«Είσαι άντρας. Πριν υπάρξεις άντρας ήσουν αγόρι. Στην ηλικία των 12-13 ετών άκουγες τους φίλους σου να μιλάνε για μηχανάκια. Λίγο πιο μετά, κάπου στα 15 το αυτοκίνητο μπήκε ως όνειρο στην ζωή τους. Στη δική σου δεν συνέβη ποτέ αυτό. Όταν έφτασες 18 δεν έβγαλες δίπλωμα άμεσα, όπως όλοι οι φίλοι σου. Κάπου στα 20 αποφάσισες να το κάνεις, παρά το ότι ποτέ δεν σε έψησε ιδιαίτερα να οδηγάς. Πήρες το δίπλωμα, πήρες αυτοκίνητο, τα πήγαινες ανεκτά καλά για ένα εξάμηνο. Ώσπου μια μέρα σκέφτηκες να ξεφύγεις από τον συντηρητικό τρόπο που οδηγάς και να το σανιδώσεις. Το κακό δεν άργησε να γίνει. Στούκαρες σε κάτι μπάρες κι ευτυχώς την γλύτωσες με μερικές εκδορές»
Το παραπάνω είναι ένα σενάριο, που δεν αφήνει την πραγματικότητα απ΄έξω. Σίγουρα κάποιος θα βρεθεί να ταυτιστεί με αυτό. Από μικρά παιδιά μεγαλώνουμε με τον καταναγκασμό, με την φυτευτή ιδέα ότι το αυτοκίνητο είναι ένας από τους προορισμούς του άντρα. Στην προσπάθεια μας να ανταποκριθούμε σε αυτό που ονειρεύονται οι πατεράδες μας όταν μας βάζουν πρώτη φορά στο τιμόνι στην ηλικία των 10 ετών, για να βάλουμε μπρος το όχημα, να πατήσουμε και καμία κόρνα, εξωθούμε το μέσα μας να ασπαστεί ολοκληρωτικά την ιδέα.
Άντρας χωρίς αυτοκίνητο δεν είναι ολοκληρωμένος. Δεν ξέρω αν έχει ειπωθεί άμεσα. Εμμέσως όμως, η συμπεριφορά των ανθρώπων δείχνει ότι αυτή η αίσθηση υπάρχει.
Κάθε φορά που οι φίλοι με ρωτάνε γιατί δεν έχω δίπλωμα και δεν οδηγάω τους απαντώ: «Δεν πιστεύω ότι θα ήμουν καλός οδηγός». Καλός όχι με την έννοια του να χειρίζομαι άριστα το αμάξι, να τρέχω, να κάνω προσπεράσεις να κάνω και κανένα σπινιάρισμα. Καλός με την έννοια του να είμαι προσεκτικός και όχι δημόσιος κίνδυνος. «Ιδέα σου είναι ρε. Η οδήγηση είναι πανεύκολη. Μην τη φοβάσαι» μου απαντάνε.
«Η οδήγηση είναι για όλους» θα μπορούσε να συνεχίσει η κασέτα. Ναι, όποιος το γουστάρει πολύ να το κάνει. Υπάρχουν μια σειρά από ζητήματα που καθιστούν αυτή την ατάκα, όχι εντελώς σωστή, για να το πω επιεικώς. Η οδήγηση δεν είναι για όλους. Όχι από την οπτική των τεχνικών ικανοτήτων. Αλλά από την οπτική του πόσο εύθραυστος είναι ο άλλος ψυχολογικά. Πόσο εύκολα νευριάζει και πιστεύει ότι ο δρόμος είναι για να βγάλει τα νεύρα του. Πόσο εύκολα αφαιρείται η προσοχή του και δεν προσέχει όπως πρέπει. Ναι, δεν συμβαίνει συχνά σε σένα να τρακάρεις λόγου χάρη. Αλλά μια φορά είναι αρκετή για να γίνει ζημιά. Γιατί να παίξει κάποιος με τις πιθανότητες;
Είναι πολύ ωραία αίσθηση η οδήγηση. Νιώθεις ελεύθερος. Ιδίως στην Ελλάδα που έχει μερικές πανέμορφες διαδρομές. Αλλά δεν είναι απαραίτητο να τις απολαύσεις από τη θέση του οδηγό. Μπορείς να είσαι συνοδηγός στο αυτοκίνητο και να το απολαύσεις ακόμα περισσότερο. Άσε που δεν θα σκέφτεσαι κάθε φορά ότι δεν πρέπει να πιεις πάνω από 1-2 ποτά.
Στην οδήγηση δεν υπάρχει πρέπει. Άμα δεν σου βγαίνει και δεν είναι κάτι που το ήθελες από μικρός, όπως πολλοί άλλοι, τότε και τα μέσα μεταφοράς κάνουν μια χαρά την δουλειά τους.
