Το δημοψήφισμα στην Τουρκία την περασμένη Κυριακή ανέδειξε ξανά την επιβλητική και απολυταρχική παρουσία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Στην πολιτική ζωή της χώρας αυτός κινεί τα νήματα. Στην μπασκετική ζωή όμως ο puppet master είναι άλλος. Όχι Τούρκος. Σέρβος. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς στην μετά-Παναθηναϊκού εποχή θεωρήθηκε από πολλούς Έλληνες τελειωμένος.
Για τους Ολυμπιακούς ήταν πολύ εύκολο. Φέτος, ήταν και για τους Παναθηναϊκούς ο καιρός να βγάλουν τέτοια άποψη. Κάτι η παρουσία του καλού προπονητή Πασκουάλ στον πάγκο (ο μοναδικός καλός μετά την φυγή Ζέλικο), κάτι η μέτρια πορεία της Φενέρ στο 2017, δεν χρειάστηκαν πολλά.
Φτάσαμε στα προημιτελικά, όπου η πόρνη μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να έρθει η Φενέρ με μειονέκτημα έδρας στο ΟΑΚΑ. Τι έκανε; Πήρε πολύ άνετα και τα δύο παιχνίδια στην έδρα που κανείς εκτός Ολυμπιακού δεν κέρδισε φέτος. Ναι, η Φενέρ με το περιορισμένο ρόστερ των 8 παιχτών. Ναι, η Φενέρ με τον τρελό Ντίξον που τη εξαιρέσει του πρώτου ημιχρόνου της Τρίτης, ήταν ένας από τους 2 αναπάντεχους διεμβολιστές. Ο άλλος ήταν ο Κάλινιτς, αυτό το παγοθραυστικό της άμυνας της Φενέρ. Που μεταξύ άλλων σκότωσε με τα σουτ του. Ποιανού έργο είναι όλο αυτό άραγε;
Για τους απλούς θεατές τα τόσα λεφτά που έχει η Φενέρ αρκούν ακόμα και για τον τελευταίο προπονητή για να την πάει στο final-4. Μόνο που τους διαφεύγει κάτι. Το ότι η Φενέρ δίνει ένα συγκεκριμένο ποσό σε κάποιον παίχτη, δε σημαίνει ότι είναι αυτή η αγωνιστική του αξία τη δεδομένη στιγμή. Θα έδινε καμία ελληνική ομάδα στον Ντίξον πάνω από εκατομμύριο που παίρνει; Θα έδινε καμία τα ίδια λεφτά στον Μπένετ για να τον έχει να σκουπίζει πάγκο; Σαφώς και όχι.
Η δυνητική τους αξία είναι κάτι διαφορετικό. Και το δυνητικό τους γίνεται έμπρακτο στα χέρια του Ζέλικο. Ειδικά Μπογντάνοβιτς και Κάλινιτς απέκτησαν την ούγια τους χάρη στον Ζέλικο.
Μια μεγάλη στόφα πάει να αποκτήσει και ο Σλούκας. Όλα αυτά δεν είναι καθόλου εύκολα. Δεν τα έκανε ο Πιανιτζιάνι με Μπατίστ, Σάτο, Άντερσεν και λοιπούς πανάκριβους το 2012-2013, δεν τα έκανε ο Ίβκοβιτς στην Εφές, δεν το έχει καταφέρει ακόμα ο Περάσοβιτς. Ποια η διαφορά του Ζέλικο με αυτούς; Πρώτα και κύρια ότι συμπληρώνει 4ο χρόνο στην Φενέρ. Δεύτερον, ότι η ομάδα είχε την διάθεση να τον αφήσει να ξοδέψει την πρώτη του χρονιά σε αναγνωριστικές αναζητήσεις. Να δει τι έχει στα χέρια του, τι αξίζει να κρατήσει, τι όχι, ώστε να χτίσει τα επόμενα χρόνια.
Τρίτο και σημαντικότερο όμως είναι ότι ο Ζέλικο δεν έπαθε «Ετόρε Μεσίνα».
Τι εννοώ; Μέχρι το 2010 οι δυο τους ήταν οι κορυφαίοι προπονητές της Ευρώπης. Ο Ετόρε βέβαια βγήκε 3 φορές ηττημένος στους τελικούς. 2002, 2007, 2009. Αυτό δεν άλλαζε ότι οδηγούσε την Μπολόνια και την ΤΣΣΚΑ σε τελικούς. Κάπου εκεί έφυγε από την Μόσχα και πήγε στη Μαδρίτη. Αυτή η μετάβαση έγινε σε μια εποχή που το μπάσκετ άλλαζε σε μεγάλο βαθμό. Πήγαινε σε διαφορετικό στυλ από αυτό που επέβαλλαν οι δύο προπονητές. Ο Μεσίνα απέτυχε στη Ρεάλ. Ο Μεσίνα απέτυχε και στην ΤΣΣΚΑ όταν επέστρεψε. Η ήττα από τον Ολυμπιακό με 17 πόντους το 2013 ήταν η επιβεβαίωση ότι δεν είχε μπορέσει να αλλάξει.
Στον αντίποδα ο Ζέλικο έκατσε μια χρονιά, πήρε τις αποστάσεις του, ανάλυσε τα δεδομένα και επέστρεψε. Στην αρχή φάνηκε ότι και ο ίδιος ήταν κολλημένος. Η αλλαγή χρειάζεται χρόνο και την πέτυχε στον απόλυτο βαθμό πέρσι. Φέτος, εμφανίζονται οι προεκτάσεις της.
Ένας ηγέτης καθολικός στην ομάδα (Μπογκντάνοβιτς), ένας ψηλός game changer (Γιούντο) και 4 παίχτες γύρω τους που έχουν το ηγετικό στοιχείο μέσα τους. Ντίξον, Ντατόμε, Σλούκας, Βέσελι. Συνεκτικός ιστός ο Κάλινιτς.
Η ισχύς τους σε κάθε περίπτωση δεν θα πάψει να υφίσταται ακόμα κι δεν πάει στον τελικό. Πήρε μια ομάδα που ήταν η 10η της Ευρώπης και την έβαλε στις 4 καλύτερες. Μια ομάδα που δεν είχε πάει ποτέ σε final-4 και την πήγε σε δύο. Τώρα ετοιμάζεται για το 3ο. Συνεχόμενο.
Αν όλα τα παραπάνω τα θεωρείς εύκολα, τότε μάλλον έχεις μεγάλη απόσταση από το μπάσκετ.