιές που παρακολουθούν το ριάλιτι ότι το σώμα δεν είναι ένα. Το σώμα είναι πολλά. Έχει άπειρα σχήματα, έχει τα στίγματα του, είναι τέλειο, είναι ατελές, έχει ελιές, έχει φακίδες, είναι μαύρο, είναι άσπρο, είναι με λίγα λόγια ό,τι θέλει ο κάτοχός του να είναι.
Κι αν δεν το θέλει όπως είναι, δεν μπορούμε να ξέρουμε αν ο λόγος που δεν μπορεί να το αλλάξει είναι κάποιο πρόβλημα υγείας, είναι άγχος, είναι ένας τρόπος ζωής γεμάτος από δουλειά και λίγο ύπνο, ή οτιδήποτε άλλο.
Το πιο όμορφο που συμβαίνει στο GNTM είναι ότι αυτή την αποδοχή, αυτόν τον σεβασμό δεν μας τον μαθαίνει μέσα από τη στάση του άλλου απέναντι στο σώμα. Μας τον μαθαίνει μέσα από τα μάτια του ίδιου του φέροντος αυτό το δοχείο, για να το θέσω πιο ποιητικά.
Ακόμα και να θες να προσβάλεις αυτή την κοπέλα για το σώμα της, σου κόβεται κάθε επιθυμία όταν βλέπεις πόσο όμορφα νιώθει με αυτό, πόσο το αγαπά και με πόση αυτοπεποίθηση την ποτίζει. Κι είναι μια από τις λίγες ομορφιές που χαρακτηρίζουν ένα μέτριο είδος όπως ο άνθρωπος.
Το χαμόγελο της Κατερίνας, το στυλ της, η άνεση της όταν έβαλε το μαγιό, δεν επιτρέπουν καμία απρέπεια. Δεν της δίνουν κανένα δικαίωμα να παραχθεί. Την καταχωνιάζουν και της λένε «μιαν άλλη φορά, όχι σήμερα, όχι σε μένα». Κι αυτό έχει αποτέλεσμα. Η Κατερίνα βλέπει τους κριτές να της δίνουν την πρόκριση. Αυτό αν το δούμε συμβολικά, σημαίνει ότι το να απολαμβάνεις το σώμα σου, το να μην το καταδικάζεις και το κρίνεις μέσα από τα μάτια των άλλων, είναι απείρως πιο ωφέλιμο. Όχι μόνο για σένα που το έχεις. Αλλά και για τους γύρω σου.
Δεν ξέρω αν είναι φυσιολογική η σκέψη που βγαίνει αυθόρμητα στους περισσότερους όταν καθόμαστε μαζί με ένα ευτραφές άτομο, να αναρωτηθούμε γιατί δεν κάνει δίαιτα ή γιατί δεν γυμνάζεται για παράδειγμα. Όταν όμως αυτό το άτομο στέκεται με αυτή την αποδοχή του εαυτού του, η σκέψη χάνεται εν τη γενέσει της.
Και κάτι ακόμα. Αυτό το κείμενο δεν γράφεται γιατί η περίπτωση της Κατερίνας θεωρείται από μένα ή κάποιον άλλο ως μη φυσιολογική ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Ίσα ίσα που στα μάτια μου είναι μια εκδοχή πολύ κοντά σε ένα ατελώς όμορφο σώμα. Απλώς είναι αναντίρρητα μια περίπτωση που δεν τη συναντάς συχνά. Αυτόν τον συνδυασμό άνεσης και σώματος. Όπως το ίδιο συνέβη και με μια κοπέλα που έχει μια μορφή αναιμίας ή με μια άλλη που έχει ένα σημάδι στο χέρι της από κάποια ασθένεια.
Ξανατονίζεται ότι προφανώς και είναι αντιληπτό πως μιλάμε για ένα τηλεοπτικό προϊόν που θέλει να πουλήσει. Αν όμως μαζί με αυτόν τον βασιλικό ποτιστεί και η γλάστρα, ακόμα καλύτερα.