Κάθε αυτοκίνητο έχει τα καλά του. Άλλο είναι πιο γρήγορο, άλλο ασφαλέστερο, άλλο οικονομικό, άλλο με μεγάλο χώρο αποσκευών. Ό,τι τραβάει η όρεξή σου, ανάλογα με τις ανάγκες σου. Οι ιδιοκτήτες των smart τα επέλεξαν λόγω της ευκολίας που τους παρέχουν στο να βρουν ένα χώρο να τα παρκάρουν.
Ωστόσο και αυτοί ορισμένες φορές θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της πολυπληθούς πόλης που μας φιλοξενεί: Πού στο διάολο να το παρκάρουν; Το σμαρτάκι χωράει σχεδόν παντού -κι έτσι- κάποιος οδηγός μπορεί σχετικά εύκολα να βρει μια λύση. Όπως ο κύριος ή η κυρία της φωτογραφίας που διαπίστωσε με ικανοποίηση πως η ράμπα διάβασης για ΑμεΑ ίσα που χώραγε το αμάξι της. Ίσως, μάλιστα, να έκανε και το σταυρό του (της) που βρέθηκε εκείνη η θεσούλα και βολεύτηκε. Γιατί να ταλαιπωρείται μες την κίνηση;
Την επόμενη μέρα όσοι βρέθηκαν στο σημείο, έκαναν μια μικρή παράκαμψη και βγήκαν στο δρόμο για να περάσουν. Έλα μωρέ και τι έγινε που περπάτησαν δύο βήματα τώρα; Ας μην μεγαλοποιούμε καταστάσεις… Κι αν ήταν και κανένα γεροντάκι με «Π» ή μαγκούρα που δεν χώραγε, ας καθόταν σπίτι του. Όσο για τις μανάδες με τα μωρά στα καρότσια, τι να πω, παιδιά θέλανε. Το να μεγαλώνεις παιδιά έχει δυσκολίες και το παράνομα σταθμευμένο όχημα δημιουργεί μία από αυτές. Ας σκέφτονταν καλύτερα πριν αποφασίσουν να κάνουν σεξ χωρίς προφυλάξεις.
Υπάρχουν, βέβαια, και τα άτομα με κινητικά προβλήματα. Γι’ αυτά δεν μπορείς εύκολα να βρεις μια σαχλαμάρα να πεις. Δηλαδή, μπορείς, αλλά δεν είναι πολιτικά ορθό και το ξέρεις. Γι’ αυτό τις (σαχλαμάρες σου) τις κρατάς για τον εαυτό σου και τον στενό κύκλο σου. Δημόσια είσαι προσεκτικός, ακόμη κι αν πρόκειται για τα like ή τα share που θα κάνεις στο facebook με αφορμή «τα κακόμοιρα που κινούνται με καροτσάκι» ή τους «ήρωες της ζωής» που θα γυρίσουν με μετάλλια από κάποιο πρωτάθλημα.
Μόνο τότε βλέπουμε ΑμεΑ. Όταν λυπόμαστε κι όταν θαυμάζουμε. Στο in between για εμάς είναι αόρατοι και το δείχνουμε με πράξεις όπως η συγκεκριμένη που έγινε η αιτία να γραφτούν αυτές οι γραμμές. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς όταν κοιτάμε τη μουτσούνα μας στον καθρέφτη, όλοι μας, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως αυτοί οι άνθρωποι είναι οι δικοί μας μαύροι. Η προσπάθεια διαχείρισης των ενοχών μας για τις διακρίσεις απέναντί τους, μας αναγκάζει κάθε τρεις και λίγο να εφευρίσκουμε και κάποιον διαφορετικό όρο γι’ αυτούς. Από τα σακάτες στα παράλυτοι κι από εκεί στα ανάπηροι και άτομα με αναπηρία ή με ειδικές ανάγκες. Και οι νέγροι ή μαύροι ή Αφροαμερικανοί στις ΗΠΑ, πάντως, θα συμφωνούσαν πως το μικρότερο των προβλημάτων τους είναι το πώς τους αποκαλεί ο καθένας.
Κυρίως ενδιαφέρουν άλλα πράγματα. Εκείνα που αφορούν θέματα ισότητας, ενσωμάτωσης και ίσων ευκαιριών. Δικαιώματα δηλαδή που γράφουμε στα παλιά μας τα παπούτσια, κάνοντας κάτι που θεωρούμε σχετικά αθώο. Όπως το να παρκάρουμε το σμαρτάκι μας σε γωνία, στροφή και -εντελώς τυχαία- πάνω σε θέση για διάβαση ΑμεΑ.