Αν μπορούσαμε να αναιρέσουμε το θάνατο κάθε ανθρώπου που έφυγε από καρκίνο θα το κάναμε. Ακόμα όμως και σε αυτό το κομμάτι βρίσκω το κουράγιο να κάνω μια διάκριση. Κυνικό ίσως, κακό μπορεί. Αλλά για τη Μαλβίνα Κάραλη έχω πάντα έναν λόγο παραπάνω να θέλω να την επαναφέρω. Όχι μόνο εγώ. Πολλοί. Η δική μου εξήγηση βρίσκεται στο ότι σε ηλικία 7-8 χρονών δεν καταλάβαινα ιδιαίτερα πολλά πράγματα. Η Μαλβίνα όμως ήταν τόσο προσιτή και ανοιχτή που μου έβαζε στο πολύ μικρό μυαλουδάκι πράγματα. Ναι, ακόμα και όταν έλεγε «Όξω πούστη απ΄την παράγκα».
Θεωρώ ότι δεν υπάρχει μία μόνο μέρα για να την αναπολώ. Να την αναπολείς. Να την αναπολούμε. Όπως και να το κάνεις όμως, η σήμερον έρχεται να γίνει μια πινέζα στο λαιμό σου. Ένα ξερό «καταπίνω». Τι καταπίνεις; Τις αισθήσεις σου και τις μαγκώνεις. Έστω για λίγο. Καταπίνεις αυτή την αίσθηση που άφηνε με το στόμα της. Έναν ομορφότερο κόσμο. Την άκουγες και το ένιωθες. Διάβαζες όσα έγραφε και απαρνιόσουν τη σκέψη ότι αυτός ο άνθρωπος έχει καρκίνο. Ότι δεν είναι πια. Ότι ήταν. Όχι. Η Μαλβίνα έγραφε πολύ συχνά σε Παρακειμένους και Υπερσυντέλικους, αλλά θα της αξίζει μόνον ο Ενεστώτας. Για εμάς τουλάχιστον.
Δεν υπήρξε άλλος σύγχρονος της που να απεκδύθηκε παντελώς τα πέπλα της ισχύος. Κάλυψε τον εαυτό της με την τρωτότητα που τρώει όλους μας. Άλλοι από φόβο κι ανασφάλεια την απωθούμε φαινομενικά. Η Μαλβίνα δεν είχε κανένα πρόβλημα να την αγκαλιάσει. Να την κάνει κολλητή της και να την συστήνει σε όποιον συναντούσε. Την πήγαινε σε δείπνο, με κυρίως πιάτο τα σπλάχνα της.
«Σπάστηκα με την ατάκα σου “Κοίτα να διασκεδάσεις”. Δε γουστάρω να περνάω καλά χωρίς εσένα. Θέλω να λες από μέσα σου να είναι όλα μαύρα εκεί που πάει χωρίς εμένα. – γιατί έτσι λέω κι εγώ. Τι να σου κάνω ανωτερότητες; Γιατί είμαστε έτσι φτιαγμένοι, να μη μας αρέσει να περνάει καλά ο άλλος χωρίς εμάς». Για εκείνη τα πάθη είχαν ένα συγκεκριμένο σκοπό. Να μας κυριεύσουν. Αν τα ζούσες μισά, με παρεμβατικές ανωτερότητες και ελευθερίες, τότε δεν τα ζούσες. Ας μην τα ζούσες.
Δεν υπάρχει ανάγκη να γραφτούν άλλα. Η Μαλβίνα είναι και θα είναι. Για όποιον το επιλέγει. Είναι άνθρωπος. Ειλικρινής, διαφανής, τρωτός, αρώσιμος. Και αδιαπραγμάτευτος ως προς αυτά. Για χάρη της και μόνο αξίζει να πιστέψεις σε μια συνέχεια της ψυχής. Και η ψυχή σου ας είναι τυχερή να κάτσει σε ένα μετακοσμικό πάνελ, να την ακούει μόνο!
