Κάποτε ο Τσαρλς Μπουκόφσκι για να δικαιολογήσει την ακατάπαυστη του πόση αλκοόλ είπε ότι κάθε ωραία ιστορία ξεκινάει με ένα «είχαμε πιει». Αν ρωτάς εμένα θα συμφωνήσω. Αλλά δεν θα συμφωνήσω ότι αυτό είναι απαράβατος κανόνας. Υπάρχουν πολλά πράγματα στη ζωή που μπορείς να βάλεις αντί για το αλκοόλ. Είναι όλα εκείνα που σε κάνουν να υπερβαίνεις την παθητική βίωση και να χαλιναγωγείς την ενεργητική ζήση. Είναι αυτά που ούτε κι εσύ ο ίδιος δεν είχες σκεφτεί ότι θα σου προκαλούσαν τέτοιο συναίσθημα. Δεν τα τοποθέτησες, δεν τα είδες, δεν τα φαντάστηκες. Φαντάστηκαν αυτά για σένα. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει για μένα το κανό.
Όχι το καγιάκ. Ούτε η Βίκυ Καγιάκ (Σόρι, αν δεν το έγραφα νομίζω πως θα πέθαινα από ασφυξία). Το σκέτο κανό. Κοιτάζοντας την συγκεκριμένη εμπειρία που θα εξιστορήσω στις επόμενες γραμμές από μπροστά, θα σου πω ότι ήταν ευκολάκι. Αν βάλεις τον εαυτό μου να γυρίσει στο πριν, τότε μόνο ευ δε θα έβαζα μπροστά. Το πιο πιθανό είναι ότι το σωστό μέτρημα ανήκει στον τωρινό μου εαυτό και όχι στο τότε. Αλλά όντας ένας τύπος που αντικρύζει τον εαυτό του ως φουλ δειλό, βρίσκομαι σε μια φάση στη ζωή μου που θέλω να με σοκάρω.
Ήταν μια φουλ ζεστή Δευτέρα του περσινού Αυγούστου. Η πρώτη Δευτέρα του περσινού Αυγούστου. Η πρώτη μέρα για να είμαι ακριβής. Βρισκόμαστε στα Φαλάσαρνα με τα αδέλφια μου για διακοπές και έχουμε συμφωνήσει με τον ένα – τον Δημήτρη που είναι το ίδιο δειλός με μένα – να κάνουμε κάτι που θα αγγίζει την δική μας έννοια του extreme.
Στην παραλία έχει jet ski, θαλάσσιο ποδήλατο και κανό. Το πρώτο είναι πανάκριβο, το δεύτερο το είχαμε ξανακάνει. Το κανό μας έμοιαζε μια πολύ καλή επιλογή και κατάλληλη για να μας πάει σταδιακά στα δωμάτια του extreme. Αυτό που πρέπει να κρατήσεις πριν ολοκληρώσω την ιστορία, είναι ότι θέλαμε να απαθανατίσουμε τη στιγμή που γινόμασταν θαρραλέοι στα μάτια μας. Γι΄αυτό πήραμε το μόλις 2 μηνών κινητό του έτερου Καππαδόκη της 4αδας, ένα selfie stick και πήραμε την πορεία μας για να πάμε στ΄ανοιχτά. Το δεύτερο κρατούμενο σου είναι ότι με τα πολύ μεγάλα βάθη της θάλασσας δεν έχουμε μεγάλη εξοικείωση. Αποτελεί κι αυτό μέρος της φύσης μας.
Κάνουμε το χαλαρό μας κουπί, εγώ πολύ λάθος στην αρχή, ο φίλος μου σωστά και μου εξηγεί πως γίνεται, αφού τον έχω αφήσει ένα δεκάλεπτο να παιδεύεται, φτάνουμε σε ένα μήκος 45-50 μέτρων και ξεκινάμε την διαδικασία επίδειξης του άλλου μας εαυτού. Αν έχεις κάνει κανό θα ξέρεις ότι επειδή δεν είναι κλειστό στα πόδια είναι πιο διαχειρίσιμο από την θάλασσα. Εκείνη την ημέρα δεν φυσούσε πολύ, αλλά είχε κυματισμούς που μπορούσαν να μας αναποδογυρίσουν. Με το ακριβό κινητό ενός έτερου στο χέρι και με τον φόβο για το βυθό, δεν μας λες και ιδιαίτερα ασφαλής. Φυσικά όλο αυτό το σκηνικό ήταν που επέτεινε την αδρεναλίνη μας. Κάθε μικρό κομμάτι που είχαμε μαζί μας εκεί γιγάντωσε την αίσθηση της εμπειρίας.
