Ένα άλογο πέφτει στο έδαφος στην Κέρκυρα και πεθαίνει. Για χρόνια ήταν κολλημένο σε μια άμαξα και καλείτο να πηγαίνει βόλτες τους «ρομαντικούς» εγκληματίες, ενώ υφίστατο κακοποίηση από τον ιδιοκτήτη του που πίστευε ότι το αγαπάει γιατί έτσι τον έμαθαν.
Αυτό συνέβη χθες στην Κέρκυρα, αλλά δεν είναι πρωτόγνωρο. Συμβαίνει κάθε χρόνο από την ύπαρξη της ανθρωπότητας. Συμβαίνει κάθε χρόνο στην Κέρκυρα, στη Σαντορίνη, στην Ύδρα, στην Αίγινα, στην πλειοψηφία των ελληνικών νησιών.
Εκεί όπου αδαείς και κενοί εγκεφαλικά τουρίστες, ημεδαποί και αλλοδαποί, θεωρούν ότι είναι ρομαντικό να πηγαίνεις βόλτα με άμαξα και να την σέρνει ένα ταλαίπωρο ζώο μέσα στον καύσωνα. Ζουν στο 1950 μάλλον και δεν γνωρίζουν. Μόνο που μια χαρά γνωρίζουν και παίρνουν μια συνειδητή επιλογή.
Η ζωή του αλόγου έχει μικρότερη αξία από μια βολτάδα στο ηλιοβασίλεμα όπου θα ανταλλάξουμε φιλάκια και γούτσου γούτσου με τη σχέση μας. Α, να μην ξεχάσουμε να βάλουμε και τα δύο μυξιάρικα μας στην άμαξα γιατί δεν αρκεί το δικό μας βάρος και του αλογατάρη στο άλογο. Πρέπει να του φορτώσουμε και τους καρπούς της κουταμάρας μας.
Ας πούμε λοιπόν τα πράγματα όπως έχουν. Τα άλογα άμαξας κακοποιούνται. Κακοποίηση δεν είναι μόνο να το δέρνεις. Για τον «ιδιοκτήτη» του αλόγου στην Κέρκυρα υπάρχουν φήμες πως το χτυπούσε κιόλας. Κακοποίηση είναι μόνο και μόνο που του φορτώνεις όλο αυτό το βάρος για μια δήθεν ψυχαγωγία άλλων και για να βγάλεις εσύ λεφτά από αυτή τη βιοτεχνία του εγκλήματος που αφθονεί στην Ελλάδα και αλλού.
Κάθε ευρώ που πάει στους αμαξάδες, κάθε επίσκεψη σε νησιά που εκμεταλλεύονται έτσι έμβια όντα, είναι συμμετοχή και συνενοχή στην κακοποίηση, άρα στο έγκλημα. Όποιος δεν θέλει να αποδεχτεί αυτή την πραγματικότητα, εθελοτυφλεί και επιλέγει την άγνοια γιατί, όντως, είναι πιο βολική, σε κάνει να μην έχεις ενοχές.
Κατανοώ πως όλοι οι αμαξάδες μεγάλωσαν από τους γονείς και τους παππούδες τους με την λογική πως μπορείς να αγαπάς ένα άλογο, ένα ζώο εν γένει, και ταυτόχρονα να του σπας τα πόδια με το βάρος που του φορτώνεις, να το αφήνεις για 2-3 ώρες στους 35 βαθμούς και με ελάχιστο νερό και τροφή.
Πιστεύουν ότι είναι αγάπη να έχουν βάλει 40 κιλά νερό στα γαϊδουράκια στην Ύδρα και στη Σαντορίνη και να τα αναγκάζουν να ανέβουν ανηφόρες 100-200 μέτρων και βάλε.
Δεν είναι όμως έτσι. Και κάποια στιγμή παύει η δικαιολογία του «δεν ήξερα, έτσι μου το έμαθαν». Μάτια έχεις, συναίσθηση (θα έπρεπε να) έχεις, η γνώση υπάρχει, άρα δικαιολογίες τέλος. Όσο το συνεχίζεις, τόσο πιο βαθιά κακοποιητής είσαι.
Ας αφήσουμε όμως στην άκρη τους αμαξάδες, από τους οποίους δεν περιμένει κανείς και κάτι καλύτερο. Αν έρχονται τα ευρώ των τουριστών, ποιος ασχολείται με το άλογο..; Θα πεθάνει, θα πουλήσουμε το κρέας του στην αγορά και μετά θα πάρει σειρά το επόμενο.
Ας μιλήσουμε για εμάς. Για όλους εμάς που αναρτήσαμε με σφοδρή ενόχληση και οργή την εικόνα του νεκρού αλόγου στην Κέρκυρα και τα βάλαμε με τον αμαξά και όσους πληρώνουν για βόλτες με την άμαξα.
Να υπενθυμίσω πως στα πιάτα μας υπάρχουν νεκρά ζώα; Να υπενθυμίσω ότι ας πούμε το άλογο με την αγελάδα δεν έχουν διαφορά; Άντε πες το γουρούνι και η κότα δεν σας βγάζουν μια οικειότητα και δε νοιάζεστε που δολοφονούνται για να γίνουν το λουκάνικο σας, το chicken nugget, το φιλέτο σας.
Τα γουρούνια ειρήσθω εν παρόδω έχουν την κοντινότερη συναισθηματική παλέτα με τον άνθρωπο, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Φέρτε μας το μπέικον και τα σαλάμια και δε μας νοιάζει τίποτα.
Η αγελάδα όμως..; Η αγελάδα ζει στους αχυρώνες δίπλα στο άλογο, είναι ζώα που βόσκουν μαζί στις φάρμες. Γιατί το νεκρό άλογο άμαξας σας ευαισθητοποίησε τόσο συναισθηματικά και καταδικάζετε τον αμαξά, αλλά για τη νεκρή αγελάδα που δολοφονήθηκε πιο βασανιστικά απ’ ό,τι πέθανε το άλογο, πέρα βρέχει;
Τα μπιφτέκια στο μπέργκερ σας από τι νομίζετε ότι είναι; Από χρυσόσκονη; Η μπριζόλα η μοσχαρίσια φυτρώνει στους πρόποδες της Γκιώνας; Υπάρχει μήπως κανένα κατσικόδεντρο ή αρνόδεντρο;
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, δεν έχουμε κανένα ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στον οποιονδήποτε αμαξά.
Αλλά κι εμείς επιλέγουμε την άγνοια ή εθελοτυφλούμε γιατί πραγματικά η αλήθεια πονάει. Δεν θα πω εγώ αν πρέπει να τρως κρέας ή όχι. Αλλά καλό είναι να έχουμε συνείδηση των επιλογών μας. Θες να τρως κρέας; Φάε. Αλλά να κατανοείς και πόσο υποκριτικό είναι να δακρύζεις για το νεκρό άλογο.
Κάποτε θα πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια και να αποδεχόμαστε το βάρος και την ευθύνη των επιλογών μας. Καλό είναι σε κάποιες περιπτώσεις να αφήνουμε την ψευδαίσθηση να μας θρέφει, να έχουμε τα μικρά ψέματα της ζωής, αλλά αυτή δεν είναι μια τέτοια περίπτωση.
Ένα άλογο δεν έχει καμία διαφορά με μια αγελάδα, με ένα κατσίκι, ένα γουρούνι, μια κότα και όλα τα έμβια όντα.