4 Οκτωβρίου ξανά. Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων.
Η ημέρα που θα δει κανείς εκατοντάδες φωτογραφίες κατοικιδίων να κατακλύζουν τα social media συνοδευόμενες από λεζάντες – ωδή στην αξία της τετράποδης συντροφιάς.
Πόσο δίκιο έχουν… Και πόσο όλα αυτά μιλούν στην καρδιά εκείνων που δε μπορούν να φανταστούν τη ζωή τους χωρίς έναν σκύλο ή μια γάτα στο κρεβάτι, τον καναπέ, τη ντουλάπα, το αυτοκίνητο ή το γραφείο τους.
Εκείνων που ένα γάβγισμα και το κούνημα μια χαρούμενης ουράς τους φτιάχνει τη μέρα.
Υπάρχει, όμως, δυστυχώς και η άλλη όψη. Όχι, δε μιλάμε για εκείνους που δεν θέλουν τα ζώα στο σπίτι ή την καθημερινότητά τους. Αυτοί τουλάχιστον είναι ειλικρινείς.
Αναφερόμαστε στους άλλους, τους χειρότερους. Εκείνους που μπαίνουν στη διαδικασία συμβίωσης με ένα κατοικίδιο χωρίς να έχουν αναλογιστεί τις ευθύνες, τις υποχρεώσεις, τη δέσμευση και την ολοκληρωτική αφοσίωση που συνεπάγεται η υιοθεσία ενός ζώου.
Όλους αυτούς που «φέρνουν ένα ζώο στο σπίτι» για παρέα, γιατί απλά είναι «must» ή γιατί τους αρέσει εμφανισιακά η ράτσα του. Υπάρχουν κι αυτά, ξέρετε.
Ιδιοκτήτες ζώων που δεν είδαν ποτέ τον τριχωτό συγκάτοικό τους ως μέλος της οικογένειάς τους. Που για εκείνους το πλάσμα αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κατοικίδιο που οι μόνες του ανάγκες και απαιτήσεις είναι να φάει, να πιει και να βγει τη βόλτα του. Αμ δε.
Μπορείτε να διανοηθείτε πως υπάρχουν άνθρωποι που ουδέποτε αντιμετώπισαν τον σκύλο τους σαν αφεντικό του σπιτιού; Που δε θα διστάσουν να τον «χαρίσουν» γιατί απλά τους κούρασε ή τον βαρέθηκαν;
Που δεν παραδέχτηκαν πως κουμάντο στη ζωή τους κάνει ο σκύλος τους; Που εκείνος είναι που θα αποφασίσει πότε θα φάει, πότε θα κάνει τη βόλτα του, πότε θα κοιμηθεί και πότε θα σε αφήσει να κοιμηθείς κι εσύ ή αν θα σε εξοντώσει στα παιχνίδια και τις τρέλες;
Αν είστε αυτό που λέμε «γεννημένοι για σκύλο», μάλλον όχι.
Γιατί αυτό που –δυστυχώς- πολλοί δεν καταλαβαίνουν είναι πως όταν αποφασίσεις να συζήσεις με έναν ξεροκέφαλο σκύλο, ταυτόχρονα συμφωνείς και δεσμεύεσαι να τον αφήσεις να σου κάνει τη ζωή, την καθημερινότητα και το σπίτι άνω – κάτω. Παίρνεις απόφαση πως ο landlord παύεις να είσαι εσύ και την απόφαση ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει απ’ τη ζωή και το σπίτι σου την παίρνει άλλος. Ένας τριχωτός, τετράποδος μπελάς που μοιάζει να γεννήθηκε για σένα.
Αν έχεις συμβιβαστεί με όλα αυτά, είσαι ο ιδανικός «γονιός» του σκύλου σου. Αν πάλι σου μοιάζουν υπερβολικά και ίσως ακατανόητα -ή και απαράδεκτα- γιατί «το σκυλί είναι ζώο», μάντεψε. Δεν κάνεις. Δεν είσαι ο άνθρωπος που μπορεί να κάνει έναν τέτοιο συγκάτοικο ευτυχισμένο.
Και δεν είναι κακό αυτό. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι κατάλληλοι για ιδιοκτήτες ζώων. Αρκεί να έχεις επίγνωση τι μπορείς και τι δε μπορείς να κάνεις. Είναι μήπως όλοι έτοιμοι ή κατάλληλοι να φέρουν ένα παιδί στον κόσμο; Προφανώς όχι. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην περίπτωση υιοθεσίας ζώου. Δε μιλάμε για μια συμβατική, ήρεμη, αθόρυβη ύπαρξη μέσα στο σπίτι. Μιλάμε για έναν (γλυκό) μπελά.
Ο σκύλος είναι ακριβώς σαν εσένα. Δε μπορεί να είναι συνεχώς μάχιμος να ανταποκριθεί στις δικές σου ορέξεις. Νιώθει αδιάθετος, κουρασμένος, έχει τις μαύρες του, έχει τα νεύρα του, εκνευρίζεται, θυμώνει και ζηλεύει. Ζηλεύει πολύ. Και πολλές φορές το δείχνει με τον πιο εκνευριστικό τρόπο: Γκρίνια, μούτρα και ζημιές. Πολλές ζημιές.
Και η δική σου απάντηση σε τέτοιες συμπεριφορές δε νοείται να είναι ούτε οι φωνές, ούτε –σε καμία περίπτωση- το ξύλο. Μην ξεχνάς, μιλάμε για τον καλύτερό σου φίλο. Τον συγκάτοικο, το «παιδί» σου.
Δε μπορείς να δεις τη μουσούδα που χώνεται στο κρεβάτι σου σαν μέλος της οικογένειάς σου; Δεν κάνεις για σκύλο.
Τόσο απλά, τόσο ειλικρινά. Γιατί το τελευταίο που αξίζει σε ένα τετράποδο είναι το να το κάνει δυστυχισμένο ο ίδιος του ο ιδιοκτήτης…