Αυτό που συμβαίνει σε αυτή τη χώρα με την πλήρη απιστία προς τους θεσμούς, προς τους νόμους, προς την κοινωνία του δικαίου, βίωσε μια στιγμή κορύφωσης με αυτό που έγινε στον Βόλο.
Ένας 50άρης σκότωσε τον 33χρονο κουνιάδο του όταν έμαθε πως για 9 χρόνια βίαζε την 18χρονη κόρη του, άρα από την ηλικία των 9 ετών ένα κορίτσι έμαθε ότι το σώμα της είναι αντικείμενο κτήσης κάποιου άλλου και τραυματίστηκε βάναυσα ψυχικά.
Ο πατέρας της λοιπόν, αποφάσισε να σκοτώσει τον βιαστή, τον παιδοβιαστή, και η κοινωνία, σε ένα μεγάλο τμήμα της έσπευσε να τον χειροκροτήσει, τον επικροτήσει, να τον στηρίξει.
Η κοινωνία δηλαδή, αυτή που αν τυχόν τολμήσει το κράτος να φερθεί παράτυπα σε φυλακισμένους, σε καταδικασμένους για τρομοκρατία για παράδειγμα, βγαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί, έρχεται τώρα να στηρίξει την αυτοδικία και να στερήσει το συμφωνημένο από δεκαετίες ανθρώπινο δικαίωμα στη δίκη και στην τιμωρία μέσω του νόμου.
Θυμόμαστε πριν αρκετά χρόνια, ένα παλικάρι είχε δολοφονήσει έναν άντρα που είχε μπει στο σπίτι του για να ληστέψει και είχε σκοτώσει τη μάνα του και τότε πάλι η κοινωνία τον είχε στηρίξει και η δικαιοσύνη, αν δεν κάνουμε λάθος, είχε λειτουργήσει με το πνεύμα του περί δικαίου αισθήματος και όχι με βάση τον νόμο.
Το επιχείρημα της υποστήριξης της αυτοδικίας είναι ότι δεν εμπιστεύονται τη Δικαιοσύνη και κάθε κομμάτι της πυραμίδας απονομής της από τη στιγμή μιας καταγγελίας μέχρι την εκδίκαση μιας υπόθεσης.
Έχουν όλοι αποφασίσει ότι το δικαστικό σύστημα είναι προβληματικό, ότι η αστυνομία είναι προβληματική, ότι δεν πρόκειται ποτέ να βρουν το αναγνωρισμένο δίκιο τους και με πρόσχημα την απελπισία, την απόγνωση, την αίσθηση της αδικίας, παίρνουν το δίκιο στα χέρια τους.
Ας αποδεχτούμε, για την οικονομία της συζήτησης, πως όσοι προχωρούν σε αυτοδικία, έχουν εκείνη τη στιγμή σωστό κριτήριο για το τι είναι δίκαιο. Έχει ιδέα κανείς σας τι πόρτα ανομίας ανοίγει στην αντίληψη του ατόμου που προχωρά στην αυτοδικία κάτι τέτοιο; Γνωρίζετε τι τσιπάκι αλλάζει αν κάποιος δολοφονήσει εκδικητικά ως απάντηση σε ένα επονείδιστο έγκλημα;
Αν παρθεί το μονοπάτι της αυτοδικίας μιας φορά, ακόμα κι αν την πρώτη φορά η «ποινή» κρίνεται ως δίκαιη, μετά δεν υπάρχει επιστροφή και οι επόμενες αυτοδικίες δεν θα έχουν, με μαθηματική ακρίβεια, δίκαιη ποινή.
Κατανοούμε το θυμικό του πατέρα στον Βόλο, όμως ο συγκεκριμένος πατέρας λειτούργησε σαν να ήταν αυτός το θύμα. Το θύμα εδώ ήταν η κόρη του, όχι αυτός. Με την πράξη του να δολοφονήσει τον κατ’ εξακολούθηση βιαστή της κόρης του, μπορεί να νόμιζε πως απένειμε δικαιοσύνη, αλλά στην ουσία τιμωρούσε ο ίδιος το παιδί του.
Για κάποιον λόγο μας έχουν πείσει στο κεφάλι μας πως κάποιος άλλος πρέπει να μας προστατεύει, πως αυτός πρέπει να είναι ο μπαμπάς ή μαμά και να αναζητούν αυτοί την δικαίωση πάνω στον δικό μας πόνο.
Ωραία, σκότωσε τον βιαστή. Και τώρα; Θα βρει η κόρη του έστω μια αίσθηση δικαίωσης για τα 9 χρόνια που υπέστη βασανιστήριο; Όχι. Ακόμα κι αν αγνοήσουμε τα περί σωφρονισμού που λέει το σύνταγμα, ο νόμος, η δολοφονία έδωσε συγχωροχάρτι στον βιαστή. Του επέτρεψε να γλυτώσει από την τιμωρία του, από το βάσανο του να ξέρει όλη η κοινωνία το πρόσωπό του και τι έκανε.
Στέρησε από την 18χρονη το δικαίωμα να σταθεί στο δικαστήριο, έστω με την επίπονη διαδικασία του Πρωτοδικείου, του Εφετείου, του Αρείου Πάγου και του Εφετείου ξανά, να αντιμετωπίσει, με στήριξη και πιο δυνατή αυτή τη φορά, τον βιαστή της και να νιώσει ηρεμία που θα τον δει να τιμωρείται.
Τώρα, τι ηρεμία ένιωσε; Η ικανοποίηση της δολοφονίας είναι μια ψευδαίσθηση της στιγμής και μετά θα έχει να αντιμετωπίσει όσα τραύματα της άφησε, ξέροντας πως αυτός δεν υποφέρει μέσω του νόμου, με τα ισόβια, με τη ζωή στη φυλακή.
Επιπλέον, με αυτή τη δολοφονία χάνεται η ευκαιρία να ασκηθεί πίεση στις δομές, στο σύστημα ώστε να συμμορφωθεί, να θωρακιστεί, να προσφέρει μεγαλύτερη αξιοπιστία στα θύματα. Χάνεται μια ευκαιρία να αναδειχθεί ότι το σύστημα απονομής δικαιοσύνης δεν είναι άδικο, είναι απλά αργό.
Με την αυτοδικία στον Βόλο και κάθε αυτοδικία, το μόνο που αναδεικνύεται είναι ότι οι άνθρωποι δεν θα αποδεχτούν ποτέ τα θεμέλια της Δικαιοσύνης. Κι ανάμεσα σε αυτά, μπορεί ενίοτε να υπάρχει το άδικο, αφού ο κανόνας πως «ένοχος χωρίς αποδείξεις, δεν μπορεί να υπάρξει», μπορεί να αθωώσει ενόχους.
Αυτά είναι συμφωνημένα από τις κοινωνίες και αποτελούν θεμέλια για να λύνουμε τις διαφορές μας ειρηνικά και για να υπάρχει και ο φόβος-σεβασμός στον νόμο και στον δίπλα μας.
Δεν είναι ζήτημα ότι η Δικαιοσύνη δεν τιμωρεί. Είναι ότι το κάνει με καθυστέρηση. Αυτό πρέπει να ζητάμε να αλλάξει.
Η αυτοδικία μια φορά δεν μπορεί να επικροτείται, είτε είσαι γονιός είτε όχι, είτε καταλαβαίνεις την ψυχική κατάσταση ενός πατέρα κτλ. Το θύμα εδώ είναι η κοπέλα και θα έπρεπε να μας νοιάζει αυτή και μόνο πώς νιώθει και τι θέλει, κανείς άλλος.