Το είχε πει σε κάποιο σόου του ο Louis C.K ο οποίος βέβαια κατά τραγική ειρωνεία αργότερα είδε την καριέρα του να παίρνει την κάτω βόλτα όταν βγήκαν στην επιφάνεια καταγγελίες για ανάρμοστη συμπεριφορά σε βάρος γυναικών… «Οι άντρες είναι η νούμερο 1 αιτία για τους θανάτους γυναικών», έλεγε ο γνωστός κωμικός, περιγράφοντας με γλαφυρό τρόπο (χάρη στο ταλέντο του αλλά κι έχοντας δυστυχώς ιδία άποψη) το πόσο θάρρος και κουράγιο χρειάζεται να έχει ένα άτομο του αντίθετου φύλου ακόμη και για μερικά απλά πράγματα.
Εμείς οι άντρες πρέπει να καταβάλουμε πολύ μεγάλη προσπάθεια για να αντιληφθούμε κάτι που συνήθως δεν μας αφορά. Ακόμη κι αν έχουμε καλή προαίρεση και ανάλογες προθέσεις κατανόησης, δεν είμαστε ικανοί να καταλάβουμε. Και οφείλουμε να το παραδεχτούμε ως βάση μιας συζήτησης που δεν αποτελεί μέρος μιας μάχης μεταξύ φύλων, αλλά ουσιαστικής απόπειρας να βιώσουμε την πραγματικότητα από την «άλλη» πλευρά.
Ένα απλό παράδειγμα. Πόσες και πόσες φορές κάποιος από εμάς δεν μπήκε σε αυτοκίνητο γνωστού (όχι φίλου, αλλά απλά γνωστού) που προσφέρθηκε να μας πετάξει σπίτι μετά από διασκέδαση; Εκεί που καμιά φορά οι παρέες μπερδεύονται και μεγαλώνουν και το αλκοόλ αλλάζει τις ισορροπίες. Και το κάνουμε χωρίς ιδιαίτερες ενστάσεις και σίγουρα δίχως τον φόβο ότι ο «καλός Σαμαρείτης» θα εκμεταλλευτεί την κατάστασή μας.
Οι γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με ανάλογες καταστάσεις κάθε μέρα αφού ο κόσμος στον οποίο μεγαλώνουν τους έχει εντρυφήσει αυτή την αίσθηση του φόβου . Την υπόνοια ότι ανά πάσα στιγμή τα πάντα μπορούν να εξελιχθούν σε προσωπική τραγωδία εφόσον το αρσενικό που τις συνοδεύει, που απλά διασταυρώνεται σε ένα σοκάκι ή ακούει τα βήματά του να πλησιάζουν στο σκοτάδι δεν αποφασίσει να λειτουργήσει με τον τρόπο που έχει μάθει. Ως αρπαχτικό.
Η περιγραφή της Γεωργίας (που πλέον γνωρίζουμε όνομα και λοιπά στοιχεία μετά την θαρραλέα πράξη της να μιλήσει δημόσια) μια τέτοια περίπτωση εξιστορεί. Ένα κορίτσι που σταμάτησε να νιώθει άνετα και βολικά με μία κατάσταση και εμπιστεύτηκε έναν άνθρωπο που εκείνη θεωρούσε «φίλο». Μεταξύ ανδρών δεν θα υπήρχε καν η υποψία εκμετάλλευσης. Για μια γυναίκα, όμως, αυτή η εμπιστοσύνη ποδοπατήθηκε, όπως συνέβη λίγο αργότερα με το κορμί της, την προσωπικότητά της και την υπόληψή της στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου.
Αργότερα την εμπιστοσύνη της Γεωργίας, μετά τους «φίλους» την πρόδωσε και το σύστημα απονομής δικαιοσύνης όταν την έκανε να περιμένει 12 ώρες μέσα σε ένα αστυνομικό τμήμα μέχρι να δώσει πλήρη κατάθεση. Όταν την άφησε τρία μερόνυχτα άπλυτη μέχρι να βρεθεί ιατροδικαστής να την εξετάσει για να βρει στοιχεία που να συνηγορούν στις δικές της καταγγελίες για βιασμό. Και όταν χρειάστηκε να περάσουν δύο ολόκληρες εβδομάδες πριν –τελικά- βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με την ανακρίτρια προκειμένου η υπόθεση να πάρει –νομικά- τον δρόμο της.
Προφανώς η συγκεκριμένη υπόθεση έχει ταξικό υπόβαθρο και αντίστοιχες προεκτάσεις. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά εφόσον από την μία πλευρά έχουμε ένα ορφανό, νεαρό κορίτσι και από την άλλη ακούμε και μαθαίνουμε για επιφανείς επιχειρηματίες, γόνους και κληρονόμους κολοσσών, celebrities και γνωστούς κοσμικούς. Το να προβάλει κανείς την οικονομική επιφάνεια ως επιχείρημα υπέρ των φερόμενων ως δραστών αποτελεί απλά μια αθλιότητα που αγνοεί την ουσία του βιασμού.
Μιλάμε για μια πράξη επιβεβαίωσης εξουσίας. Για έναν τρόπο επιβολής του νόμου του ισχυρού πάνω στον αδύνατο. Το να βγαίνουν ορισμένοι και να υποστηρίζουν «μα με τόσα λεφτά δεν το είχαν ανάγκη» ή σε άλλες περιπτώσεις «μα ήταν ωραίο παιδί, γιατί να βιάσει» είναι ανάξιο ακόμη και για σχολιασμό και μαρτυρά την αδυναμία της κοινωνίας να αντιληφθεί την ουσία μιας αποτρόπαιης πράξης που έρχεται ως αποτέλεσμα και επιβεβαίωση της «μάτσο» συμπεριφοράς που σε απλά, απλούστατα «λαϊκά» συνοψίζεται στην φράση «με τον παρά μου… και την κυρά μου».
Για να είμαστε ξεκάθαροι εδώ, αυτή η λογική δεν συναντάται μόνο σε οικονομικά εύρωστους. Τέτοια αρρωστημένα μυαλά βρίσκεις παντού γι’ αυτό και τέτοιου τύπου εγκλήματα δεν περιορίζονται από το πάχος του πορτοφολιού. Δείχνουν μια ολόκληρη αντίληψη και μια κοσμοθεωρία που κουβαλάμε εμείς οι άντρες στα κεφάλια μας θεωρώντας ότι μπορούμε να ξεπερνάμε τα όρια χωρίς να μας απασχολούν σοβαρά οι συνέπειες. Ιδιαίτερα όταν απέναντί μας βρίσκονται γυναίκες οι οποίες (σύμφωνα με την λογική μας) οφείλουν να σταθούν με δέος μπροστά στη δύναμή μας (μυϊκή, οικονομική, κοινωνική) και να ανοίξουν με προθυμία τα πόδια τους. Η Γεωργία από ό,τι λέει δεν το έκανε. Ένιωσε στο κορμί της τις συνέπειες και συνεχίζει να τις νιώθει στην ψυχή της. Επειδή απλά είπε όχι. Επειδή είχε την «ατυχία» να γεννηθεί γυναίκα. Μπορεί κάποιος να αμφισβητήσει την δική της εκδοχή, αυτό θα κριθεί στα δικαστήρια, δεν μπορεί όμως να αμφισβητήσει ότι αυτά που περιγράφει είναι πράγματα που συμβαίνουν καθημερινά όχι μόνο σε σουίτες ξενοδοχείων αλλά παντού γύρω μας.