Στις 27 Φεβρουαρίου 1943, ο Κωστής Παλαμάς «έφυγε» από τη ζωή. Μία ημέρα αργότερα, η κηδεία του στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών κατέστη η αφορμή για τη συγκέντρωση χιλιάδων πολιτών, οι οποίοι εξέφρασαν με αυτόν τον τρόπο τα αντικατοχικά τους αισθήματα. Ακριβώς 82 χρόνια αργότερα, εκατομμύρια Έλληνες βγήκαν στους δρόμους. Προφανώς όχι για να «στηρίξουν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου».
Ο κόσμος έγινε ένα σε εκατοντάδες πόλεις της χώρας και του εξωτερικού χωρίς να βλέπει εχθρικά ένα μόνο κόμμα, αλλά ένα συγκεκριμένο απαρχαιωμένο σύστημα. Εκείνο του ρουσφετιού, της άγριας καταστολής, της μίζας και των εγκληματικών αμελειών/καθυστερήσεων/παρατυπιών.
Ποτέ ξανά στα χρονικά δεν καταγράφηκε ανάλογη/ταυτόχρονη παρουσία ανθρώπων στους ελληνικούς δρόμους και πλατείες, με σκοπό να τιμηθούν τόσοι (57) αδικοχαμένοι, να ασκηθεί πίεση για τα στοιχειώδη, δηλαδή την απονομή δικαιοσύνης και να επιτευχθεί η μετατροπή σε ένα κράτος που λειτουργεί κανονικά.
Υπήρξαν ηλικιωμένοι με δυσκολία στη βάδιση και γονείς με παιδιά στα καρότσια. Είδα με τα μάτια μου μία γυναίκα με μωρό σε μάρσιπο. Αν συνυπολογιστούν όσοι θα ήθελαν να δώσουν το «παρών», ωστόσο δεν μπόρεσαν λόγω γήρατος, προβλημάτων υγείας ή ασθενείας, τότε κυριολεκτικά ο μισός πληθυσμός της χώρας βγήκε για να διαδηλώσει. Ειρηνικά.
Η Ιστορία έχει αποδείξει πως όταν οι Έλληνες ενώνονται, φαινόμενο σπάνιο, πετυχαίνουν θαύματα. Ακόμη κι αν πραγματική αντιπολίτευση δεν ασκεί κάποιο από τα λεγόμενα ισχυρά κόμματα, αλλά συγκεκριμένα Μέσα/δημοσιογράφοι/σελίδες στα social. Και οι συγγενείς των θυμάτων. Εκείνοι που, έχοντας χάσει τα πάντα, δεν φοβούνται τίποτα.
Η 28η Φεβρουαρίου θα πρέπει να μετατραπεί στην ημερομηνία που θα θυμόμαστε για να γινόμαστε καλύτεροι. Πιο ευγενικοί, πιο ειρηνικοί, πιο… άνθρωποι. Να τη γράψουμε σε ένα λευκό χαρτί με μαύρα γράμματα και να το κολλήσουμε στο γραφείο μας ή οπουδήποτε αφιερώνουμε μπόλικο χρόνο καθημερινά. Για να επανέρχεται ενδόμυχα όταν ξεχνάμε. Γιατί είναι φυσιολογικό να ξεχνάμε. Άμυνα λέγεται. Αλλιώς θα είχαμε φουντάρει όλοι. Όχι, δεν χωνεύεται αυτό που συνέβη εκείνο το βράδυ. Αϋπνίες ημερών, εφιάλτες…
Η 28η Φεβρουαρίου θα πρέπει να είναι η μετάβαση. Από τον βαρύ χειμώνα στην ελπιδοφόρα άνοιξη. Αυτό θα ήθελαν και οι συγγενείς των θυμάτων στα Τέμπη. Τα αγγελούδια τους δεν θα γυρίσουν σε αυτή τη διάσταση, όμως η μεταξύ τους επικοινωνία δεν θα αποκοπεί ποτέ. Δικαιοσύνη, αγάπη και ένα κανονικό μέλλον. Σταγόνα στον ωκεανό του αιώνιου πόνου τους, ένα ράμμα σε μία πληγή που δεν θα κλείσει ποτέ.
Και οι πολιτικοί; Θα κάνουν τα στοιχειώδη; Θα ταξιδεύουμε πια ασφαλείς; Θα βελτιώσουν την κατάσταση στη δημόσια υγεία; Η απάντηση είναι άγνωστη. Ίσως αν αφήνουμε πιο συχνά τους καναπέδες, διαδηλώνοντας ειρηνικά, να ανασάνουμε. Κυριολεκτικά. Πολύ δακρυγόνο ξανά.
Είναι δεκάδες τα video που δείχνουν απρόκλητες αστυνομικές επιθέσεις κατά απλών πολιτών. Υπάρχουν διαδικτυακές αναφορές για «στημένα επεισόδια». Χρόνια τώρα, αλλά στην εποχή των social media βγαίνουν πιο πολλά στη φόρα.
Δηλαδή αντί να γίνει κανονική η χώρα τουλάχιστον στα στοιχειώδη, θα επιλέγεται ισοβίως η «λύση» της καταστολής; Αδιακρίτως χτυπούσαν στον χώρο του Ζαππείου και ο κόσμος προσπαθούσε να τους αποφύγει με κίνδυνο να ποδοπατηθεί. Υποτίθεται ότι οι μεν οφείλουν να εκτελούν τη λαϊκή εντολή και οι δε να προστατεύουν τον κόσμο.
Προφανώς αυτή η μεγαλειώδης πορεία έμεινε στην Ιστορία. Δεν αμαυρώθηκε. Υπήρξαν οι παρόντες, οι παρόντες που φορούσαν στολή (διαφόρων χρωμάτων), οι απόντες που ήθελαν πραγματικά να είναι παρόντες και οι απόντες που δεν διαθέτουν το απαιτούμενο νοητικό επίπεδο/ενσυναίσθηση. Η πλειοψηφία επέλεξε σε ποια κατηγορία θέλει να βρίσκεται.
Εμείς που αργά ή γρήγορα μάθαμε, θα έχουμε πάντα, όχι το Παρίσι, αλλά την 28η Φεβρουαρίου 2025…