Από πολύ παλιά η έννοια της φυλακής είχε στη βάση της τον σωφρονισμό και την μετάνοια. Στο περπάτημα των αιώνων, όταν οι κοινωνίες έγιναν πιο πολυπρόσωπες και υπερπληθυσμιακές, η φυλάκιση απέκτησε μερικά ακόμα νοήματα. Με δεδομένο ότι η φύση των εγκλημάτων πήρε πιο άγριες μορφές, η φυλάκιση λειτουργούσε ως περιορισμός των μη μετανοούντων και όσων εξακολουθούσαν να παραμένουν επικίνδυνοι για την κοινωνία. Έχοντας κατά νου όλα αυτά ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να παραδεχτούμε ότι ο Άκης Τσοχατζόπουλος έπρεπε από καιρό να είχε αφεθεί ελεύθερος. Με χίλιους δυο περιορισμούς, ναι, αλλά στο σπίτι του.
Ξέρω ότι η περίπτωση του Άκη κάνει τζιζ. Σε μια χώρα που έμαθε να φωνάζει για κρεμάλες και Γουδή στους πολιτικούς το 2011, το να λες κάτι υπέρ του Τσοχατζόπουλου σε κάνει ΠΑΣΟΚΟ, παιδί της διαφθοράς και δεν έχω ιδέα τι άλλο μπορεί να περάσει από το μυαλό σας. Όμως σε επίπεδο δικονομικό και απονομής δικαιοσύνης δεν μπορείς να μιλάς με πεποιθήσεις και επιθυμίες. Το να κρίνεις αν το δικαστικό σύστημα έχει θέματα σε επίπεδο αποφάσεων τέτοιου μεγέθους είναι άλλη υπόθεση. Αν και αυτή περιέχει ορισμένες αδυναμίες, αφού ποιος ξέρει από μας το σύστημα τόσο καλά; Μόνο όσοι εργάζονται εντός και πέριξ αυτού.
Τα δεδομένα λοιπόν για τον Άκη – και την γυναίκα του – είναι τα εξής. Διέπραξε ένα έγκλημα λευκού κολλάρου και δη υψίστου βαθμού. Σύμφωνοι ως εδώ. Το 2011 φυλακίστηκε και από τότε μέχρι σήμερα βρισκόταν σερί έγκλειστος.
Ήτοι 6 χρόνια. Τα εγκλήματα τέτοιου μεγέθους και φύσεως είναι στατιστικά αυτά με την λιγότερη επάνοδο. Πολύ σπάνια δηλαδή κάποιος που το έκανε μια φορά θα το ξανακάνει. Όχι μόνο λόγω μετάνοιας, αλλά και γιατί δεν θα δύναται να έχει ξανά πρόσβαση στα ίδια μέρη. Επομένως, συμφωνούμε ότι ο Άκης δεν είναι πια επικίνδυνος για την κοινωνία.
Πιθανότατα να υπάρχει και μεταμέλεια. Ελάχιστα ενδιαφέρει αυτό στην περίπτωση του. Είμαι υπέρ της φυλάκισης σε κάθε είδους κακούργημα, όμως είμαι υπέρ και των διαβαθμίσεων. Είμαι υπέρ των εξαιρέσεων και των κατά περίπτωση συμπεριφορών. Στην περίπτωση οικονομικών εγκλημάτων η πιο άξια κατ΄εμέ ποινή είναι ένα αρχικό στάδιο φυλάκισης 4-5 ετών και μετά επιβολή καταναγκαστικής προσφοράς του ενόχου για άλλη μια 5ετία, συν δήμευση της προσωπικής του περιουσίας σε περίπτωση που δεν μπορεί να επιστρέψει αλλιώς τα λεφτά που έκλεψε.
Το γεγονός ότι ο Άκης είναι ένας πολιτικός που συνέδεσε την δράση του με μια εποχή που μας έφερε σήμερα σε αυτό το σημείο λέει ταυτόχρονα πολλά και τίποτα. Έλεγε όταν τον συνέλαβαν, δεν λέει σχεδόν τίποτα στο τώρα.
Ακόμα περισσότερο μιας και μιλάμε για έναν 77χρονο με προβλήματα υγείας. Το ίδιο θα υποστήριζα ακόμα κι αν ήταν ένας υγιής 50άρης. Θες να το δούμε και πιο πρακτικά; Το κράτος πρέπει να ξοδεύει για τον σωφρονισμό μόνο για όσους διαπράττουν εγκλήματα σωματικής φύσεως (δολοφόνους εκ προ μελέτης, βιαστές, παιδεραστές, κατά συρροήν κτλ). Για έναν με τις κατηγορίες του Άκη ή χαμηλότερες, η τιμωρία που θα αποφέρει στο ίδιο το κράτος έστω ένα μέρος όσων εκλάπησαν είναι ο καλύτερος δρόμος.
Το μέγεθος του εγκλήματος του κάθε Άκη στην Ελλάδα έχει ταυτιστεί για κάποιο λόγο με τα ύψιστα εγκλήματα, λόγω των όσων έχουν συμβεί στη χώρα. Σαφώς είναι ένας λογικός συνειρμός. Αλλά με το πέρας τόσων ετών και για έναν γέρο άνθρωπο, το κράτος πρέπει πάντα να παίρνει το μονοπάτι της συμπόνιας.