Η τραγωδία στα Τέμπη είναι από αυτές τις στιγμές στην Ιστορία οποιουδήποτε έθνους, που μένουν ανεξίτηλες. Ισότιμες πολέμων και υπεράσπισης των συνόρων. Άνθρωποι χάνονται από το τίποτα και για το τίποτα, επειδή κάποιοι εγκλημάτισαν.
Κι ενώ υπάρχει ένα έθνος να θρηνεί και να προσπαθεί με κάποιον τρόπο να στηρίξει γονείς, φίλους, συγγενείς που έχασαν πολυαγαπημένα τους πρόσωπα, βλέπεις ένα κράτος να λειτουργεί με όρους χαρτογιακάδων, τεχνοκρατικούς, να αγνοεί την αξία της ανθρώπινης ζωής.
Πώς αλλιώς να το δει κάποιος όταν βλέπει τον Κώστα Καραμανλή, που παραιτήθηκε μετά τα Τέμπη, να βγαίνει και να λέει ότι δε βλέπει λόγο να μην κατέβει στις εκλογές και πως δεν θα πληρώσει ο ίδιος τα λάθη των προηγούμενων;
Πώς να το δει κάποιος όταν μέσα σε μια βδομάδα έχουν γίνει δύο δημοσκοπήσεις για το πόσο επηρέασαν τα Τέμπη τα ποσοστά των κομμάτων; Και μετά μας έφταιγε ο επονείδιστος Χιώτης του ΣΚΑΪ που μια μέρα μετά την τραγωδία μιλούσε για πολιτική εκμετάλλευση της τραγωδίας και για σύγκριση με το Μάτι; Οι εταιρείες δημοσκοπήσεων δεν έχουν ίχνος τσίπας και το απέδειξαν.
Σε αυτά τα δύο έρχεται να προστεθεί και το εξωφρενικό που είδαμε στα μέτρα στήριξης προς συγγενείς των θυμάτων και προς τους επιζήσαντες από τα Τέμπη.
Με τα περισσότερα δεν υπάρχει ούτε ζέστη ούτε κρύο, γιατί προφανώς όλο το χρήμα του κόσμου δεν φέρνει πίσω τους νεκρούς. Αλλά οκ, δεν μπορεί το κράτος να αναστήσει. Χρησιμοποιεί αυτά που έχει στη διάθεση του.
Σε αυτά όμως, δε θα έπρεπε να βρίσκεται με τίποτα ο διορισμός στο Δημόσιο. 200 χρόνια από την Επανάσταση του ’21 και δεν έχει αλλάξει πρακτική το κράτος σε τίποτα. Από τον Καποδίστρια και μετά, η λύση για να κλείσουν τα στόματα είναι ο διορισμός. Είναι να καπαρώσουν ισοβίως θέσεις στο Δημόσιο κάποιοι για να αυξηθεί το τέρας της γραφειοκρατίας.
Και δεν είναι να πεις πως στο ελληνικό κράτος οι προσλήψεις γίνονται σε τομείς που υπάρχει έλλειψη. Πάνε και υπερφορτώνουν το τίποτα και τις κυψέλες από κηφήνες και αφήνουν ξεκρέμαστους τομείς όπου απαιτείται καθημερινή δράση και δουλειά.
Αναφέρεται λοιπόν στα μέτρα στήριξης το εξής:
«Δίνεται το δικαίωμα διορισμού στον Δημόσιο Τομέα για ένα μέλος των οικογενειών των θανόντων, έως και β’ βαθμού συγγένειας. Δικαίωμα διορισμού έχουν και τα πρόσωπα που νοσηλεύτηκαν σε ΜΕΘ ή/και υπέστησαν μόνιμη αναπηρία άνω του 50%. Σε περίπτωση που δεν είναι δυνατός ο διορισμός τους, για λόγους υγείας, το δικαίωμα διορισμού μεταβιβάζεται στον σύζυγο ή στα τέκνα, ή άλλως σε έναν από τους γονείς ή σε ένα από τα αδέλφια τους».
Αυτή είναι η απάντηση σε όλα για το οποιοδήποτε κράτος. Το ρουσφέτι. Να εκμαιεύσει την παραμικρή ψήφο. 57 νεκροί και το κράτος πιστεύει ότι εξαγοράζει την οργή και τον πόνο με διορισμούς στο Δημόσιο.
Πολύ σωστά το έγραψε ο Αγγελάκας: «Συγγνώμη πατέρα. Αν το ’ξερα από πριν ότι θα πάρεις αποζημίωση, έξτρα σύνταξη, θα σου σβήσουν όλα τα χρέη και θα διορίσουν και τη μαμά στο δημόσιο, θα ανέβαινα κι εγώ στο τρένο. Γιατί όχι;
Θα θυσιαζόμουν για να σας ελαφρύνω οικονομικά και για να βελτιωθούν οι συγκοινωνίες μας. Αλλά αυτό το άτιμο το κράτος δεν μας λέει τίποτα από πριν. Ούτε ότι αν μπούμε στο τρένο παίζουμε τη ζωή μας κορώνα – γράμματα, ούτε τι κερδίζουμε σε περίπτωση δυστυχήματος».
Ο κουτσαβακισμός της εκάστοτε κυβέρνησης θα πρέπει κάποτε να αλλάξει. Ιδίως όταν υπάρχει πάνω στο τραπέζι ένας εθνικός πόνος και η απώλεια 57 ανθρώπων που το έγκλημα τους ήταν ότι εμπιστεύτηκαν ένα τρένο.
Ένας διορισμός, αυτός του ακατάλληλου σταθμάρχη, ήταν μέρος της πυραμίδας αιτιών για την τραγωδία. Και ποιος ξέρει πόσοι σαν κι αυτόν έχουν διοριστεί μόνο και μόνο για το βόλεμα. Αυτό το μέτρο μόνο στήριξη δεν δείχνει. Αντιθέτως, υποδηλώνει εκτροφή κρατικοδίαιτης νοοτροπίας.