Από τα μέσα Απριλίου μέχρι σήμερα δεν έχουμε προλάβει να μετράμε υποθέσεις κακοποίησης και δολοφονίας γυναικών. Από τα Γλυκά Νερά στη Φολέγανδρο, από κει στη Νέα Σμύρνη, στα Πετράλωνα, στην Ηλιούπολη στου Ζωγράφου και εσχάτως στη Δάφνη.
Γυναίκες που κάποιος τις βίαζε κατ΄εξακολούθησιν, τις εξέδιδε από ανήλικη ηλικία, τις έφερε στο σπίτι του για να καθαρίσουν και τις κρατούσε αιχμάλωτες για μερικές ώρες, τις είχε καπαρώσει από τα 16 για να τις παντρευτεί, μη τυχόν και τολμήσει κανείς άλλος να τις ακουμπήσει, γυναίκες που μαζί τους παντρεύτηκαν και έκαναν παιδιά.
Κάποιος θα πει ότι η συσσωρευμένη πίεση από την καραντίνα έβγαλε στην επιφάνεια τον σκατοψυχισμό αυτών των θυτών. Άλλος ότι ο άνδρας ρέπει ευκολότερα προς τη βία γιατί αντιλαμβάνεται ότι η σωματική του διάπλαση και δύναμη τον φέρνουν σε θέση υπεροχής έναντι της γυναίκας. Σκοτώνει και βιάζει γιατί μπορεί. Αυτή δυστυχώς είναι η σκληρή αλήθεια.
Στο σήμερα μοιάζει οι άντρες να έχουμε ηττηθεί από την ίδια μας τη φύση. Όλοι μας φέρουμε μια πράξη που άφησε σημάδι, μικρό ή μεγάλο. Το σήμερα δεν αλλάζει. Θα έπρεπε να αλλάζει το αύριο. Κι αυτό πάντως δε φαίνεται ευοίωνο. Ίσως να φαίνεται και πιο επικίνδυνο, επειδή ακριβώς κάμποσες γενιές αγοριών και κοριτσιών μεγαλώνουν σήμερα με μια pop κουλτούρα που αποτυπώνει τη γυναίκα ως έρμαιο στις διαθέσεις του άντρα.
Η σύγχρονη ραπ-τραπ μουσική, έχει ειπωθεί χιλιάδες φορές, δεν παρουσιάζει τη γυναίκα παρά μόνο ως π… και με σαφή υποτιμητική διάθεση, με ξεκάθαρη αντικειμενοποίηση της. Δεν είναι προφανώς μόνο τέτοια η σύγχρονη τραπ. Απλώς είναι αυτή η πλευρά της που γίνεται δημοφιλής.
Ας πούμε, το Τι Φοβάσαι του Light δεν έχει ούτε ψήγμα υποτίμησης. Έχει κάνει αρκετά views στο Youtube, αρκετά downloads στο Spotify. Όχι όμως τόσα όσα έχουν κάνει τραγούδια και του ίδιου και, κυρίως, άλλων τράπερ όπως του Snik ή του Ypo.
Στα τραγούδια τους οι γυναίκες τους είναι «η πουτ… μου». Και κτήση και μαστροπεία. Και εγκωμιασμός τους.
Το πρόβλημα δεν είναι πως αυτό φτάνει μόνο σε αυτιά αγοριών. Φτάνει και σε αυτιά κοριτσιών που αναμασούν την κουλτούρα αυτή. Κι αν ένα αγόρι ακούσει κορίτσια να αποκαλούνται έτσι, παίρνει επιβεβαίωση υποσυνείδητα για να τις αποκαλέσει κι αυτό έτσι, για να τους φερθεί με αυτό το σκεπτικό.
Για την τραπ μουσική βέβαια, τα παραπάνω έχουν γραφτεί και ξαναγραφτεί και πάντα βρίσκεται μια λογική αντίρρηση. Σε πολλές περιπτώσεις οι τραπερς δεν μιλούν συνολικά για τη γυναίκα. Μιλούν για τη γυναίκα που συναναστρέφονται. Δεν φαίνεται αυτός ο διαχωρισμός όμως στους στίχους. Είναι σαν αυτό που συνηθίζεται να λέγεται: «όλες οι γυναίκες είναι π…», «όλοι οι άντρες είνα μ…». Λέγονται εν τη ρύμη του λόγου και, λογικά, δεν το εννοούν όσοι το λένε. Το υποσυνείδητο μήνυμα περνάει πάντως.
