Η διαχείριση της τραγωδίας στα Τέμπη σε επίπεδο τηλεοπτικό-δημοσιογραφικό, ήταν το λιγότερο ενοχλητική. Ανέδειξε όλες τις παθογένειες του μέσου και των ανθρώπων. Μέχρι που εμφανίστηκαν οι Ράδιο Αρβύλα και έκρυψαν για λίγο τις παθογένειες.
Είναι σαν το ένα πολύ καλό ματς που κάνει μια ομάδα που δεν έχει στηθεί σε σωστές βάσεις. Πάει και ρίχνει μια 6άρα και νομίζουν τα ίδια τα μέλη της πως θα κατακτήσουν τον κόσμο και ξεχνούν ότι λίγο καιρό πριν έχαναν όπου και να πήγαιναν.
Οι Ράδιο Αρβύλα, με όσα κι αν τους προσάψει κάποιος, είναι αυτό το πυροτέχνημα της τηλεόρασης, αυτό το ένα ματς που θα πάει καλά. Πάντοτε όσον αφορά τις τραγωδίες.
Ο καθένας θα βρει πράγματα αρνητικά στις ιδέες και το κόνσεπτ τους, άλλοι θα σταθούν επίμονα στην υπόθεση Παναγιωτόπουλου (το έκανε και ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ο κ. Γεωργιάδης), αλλά αυτό που έχουν αποδείξει και κερδίσει όλα αυτά τα χρόνια, είναι ότι στις τραγωδίες, στις πιο δύσκολες στιγμές, εκφράζονται με τέτοιον τρόπο που κάπως απαλύνουν το λαϊκό αίσθημα και τον πόνο.
Ήταν μια στιγμή επαναφοράς στην πίστη προς τον συνάνθρωπο, μετά από 4-5 μέρες στις οποίες έχουμε ακούσει δημοσιογράφους να μην κοκκινίζουν από τη ντροπή που μιλάνε για πολιτικό κόστος, για επικοινωνιακές στρατηγικές και για θυσίες που έγιναν για να συμβεί κάτι καλύτερο.
Εκεί που νιώθεις την ανάγκη να σπάσεις την τηλεόραση και να γίνεις ένα με αυτούς – γιατί έχουν κι αυτό το ατού, σε βγάζουν εκτός εαυτού και μετά φαίνεσαι εσύ αυτός που έχει το άδικο – εμφανίζονται οι Ράδιο Αρβύλα για να ηρεμήσουν, έστω και με τη μορφή ψευδαίσθησης, το μέσα σου.
Η εκπομπή τους το βράδυ της Δευτέρας ήταν εφάμιλλη των καλοδουλεμένων opening monologues των αμερικάνικων late night shows. Εξέφραζαν συναίσθημα και προσωπικό στοιχείο, αλλά όχι σαν ξέσπασμα δίχως πάτημα, όχι στα κουτουρού, για να το θέσουμε πιο λαϊκά.
Εξέφραζαν με λόγια και μορφασμούς τον αποτροπιασμό τους μετά από σχετικά τηλεοπτικά αποσπάσματα, μετά από τοποθετήσεις δημοσιογράφων και πολιτικών και ένωναν την λογική επιχειρηματολογία με την επίκληση στο συναίσθημα.
Σαν να απορρόφησαν όλη αυτή την κοινωνική οργή που δικαίως εξαπλώνεται σε δρόμους και τέσσερις τοίχους και να το ανακατηύθυναν με πιο ουσιαστικό τρόπο.
Σαφώς, πολλά απ΄αυτά που είπαν, είναι στο πλαίσιο της ουτοπίας. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν την πολιτική, καθίσταται πολλές φορές απλουστευτικός. Και ξέρουν καλύτερα από εμάς πως δεν είναι και τόσο απόλυτη η εξίσωση της εκάστοτε κυβέρνησης με την απόλυτη εξουσία. Σε κάθε κομμάτι της κοινωνίας έχει υφανθεί ένας ιστός που δημιουργεί τον αόρατο άρχοντα.
Η ευθύνη δεν έχει πατέρα ξαφνικά, είναι ένα παιδί που ανήκει στους πάντες από λίγο και κανείς δεν μπορεί να τιμωρηθεί όπως πρέπει για μια τραγωδία με αυτό το λίγο μερίδιο.
Ακόμα κι αν κάποιος επιλέγει να μην πείθεται από τα κίνητρα των Ράδιο Αρβύλα – δικαίωμα του καθενός το πού θα σταθεί – οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι, ακόμα και αγνοώντας τη συνθήκη της αλήθειας τους ή όχι, στέκονται στο ύψος των περιστάσεων.
Σε μέρες που έχουμε ακούσει φρικαλεότητες από δημοσιογράφους, που βλέπουμε άλλους να εισβάλλουν στον πόνο γονιών, συγγενών, φίλων που είδαν νεκρούς τους ανθρώπους τους στο τρένο, τρεις μη δημοσιογράφοι πολτοποίησαν και έκαναν πιο ευκολοχώνευτα όλα τα προβλήματα του δημοσιογραφικού κλάδου που στέκεται έρμαιο της εξάρτησης από τη νομή της εξουσίας.
Θα αλλάξει τίποτα μετά το χθεσινό Ράδιο Αρβύλα; Όχι. Αλλά έστω αυτή η μία ώρα και κάτι ψυχικής ηρεμίας που κάποιος λέει με αυτή την απήχηση όσα νιώθουμε αυτές τις τραγικές ημέρες, είναι κάτι. Οι Ράδιο Αρβύλα είναι, έστω, αυτό το κάτι.
Επειδή στην τηλεόραση έχουμε χορτάσει από το απόλυτο τίποτα, ας θέσουμε ως βάση αυτό το κάτι για να πάμε κάποτε παρακάτω, αντί να ανακυκλώνουμε πρακτικές και λογική που θα έπρεπε ήδη να τα έχουμε απορρίψει και παρατήσει στο παρελθόν.