Το 2007 καθόμασταν και ασχολούμασταν με την ασύμμετρη απειλή και τον στρατηγό άνεμο. Βέβαια και η τότε κυβέρνηση δεν σταματούσε να βγαίνει στις τηλεοράσεις και να επιδιώκει να κάνει δηλώσεις στην κάμερα. Σήμερα, σε μια από τις χειρότερες μέρες που ξημέρωσαν για τη χώρα, καθόμαστε ξανά να μιλήσουμε για την κυβέρνηση, για το τι έκανε και δεν έκανε και για χίλια δυο ζητήματα μικροπολιτικής και μικροπρέπειας. Τη στιγμή που κάποιος από την ευκολία της απόστασης μιλάει για το κράτος, υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν στο αμάξι και πάνε να μπλεχτούν με τη στάχτη, τις πυρκαγιές και να προσφέρουν χείρα βοηθείας. Ας ταχθούμε με αυτούς.
Είναι η πιο ακατάλληλη στιγμή να μιλήσουμε για το ποιος φταίει που οι πιο επίφοβες περιοχές δεν έχουν προβλέψει για ένα σχέδιο διαφυγής των ανθρώπων. Όχι μόνο γιατί δεν έχουμε καμία απόδειξη ότι η φωτιά ξεκίνησε από ηθελημένο εμπρησμό, αλλά πολύ περισσότερο γιατί μιλάμε για ένα στοιχείο της φύσης. Λίγες μέρες πριν στην Ταϊλάνδη πάλευαν με τα στοιχεία της φύσης τόσα επιτελεία από διάφορες χώρες και έσωσαν τους 13 ανθρώπους που είχαν εγκλωβιστεί σε μια σπηλιά. Κι εμείς εδώ πάμε να κάνουμε τι; Να χωρίσουμε τα τσανάκια μας;
Ναι, προφανώς και είναι εντελώς λάθος για μία χώρα να μη φροντίζει για το δυναμικό της σε δασοπροστασία και πυρόσβεση, αλλά την ίδια στιγμή να πληρώνει την Εκκλησία, όπως διάβασα σε αρκετά φόρα, αλλά αυτή τη στιγμή προέχει ένα και μόνο πράγμα. Οι 50 νεκροί να μη γίνουν 51. Οι 170 τραυματίες να μη γίνουν 171. Να ηρεμήσουν όλοι, να τελειώσει αυτό το βάσανο και μετά ας πει ο καθένας ό,τι θέλει.
Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει αυτή τη στιγμή να κάτσουμε να βρίζουμε πολιτικές ηγεσίες, τον ΣΚΑΪ που προσπαθεί να καλύψει τα τεκταινόμενα με τους ρεπόρτερ να θέτουν σε κίνδυνο την υγεία τους και γενικώς να ψάχνουμε να βρούμε φταίχτες. Απ΄όπου κι αν πηγάζουν αυτά, είτε έχουν δίκαιο έρεισμα είτε όχι, δεν τα χρειάζεται κανείς αυτή τη στιγμή. Το μόνο που χρειάζεται είναι να σταθεί ο καθένας όπως μπορεί στο πλάι των ανθρώπων. Ακόμα και μια θετική σκέψη, ακόμα και με μια παρηγορητική κουβέντα. Δεν θα αλλάξει πολλά, αλλά δείχνει τον απαραίτητο σεβασμό στους ανθρώπους που χάθηκαν.
Είναι ίσως από τις ελάχιστες φορές που θα πρέπει να εξάρουμε και τη στάση των κομμάτων ως τώρα. Έστω κι αν ορίζουν τη στάση τους για το θεαθήναι, αυτό είναι που πρέπει να κάνουν. Να μη βγαίνουν στα παράθυρα παρά μόνο αν πρόκειται να δώσουν μια πληροφορία για συμβολή και βοήθεια. Να εξαντλούν όλη τους την ενέργεια στο πόστο τους με πράξεις και όχι με λόγια. Κι ας ελπίσουμε αυτό να συνεχιστεί για όσο διαρκέσουν οι πυρκαγιές, αλλά κυρίως για όλο το διάστημα της συλλογικής μνήμης προς τους νεκρούς μας.
Μνήμη προς τους νεκρούς και στήριξη στις αναμνήσεις των ζωντανών. Είναι τα καλύτερα που μπορούμε να κάνουμε. Είναι τα μοναδικά που μπορούν να προσφέρουν ένα παυσίλυπο. Αυτά και η ελπίδα ότι οι ζωές που χάθηκαν στις πυρκαγιές θα οδηγήσουν κάποια στιγμή σε μια καλύτερη αντίληψη και συμπεριφορά απ΄όλους μας.
Εσύ που πετάς την αναμμένη γόπα στο δρόμο ή το πεζοδρόμιο, φέρεις ευθύνη. Εσύ που πας να κάψεις τα σπαρτά με τέτοιες θερμοκρασίες, όσο κι αν δεν έχεις κακό κίνητρο, έχεις ευθύνη. Εσύ κι εγώ που δεν μάθαμε στα παιδιά μας τον σεβασμό στη φύση, φέρουμε ευθύνη. Όλοι μας είμαστε υπεύθυνοι. Γιατί ότι και να σου κάνει το κράτος, αν εσύ αδιαφορείς για τους νόμους και τον σεβασμό, κανένα κράτος δε σου φταίει.
Αυτή είναι ίσως η μόνη απόδοση ευθυνών που μπορούμε να κάνουμε. Ο καθένας προς τον εαυτό του. Μπορεί ο χρόνος να σκέπασε τους 70 σχεδόν νεκρούς από τις πυρκαγιές του 2007, μπορεί να σκεπάσει τους 50 του 2018, αλλά θα φροντίζει κάθε φορά να μας υπενθυμίζει εκείνος πόσο λάθος συμπεριφερόμαστε.
Κάθε δάκρυ που χύνουμε, κάθε τσίμπημα στην καρδιά, κάθε καπνός στο μυαλό μας, είναι για εκείνους. Κάθε μας ρανίδα αξίζει να τους δοθεί. Χωρίς αντάλλαγμα. Οι φάροι μας αυτοί τη στιγμή δεν είναι όσοι έχουν το θράσος να βγάζουν χολή.
Είναι ο γιατρός που άνοιξε το ιατρείο του και το λειτουργεί 24 ώρες τώρα για όσους το χρειάζονται. Είναι τα ιδιωτικά σχολεία που παρέχουν τα προαύλια και τις αίθουσές τους. Είναι ο Γρηγόρης και τα Έβερεστ που δίνουν δωρεάν τροφή και νερό. Είναι τα φαρμακεία που δίνουν δωρεάν φαρμακευτική περίθαλψη. Είναι όλοι αυτοί οι ήρωες.
Εμείς που γράφουμε, εσείς που βρίσκετε λογική στο να κουνήσετε το δάχτυλο, δεν είμαστε ήρωες…