Πέρα από την τραπ πάντως, είναι και ο κόσμος του Youtube. Υπάρχουν youtubers που βασίζουν την κουλτούρα του περιεχομένου τους στη βία γενικά. Όχι μόνο προς τη γυναίκα, αλλά και προς άλλους Youtubers. Δημιουργούνται κόντρες μεταξύ τους που εκδηλώνονται με βίντεο που αφιερώνει ο ένας στον άλλον και παίζουν ενίοτε και απειλές για ξύλο. Εκεί ξεκλειδώνει η πρώτη πόρτα για τον 15χρονο θεατή. Γιατί σε αυτές τις ηλικίες απευθύνονται.
Μόλις ο 15χρονος θεατής μπει στον κύκλο αυτής της λεκτικής βίας, θα περάσει στη σωματική. Κι αν δει ότι συνήθως τις τρώει, τότε θα στραφεί γρήγορα στον «εύκολο στόχο» που θα επιβεβαιώσει τον «ανδρισμό» του: σε μια κοπέλα.
Μόλις πριν λίγες ημέρες αναρτήθηκε στο κανάλι ενός Youtuber, βίντεο όπου βρίσκεται στην παραλία με την παρέα του και κάνουν αυτό που θα λέγαμε με αθώο τρόπο «καφρίλες» ή «καγκουριές». Η αλήθεια είναι πολύ πιο δύσπεπτη.
Σύμφωνα με καταγγελία ανθρώπου που βρισκόταν σε κοντινή ξαπλώστα, αυτός ο «Youtuber» και η παρέα του παρενοχλούσαν για ώρα τη σερβιτόρα της παραλίας, την τραβούσαν βίντεο και φωτογραφίες εν αγνοία της, της έλεγαν ότι πουλάνε το προφίλ της στο Instagram για 50 ευρώ και βαθμολογούσαν με γκαρίδες όποια γυναίκα έβλεπαν στην παραλία. Κάποια στιγμή τους έδιωξαν, αλλά είχαν φερθεί υποτιμητικά σε κάμποσες γυναίκες.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Αυτό μπορεί να φαίνεται ως έλασσον και χωρίς το μέγεθος που χρειάζεται για να οδηγηθεί κάποιος σε μια δολοφονία γυναίκας γιατί «χάλασε η φάση» ή γιατί «τη ζήλευα πάρα πολύ», όμως το κοινό στο οποίο απευθύνονται τέτοιοι τύποι, πάνω σε αυτές τις προσλαμβάνουσες χτίζει τη νοοτροπία του «δε μπορώ να δεχτώ όχι», «είναι τιμή σου που θέλω να σε γ…» και «πώς τολμάς να με απορρίπτεις μωρή κ…».
Το πρόβλημα φυσικά δε βρίσκεται στους τράπερ, ούτε στους Youtubers. Δηλαδή το πρόβλημα που πρέπει να εστιάσουμε και μπορούμε να αλλάξουμε δε βρίσκεται εκεί. Βρίσκεται στο ότι ελάχιστοι γονείς κάθονται να ασχοληθούν με αυτά που βλέπει το παιδί τους. Ακόμα λιγότεροι επιχειρούν να το κατευθύνουν ή έστω να του εξηγήσουν πως μπορεί να τα βλέπει αυτά, αλλά να γνωρίζει πως καμία γυναίκα δεν είναι η «π… μου».
Δεν είναι μόνο στο έλεος της δικής του άγουρης σκέψης. Είναι και στο έλεος της άγουρης σκέψης των συναναστροφών του που σε αυτή την ηλικία κάθε τους κίνηση καθορίζεται από τις ορμές τους. Ας μην κρυβόμαστε μεταξύ μας. Τα αγόρια στα 14-15, όποιας σεξουαλικής προτίμησης, θέλουν να γίνουν άντρες. Αυτοί που νιώθουν το κάλεσμα γρηγορότερα, παρασύρουν και τους άλλους.
Πόσοι γονείς είναι καταρτισμένοι και με διάθεση να ασχοληθούν με όλο αυτό; Εκεί είναι το ερώτημα, εκεί και η λύση. Δε φταίει πάντα η οικογένεια για μια λάθος συμπεριφορά του παιδιού. Φταίει πάντα όμως αν αυτή η λάθος συμπεριφορά είχε δώσει σημάδια για αρκετό καιρό και αυτά αγνοήθηκαν!