Οι μέρες των γιορτών είναι ξεκούραση. Ή διαδρομές σε χαμηλότερες ταχύτητες. Είναι για να θυμάσαι εκείνους που δεν απολαμβάνουν τα ίδια προνόμια με σένα. Όχι μόνο τους άστεγους και τους μόνους. Πρώτα και κύρια αυτούς. Αλλά σίγουρα κι εκείνους που δεν χαμηλώνουν ποτέ ταχύτητα. Ούτε στις αργίες. Αντιθέτως, την αυξάνουν για να προσφέρουν σε σένα την καλύτερη εξυπηρέτηση και άνεση. Όπως ο φούρναρης. Ή ο σερβιτόρος.
Είναι εκείνα τα επαγγέλματα που ξέρουν ότι οι αργίες δεν ισχύουν. Την παραμονή Πρωτοχρονιάς που εσύ φεύγεις νωρίτερα από τη δουλειά, εκείνοι ετοιμάζονται για να ξεκινήσουν. Την Πρωτοχρονιά που εμείς θα ξυπνήσουμε 12, 1 ή ακόμα και 3 το μεσημέρι, αυτοί ίσως να τελειώνουν τη βάρδια τους. Κι αυτό είναι ένα δεδομένο που ισχύει για κάθε αργία του έτους. Σαφώς, γνωρίζουν όταν πιάνουν την εκάστοτε δουλειά ότι δεν υπάρχει περιθώριο να απολαύσουν τις αργίες όπως άλλοι κλάδοι. Γνωρίζουν όμως κι ότι δεν έχουν την επιλογή να το διεκδικήσουν. Ακόμα κι αν αυτή τη μέρα δεν την πληρωθούν ως αργία, αλλά σαν ένα κανονικό μεροκάματο.
Ο ντελιβεράς παραδίδει μέχρι τις 10 και 30 το βράδυ παραγγελίες. Ο σερβιτόρος ίσως και να μην κάνει αλλαγή του χρόνου στο σπίτι του. Ο ζαχαροπλάστης και ο φούρναρης γνωρίζουν ότι την επόμενη μέρα θα πρέπει να βρίσκονται στις 5 στο μαγαζί για να ετοιμάσουν φρέσκα προϊόντα. Ο ταξιτζής βγαίνει 12 από το σπίτι του γιατί ξέρει ότι αυτό το βράδυ θα βγάλει λεφτά που δεν βγάζει σε δέκα μέρες δουλειάς. Και το κάνουν όλοι με την μεγαλύτερη προθυμία. Όχι μόνο την Πρωτοχρονιά. Όλες τις αργίες του έτους.
Την ίδια στιγμή εμείς που ξέρουμε ότι θα έχουμε τη ζεστασιά του σπιτιού μας, τι κάνουμε; Απαιτούμε άμεση εξυπηρέτηση από τον ντελιβερά. Απαιτούμε τα ίδια από τον σερβιτόρο. Πάμε και στηνόμαστε στις 8 και 9 το πρωί έξω από ζαχαροπλαστεία και φούρνους. Λες και θα γίνει τίποτα αν πάρουμε το γλυκό 3 ώρες αργότερα. Λες και πρόκειται να το φάμε πριν τις 5 το απόγευμα που θα έχει τελειώσει το οικογενειακό τραπέζι και θα δίνουμε στους καλεσμένους.
Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι φτάσαμε να γίνουμε απίστευτα απαιτητικοί με τους άλλους. Κάτι που δεν το αποδεχόμαστε όταν συμβαίνει σε εμάς. Ξεχνάμε να σκεφτούμε πως δε γίνεται να έχουμε ό,τι θέλουμε όποτε μας καπνίσει. Επαναστατούμε όταν μας ζητάνε να δουλέψουμε Κυριακή, αλλά την κοπέλα στην καφετέρια ή το παλικάρι που θα ανέβει στο μηχανάκι για να μας φέρει τα σουβλάκια ένα από τα πιο κρύα βράδια του χρόνου, δεν τους σκεφτόμαστε.
Δεν ξέρω αν αυτό είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει. Ή αν ο ιδιοκτήτης κάποιου ζαχαροπλαστείου ή ενός κλαμπ θα αποφασίσει να φερθεί πιο ανθρώπινα στους υπαλλήλους του ως συνάρτηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς ημών των πελατών. Ξέρω όμως ότι σίγουρα τους αξίζει μια μεγάλη ευγνωμοσύνη για το ότι θα προσπαθήσουν να μας ικανοποιήσουν απόλυτα. Θα μας δουν να χαιρόμαστε με τους φίλους μας και δεν θα μας θεωρήσουν υπεύθυνους που αυτοί δεν βρίσκονται με τους δικούς τους φίλους. Κι αυτό είναι το ελάχιστο που τους οφείλουμε!
* Υπάρχουν κι εκείνα τα επαγγέλματα που αξίζουν ακόμα περισσότερη ευγνωμοσύνη, όπως οι γιατροί ή όσοι δουλεύουν σε κέντρα πρόνοιας. Αυτοί δεν συμπεριλήφθηκαν επί τούτου στο θέμα, γιατί είναι μια εντελώς άλλη κατηγορία.