Αν ανατρέξει κανείς στα περασμένα χρόνια του παγκόσμιου αθλητισμού, δεν πιστεύουμε ότι θα βρει εύκολα τέτοιο αθλητή. Ο Μίλτος Τεντόγλου έχει κάτι το τόσο διαφορετικό απ’ όλους όσους θυμόμαστε να σαρώνουν τα μετάλλια για χρόνια σε κάθε διοργάνωση.
Ο Μπολτ, ο Φελπς, ο Τζόνσον, ο Πάουελ, ο Πιτκαμάκι, ο Γκρεμπρεσελασιέ, η Ισινμπάγεβα, ο Ντουπλάντις, ήταν όλοι τους αθλητές-ρομπότ. Όχι μόνο στον κάθε αγώνα, αλλά και εκτός αυτού. Σπάνια τους έπαιρνες μια δήλωση που έδειχνε και κάτι παραπάνω από την αθλητική τους διάσταση ή από την αγωνιστική τους διάσταση.
Ο Μίλτος Τεντόγλου από την πρώτη στιγμή της κυριαρχίας του στον παγκόσμιο αθλητισμό στο μήκος, ήταν ένας «φοιτητής» και στον αγώνα και στις δηλώσεις του. Προφανώς προπονείται, προφανώς κοπιάζει τρομερά, αλλά σου δίνει από ένα σημείο και μετά την αίσθηση πως περνούσε μια βόλτα, μπήκε στο γήπεδο, πήδηξε 8.50, πήρε το χρυσό και επέστρεψε στην καθημερινότητα του.
Στον αγώνα γνωρίζει το ίδιο του το σώμα απόλυτα τι να κάνει και το μυαλό του έχει απόλυτη επίγνωση των αντιπάλων, των καιρικών συνθηκών, της φόρμας και της στιγμής. Και το στόμα του όμως έχει απόλυτη επίγνωση του τι θα πει. Απλά αυτά που λέει δεν είναι τα τετριμμένα. Σε κάνει να νιώθεις πολύ άνετα με την ειλικρίνεια του. Άλλες φορές ωμή, άλλες φορές ευχάριστη.
Μετά τον αγώνα για παράδειγμα στο Παγκόσμιο Κλειστού το Σάββατο, ο Μίλτος Τεντόγλου βγήκε και δήλωσε χωρίς ωραιοποιήσεις πως δεν του άρεσε καθόλου ο αγώνας, γιατί ήταν πρωί και ψυχολογικά δεν του έβγαινε να βγει κίνητρο, συν ότι δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο γι’ αυτόν να διεκδικεί το χρυσό.
Είναι από το 2018 ο έμπειρος, ο Νο1 που προσπαθούν οι από κάτω να ρίξουν, αλλά κι αυτός που θαυμάζουν και κοιτάζουν να μιμηθούν.
Αυτός ο τύπος λοιπόν, αντί να βγει να μιλήσει για το πόσο ωραία νιώθει που πήρε το χρυσό, εστίασε στο πόσο τον ξενέρωσε ο πρωινός αγώνας, δεν έμεινε ικανοποιημένος από το 8.22 και το μόνο που κρατάει, είναι ότι υπήρχαν Έλληνες στην κερκίδα και τον στήριζαν.
Απέχει όχι από τον μέσο όρο, αλλά κι από τις μειοψηφίες, απέχει κι από τις εξαιρέσεις, είναι η εξαίρεση στον κανόνα και στις εξαιρέσεις.
Έχει κερδίσει ακόμα ένα χρυσό και το μυαλό του είναι στην φημολογία πως πάνε να καταργήσουν τη βαλβίδα από το άλμα εις μήκος, που τον βρίσκει κάθετα αντίθετο και λέει πως θα σταματήσει να κάνει άλματα και θα το γυρίσει στο τριπλούν ή κάτι άλλο. Ακόμα κι όταν λέει «τα έχω κατακτήσει όλα», δεν βλέπεις έπαρση στα λόγια του.
Πέραν του ότι δεν λέει κάτι αναληθές, το φέρνει στη συζήτηση για να εξηγήσει ότι κι οι αθλητές βαλτώνουν. Σε αυτόν μπορεί να μη το βλέπουμε εμείς, μα ο ίδιος το νιώθει. Κι όταν το λέει όπως το λέει, αφαιρεί και το βάρος από άλλους αθλητές που μπορεί να συνθλίβονται ψυχικά από την ανάγκη να είναι διαρκώς στην πρώτη γραμμή.
Δεν θα μπούμε στη διαδικασία να πούμε γιατί ο Μίλτος Τεντόγλου μας απασχολεί μόνο όταν παίρνει χρυσά, γιατί ακούγεται κι αυτός ο λαϊκισμός.
Και χρυσό να μην πάρει, και κανένα μετάλλιο να μην πάρει από δω και πέρα, το χειροκρότημα θα το έχει και θα είναι ο κορυφαίος Έλληνας αθλητής στίβου και ένας από τους 3 κορυφαίους σε όλα τα αθλήματα (Γκάλης-Γιάννης οι άλλοι δύο). Από άντρες αυτό. Και γυναίκες να βάλουμε στην εξίσωση, δεν θα εκτοπιστεί ο Μίλτος, σίγουρα.
Αλλά κι αν δεν ασχοληθεί κανείς με τον Τεντόγλου εκτός αγώνων και μεταλλίων, το λογικό είναι. Δεν είναι άνθρωπος που αποζητά την προσοχή. Είναι όμως και η φύση του αθλήματος και δεν βγάζει κάπου να κάτσουμε να πούμε γιατί δεν βλέπει ο μέσος Έλληνας στίβο και προτιμάει ποδόσφαιρο ή μπάσκετ. Αυτά τα σπορ εξιτάρουν περισσότερο.
Αυτό δεν υποτιμά το μήκος, τον στίβο ή τον Μίλτο. Αντιθέτως, κάνει ακόμα μεγαλύτερο το επίτευγμα του πως του υποκλίνεται όλη η Ελλάδα, πως γνωρίζουν τα κατορθώματα του όλοι, πως βλέπουν αγώνες άλματος εις μήκος για χάρη του.
Μπορεί ο ίδιος να απέχει από τον μέσο Έλληνα, αλλά εξαιτίας του βλέπουμε και τον μέσο Έλληνα να γίνεται λίγο καλύτερος. Έστω για λίγο, για όσο τον ακούει και τον βλέπει με τη σημαία αγκαλιά.
Ο Μίλτος Τεντόγλου είναι μια σπανιότητα που δεν μπορούμε να την εξηγήσουμε και γι’ αυτό θα μοχθούμε να την ερμηνεύσουμε. Αλλά αυτό λέει πολλά για εμάς, παρά για τον ίδιο. Αυτός απλά υπάρχει. Και εκφράζεται με πάσα ειλικρίνεια.