Σε ακόμη ένα ρεσιτάλ από εκείνα στα οποία διακρίνεται με συνέπεια πριν καν εισέλθει στην πολιτική σκηνή, ο Άδωνις Γεωργιάδης κατάφερε σε μια υπόθεση που έχει παγώσει κι εξοργίσει τους Έλληνες να κάνει μια δήλωση που διεκδικεί τον τίτλο της πλέον εμετικής.
Τι είπε, λοιπόν, ο κύριος Γεωργιάδης, για να προκαλέσει τόση αποδοκιμασία; Χωρίς περιστροφές, δίχως αιδώ και φυσικά αντίληψη της βαρύτητας που προκύπτει από την θέση του στο κυβερνητικό σχήμα, δήλωσε το εξής: «Είσαι ο Υπουργός Μεταφορών. Μπορείς να πας στη Βουλή και να πεις ναι έχουν πρόβλημα ασφάλειας τα τρένα; Αν το πεις αυτό, δεν θα μπει αύριο άνθρωπος στα τρένα»…
Πολλοί μίλησαν για κυνισμό, αλλά εδώ μάλλον χάνουν την ουσία των λόγων του υπουργού μας. Για κάτι τέτοιο κατηγορήθηκε (και δικαίως) ο Παύλος Τσίμας όταν έλεγε ότι ίσως από την θυσία στα Τέμπη βγει κάτι καλό με την «αναγκαστική» βελτίωση του σιδηροδρομικού δικτύου. Αυτή, ναι, ήταν μια άστοχη τοποθέτηση την οποία ο δημοσιογράφος επιχείρησε να μαζέψει, αλλά από την μεριά του ο Άδωνις Γεωργιάδης –είναι γνωστό- ότι όταν… ροπιάζει, δεν μαζεύεται με τίποτα.
Επί της ουσίας πρόκειται για μια ομολογία ενοχής (προφανώς πολιτικής) που βγαίνει από το στόμα που με την συμπεριφορά του δείχνει ότι αγνοεί την έννοια της λέξης μέτρο κι ας διδάσκει μέσω των αγαπημένων του αρχαίων ελληνικών το περίφημο «παν μέτρον άριστον» το οποίο προφανώς δεν αγγίζει τον ίδιο.
Πολλοί πολιτικοί κατά καιρούς «υποφέρουν» από επιλεκτική αμνησία, αδυνατώντας να θυμηθούν λανθασμένες τοποθετήσεις τους, ακραίες δηλώσεις ή ακόμη και πράξεις τους για τις οποίες οφείλουν να απολογηθούν και συνεχίζουν να δρουν λες και δεν συνέβη ποτέ τίποτα. Ο υπουργός Ανάπτυξης έχει προ πολλού ξεπεράσει κάθε όριο και έχει φέρει το συγκεκριμένο παιχνίδι στα μέτρα του, νιώθοντας ότι έχει στα χέρια του μονίμως την κάρτα «βγες από την φυλακή» σε ένα παιχνίδι Μονόπολης.
Η ωμή παραδοχή του ότι στην κυβέρνηση γνώριζαν την κατάσταση με τις αμαξοστοιχίες, αλλά δεν μίλησαν γιατί «δεν θα έμπαινε ο κόσμος στα τρένα» αποτελεί ρεσιτάλ πολιτικής αναλγησίας και ταυτόχρονα μια αδιανόητη λεκτική ανοησία. Αν οι ρόλοι ήταν διαφορετικοί και έβγαινε από το στόμα κάποιου που ιδεολογικά στέκεται απέναντι στον υπουργό, ο ίδιος θα είχε την άνεση και την ευθυκρισία να αντιληφθεί το πόσο τερατώδης είναι και θα τον «σταύρωνε» με την γνωστή ευφράδειά του.
Στην Ελλάδα, όμως, δεν είναι η πρώτη φορά που μπερδεύουμε και συγχέουμε την ευφράδεια λόγου με την εξυπνάδα. Ειδικά όταν η άνεση στην χρήση της γλώσσας συνοδεύεται από επιθετικότητα. Στην «πίστα», δηλαδή, που ο κύριος Γεωργιάδης παίζει δίχως να υπάρχει αντίπαλος στα μέτρα του και συνεχίζει να αποδεικνύει πως το να φωνάζεις πολύ και το να μιλάς ακατάπαυστα, πολιτικά θεωρείται ανώτερο από έννοιες όπως η συνέπεια των λόγων σου και το μέτρο στα λεγόμενά σου.