Μετά από πέντε λεπτά προσπάθειας, βγάλαμε τις σωστές λήψεις και καθίσαμε να απολαύσουμε την «μοναξιά» μας. Το κανό μας πήγαινε κι εμείς είχαμε αφήσει να απορροφήσει την ύπαρξη μας. Νιώθαμε σα να έχουμε κάνει αστρική προβολή. Πέρασαν μερικά λεπτά και είπαμε να ξεκινήσουμε για την ακτή, μιας και τελείωνε η ώρα που το είχαμε πληρώσει.
Μεταξύ χάχανου και προκλητικής ανεμελιάς, γυρνάμε να πιάσουμε το κουπί και συνειδητοποιούμε ότι τα κύματα μας έχουν φέρει γύρω στα 40-45 μέτρα επιπλέον προς τα μέσα. Όντες γνωστοί για την ψυχραιμία μας και για την ικανότητα μας στα δύσκολα σπορ, τραγουδούσαμε το Ήταν ένα μικρό καράβι. Κάπου εκεί αποφασίσαμε να σοβαρευτούμε. Πιάσαμε γερά το κουπί, έβγαλα πρόγραμμα, έθεσα μικρούς στόχους και βάλαμε μπρος για την ακτή. Με τον αέρα και τα κύματα κόντρα το έργο μας ήταν δυσκολότερο. Κάθε 7-8 μέτρα αλλάζαμε βάρδια. Μετά από ένα 20λεπτο που φοβόμασταν περισσότερο για την τύχη του κινητού, βρεθήκαμε στα δέκα μέτρα από την ακτή. Και άλλα 15 μέτρα προς τα δεξιά από το σημείο που ήταν ο άνθρωπος με τα κανό.
Μας είχε καταβάλλει τόσο ο ενθουσιασμός του επιτεύγματος που αντί να σπρώξουμε το κανό προς τα αριστερά μέσα από το νερό, το βγάλαμε έξω και θεωρήσαμε απλό να το κουβαλήσουμε στα χέρια. Όταν καταλάβαμε το πόσο βαρύ ήταν, είχαμε φτάσει σχεδόν στον τύπο. Όταν μας είπε ότι θα μπορούσαμε να το φέρουμε διά θαλάσσης, κοιταχτήκαμε και γελάσαμε. Από εκείνη τη μέρα, μόλις η κουβέντα πάει προς τα κει, γιγαντώνουμε τον μύθο μας με αυτή την ιστορία. Εννοείται με διαφορετική σάλτσα κάθε φορά και φωτισμό σε διαφορετική λεπτομέρεια.
Για ποιο λόγο μοιράστηκα τόσα πολλά μαζί σου; Για να σου πω ότι το κανό είναι μέσο υπέρτατης ένωσης και φιλίας. Όλοι κοιτάζουν το jet ski ή τη μπανάνα ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Το κανό είναι ένα μυστικό για όσους δεν το γνώρισαν και ένας κοινός τόπος για όσους έδρασαν και άδραξαν το «άυλο» υλικό του. Η παρότρυνση μου είναι να το αναζητήσεις σε όποια παραλία κι αν το βρεις. Στα περισσότερα των ελληνικών νησιών το έχουν. Στην Αθήνα έχω την εντύπωση ότι διαθέτουν δύο κανό στην Ακτή του Ήλιου, αλλά δε θα σου σύστηνα με τίποτα να το ζήσεις σε αυτά τα νερά.
Στα νησιά του Ιονίου – έχω την αίσθηση σε όλα τη εξαιρέσει των Παξών και των Αντίπαξων – υπάρχουν παραλίες για να κάνεις. Στη Ζάκυνθο π.χ. υπάρχει στον Άγιο Νικόλαο. Σε κάθε περίπτωση φέτος το καλοκαίρι δοκίμασε το!