Είμαι 26 χρονών. Τα τελευταία 8 χρόνια έχω φάει τις διαδρομές με την κουτάλα. Θα μπορούσα να έχω αυτοκίνητο. Δεν με ψήνει και φοβάμαι πως θα είμαι επικίνδυνος. Έτσι αγάπησα τα μέσα μεταφοράς. Με όλα τα στραβά που μπορεί να έχουν και να σε νευριάσουν μέσα στην ημέρα, θεωρώ πως σε γενικές γραμμές η Αθήνα έχει ένα πολύ καλό δίκτυο. Αφήνω το μετρό στην άκρη, μιας και πρόκειται για ένα από τα καλύτερα της Ευρώπης. Πάω στα λεωφορεία και τα τρόλεϊ που έχουν τον ρομαντισμό του παλιού. Τα χρησιμοποιώ κάθε μέρα. Και έχοντας κάνει αυτή τη χρήση νομίζω πως το μεγαλύτερο πρόβλημα τους δεν είναι τα ίδια. Είναι οι άλλοι. Όταν λέω άλλοι εννοώ τους πανηλίθιους οδηγούς που νομίζουν ότι ο δρόμος τους ανήκει ολοκληρωτικά και διπλοπαρκάρουν.
Η αφορμή, μία από τις αφορμές που γράφεται αυτό το κείμενο είναι ένα συμβάν που συνέβη προχθές. Γυρνάω με το τρόλεϊ από τη δουλειά και εκεί στη στροφή από Καλλιρόης προς Συγγρού είναι «σταματημένο» ένα πούλμαν. Το βάζω σε εισαγωγικά γιατί στην ουσία ήταν παρκαρισμένο. Και μάλιστα διπλοπαρκαρισμένο. Ο οδηγός υποτίθεται ότι περίμενε να παραλάβει κάποιους από το ξενοδοχείο που βρίσκεται εκεί. Το τρόλεϊ ως γνωστόν κινείται με ηλεκτρισμό. Έναν ηλεκτρισμό που τον παίρνει από τις κεραίες του που συνδέονται με τα καλώδια. Αυτό σημαίνει ότι δε μπορεί να αλλάξει εύκολα λωρίδα, γιατί θα φύγουν οι κεραίες.
Διορθώνω. Για τον συγκεκριμένο τύπο που με δυσκολία συγκρατώ τους χαρακτηρισμούς μου, δεν υπάρχει «ως γνωστόν». Υπάρχει μόνο ό,τι βολεύει. Με πολλή ευγένεια η οδηγός του τρόλεϊ του ζήτησε να πάει λίγα μέτρα πιο μπροστά. Όχι να φύγει από εκεί. Όχι να πάει αλλού. Να κάνει 4-5 μέτρα πιο μπροστά. Και ο Ελληνάρας καθόταν με τσιγάρο και καφέ στο χέρι, συνομιλούσε με έναν άλλον, κάνοντας μορφασμούς ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι.
Είχε εν ολίγοις ο άχρηστος 40 ανθρώπους να έχουν κολλήσει σε αυτό το σημείο. Η οδηγός αποφάσισε να εκτροχιάσει λίγο το τρόλεϊ και καθώς περνούσε του έριξε ένα τίμιο μπινελίκι. Πολύ επιεικές. «Είσαι γουρούνι» του είπε. Κρίμα τα γουρουνάκια κυρία μου. Γιατί ο άθλιος θέλησε να βγει από πάνω και την έβρισε. Αίφνης πεταχτήκαμε όλοι από το τρόλεϊ και τον στολίσαμε. Το λέω με ειλικρίνεια, ένα χέρι ξύλο δεν θα έβλαπτε στη συγκεκριμένη περίπτωση δίποδης αμοιβάδας.
Όπως είπα και πιο πάνω αυτός είναι η μία αφορμή. Δεύτερη και μεγαλύτερη αφορμή είναι η Καφαντάρη. Ένας δρόμος δίπλα στο σπίτι μου, κάθετη στην Ηλιουπόλεως. Διπλός δρόμος από την Ηλιουπόλεως και προς τα εμένα. Εκεί γίνεται όργιο από ανεγκέφαλους που διπλοπαρκάρουν. Μάλιστα, έχουμε και την πατέντα να διπλοπαρκάρουν ανάποδα. Στην αντίθετη λωρίδα. Γιατί έτσι βολεύει ρε αδερφέ. Να περπατήσουν δύο λεπτά παραπάνω κουβαλώντας το εμπόρευμα που έχουν έρθει να αφήσουν;
Τρίτη και μεγαλύτερη αφορμή είναι η Πανόρμου. Η κατάσταση εκεί θυμίζει ΠΕΟ Κισσάμου στα Χανιά. Αν την έχεις περπατήσει ξέρεις πόσο στενή είναι. Κι εκεί από τη μία πλευρά έχεις τους ταξιτζήδες που αδιαφορούν για το λεωφορείο που έρχεται και περνάει με δυσκολία κι από την άλλη τα βανάκια που μεταφέρουν τρόφιμα κτλ για να δώσουν στα μαγαζιά. Όχι φίλε μου. Ο κόσμος και ο δρόμος δεν φτιάχτηκε για χάρη σου. Τη βολή σου την κοιτάς σπίτι σου. Στον ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΟ δρόμο οφείλεις να σέβεσαι και να σκέφτεσαι τους άλλους.
Ένα πράγμα οφείλει να κάνει κάθε περαστικός από δω και πέρα για όσους διπλοπαρκάρουν. Ιδίως σε δρόμους που δεν υπάρχει ευχέρεια για διπλοπαρκάρισμα. Τηλεφωνάκι στην τροχαία και ας ψάχνεται μετά ο κύριος ή η κυρία που το οδηγάει!
