Όπου κι αν ήσουν όταν το έμαθες, όπως κι αν το πληροφορήθηκες. Πάγωσες, ένιωσες το στόμα σου να κολλάει, την ανάσα σου να κόβεται. Γιατί δεν υπάρχει λογική, δεν υπάρχει τρόπος να το βάλεις σε μια σειρά, να προσπαθήσεις κάπως να το εξηγήσεις. Ο θάνατος του Τζορτζ Μπάλντοκ, σε ηλικία μόλις 31 ετών, είναι από τις περιπτώσεις που κανονικά πρέπει να κάνεις νοερά ένα βήμα πίσω. Εκούσια ή ακούσια. Να σιωπήσεις για λίγο, να κάτσεις να σκεφτείς τι πραγματικά έχει σημασία και γιατί.
Από τις μαύρες, κατάμαυρες εκείνες στιγμές που σε χτυπάει σαν σφαλιάρα η συνειδητοποίηση της πιο μεγάλης αλήθειας, την οποία έχουμε την τάση, ανθρώπινο είναι, να κρύβουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας: Είμαστε μόνο μια στιγμή στο χρόνο. Ερχόμαστε, φεύγουμε, εν ριπή οφθαλμού…
Κι όμως, κακιά συνήθεια, ούτε τώρα, ούτε έτσι, μαθαίνουμε, νιώθουμε. Από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστή η είδηση του χαμού του ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού, τα social media γεμίσανε αναλύσεις από «ειδικούς». Από τα «με αυτά που τους “ταΐζουν” τους αθλητές τι περιμένεις» ως το, κλασικό δυστυχώς πια, «είδατε τι κάνει το “μπόλι” που σας δώσανε, πρόβατα». ‘Η από εικασίες περί του τι έγινε, χωρίς πραγματική γνώση των δεδομένων.
Κανένας σεβασμός στη μνήμη ενός νέου παιδιού που τόσο ξαφνικά και πρόωρα έπαψε να υπάρχει. Κανένας σεβασμός σε μια οικογένεια που πενθεί, στους δικούς του ανθρώπους που έχει καταρρεύσει ο κόσμος τους. Καμία υπομονή για το ιατρικοδικαστικό πόρισμα, για στοιχεία που θα εξηγήσουν τι οδήγησε στο κακό και γιατί.
Και μέσα σε όλα, μην βγάζουμε την ουρά μας απ’ έξω, είναι κάποιοι δημοσιογράφοι. Σαν αυτούς που έτρεξαν να βγάλουν φωτογραφίες όσους ήταν έξω από το σπίτι του Τζορτζ Μπάλντοκ λίγες ώρες μετά το τραγικό συμβάν, «κοράκια» της ενημέρωσης.
Σαν τα ρεπορτάζ που θεώρησαν σκόπιμο να δώσουν πληροφορίες για το οίκημα, πόσα τετραγωνικά είναι, πότε κατασκευάστηκε, πόσο κόστιζε, πώς ήταν η πισίνα και πάει λέγοντας – πραγματικά ποιος σκέφτηκε πώς αυτό ενδιαφέρει τούτη την ώρα;
Σαν κάποιον ρεπόρτερ που «καμάρωνε» πως μετέδωσε πρώτος την είδηση του θανάτου και ότι χάρη σε αυτόν το έμαθαν οι διεθνείς μας στην Αγγλία (ναι, έχει και ματς για το Nations League σήμερα, και δεν αναβάλλεται…), λες και αυτή η «αποκλειστικότητα» θα του απογειώσει την καριέρα ή τον κάνει καλύτερο επαγγελματία – τον ακούσαμε με τα ίδια μας τα αυτιά στο ραδιόφωνο και η ετεροντροπή που νιώσαμε δεν περιγράφεται.
Δεν χρειάζεται να κάνουμε θόρυβο για τα πάντα, δεν χρειάζεται να μιλάμε με στόμφο όταν δεν γνωρίζουμε όλα τα δεδομένα. Πρέπει επίσης κάποια στιγμή να αντιληφθούμε πως δεν είναι όλες οι στιγμές ίδιες ούτε η «αποψάρα» μας λείπει για να κάνει καλύτερο τον πλανήτη. Πρέπει να αφήσουμε στην άκρη τα διογκωμένα «εγώ» και να μάθουμε τι σημαίνει «σεβασμός». Στον εαυτό μας, στους γύρω μας. Σε έναν άνθρωπο που δεν βρίσκεται πια ανάμεσα μας.
Αναπαύσου εν ειρήνη Τζορτζ Μπάλντοκ, συλλυπητήρια στους οικείους του.