Αυτό μπορεί να φαίνεται ως έλασσον και χωρίς το μέγεθος που χρειάζεται για να οδηγηθεί κάποιος σε μια δολοφονία γυναίκας γιατί «χάλασε η φάση» ή γιατί «τη ζήλευα πάρα πολύ», όμως το κοινό στο οποίο απευθύνονται τέτοιοι τύποι, πάνω σε αυτές τις προσλαμβάνουσες χτίζει τη νοοτροπία του «δε μπορώ να δεχτώ όχι», «είναι τιμή σου που θέλω να σε γ…» και «πώς τολμάς να με απορρίπτεις μωρή κ…».
Το πρόβλημα φυσικά δε βρίσκεται στους τράπερ, ούτε στους Youtubers. Δηλαδή το πρόβλημα που πρέπει να εστιάσουμε και μπορούμε να αλλάξουμε δε βρίσκεται εκεί. Βρίσκεται στο ότι ελάχιστοι γονείς κάθονται να ασχοληθούν με αυτά που βλέπει το παιδί τους. Ακόμα λιγότεροι επιχειρούν να το κατευθύνουν ή έστω να του εξηγήσουν πως μπορεί να τα βλέπει αυτά, αλλά να γνωρίζει πως καμία γυναίκα δεν είναι η «π… μου».
Δεν είναι μόνο στο έλεος της δικής του άγουρης σκέψης. Είναι και στο έλεος της άγουρης σκέψης των συναναστροφών του που σε αυτή την ηλικία κάθε τους κίνηση καθορίζεται από τις ορμές τους. Ας μην κρυβόμαστε μεταξύ μας. Τα αγόρια στα 14-15, όποιας σεξουαλικής προτίμησης, θέλουν να γίνουν άντρες. Αυτοί που νιώθουν το κάλεσμα γρηγορότερα, παρασύρουν και τους άλλους.
Πόσοι γονείς είναι καταρτισμένοι και με διάθεση να ασχοληθούν με όλο αυτό; Εκεί είναι το ερώτημα, εκεί και η λύση. Δε φταίει πάντα η οικογένεια για μια λάθος συμπεριφορά του παιδιού. Φταίει πάντα όμως αν αυτή η λάθος συμπεριφορά είχε δώσει σημάδια για αρκετό καιρό και αυτά αγνοήθηκαν!