Ξέρετε ποια πιστεύω ότι είναι η βασική αιτία που ζούμε σε έναν τόσο άσχημο κόσμο και μια τόσο χάλια κοινωνία; Στο ότι ο καθένας νομίζει πως το να δίνει φόρους του προσφέρει κυριότητα σε κάθε τι γύρω του. Στο ότι όλοι νομίζουν πως τους ανήκει το έδαφος, το κράτος, ο άλλος άνθρωπος. Από κει ξεκινούν όλα τα υπόλοιπα κακά. Οι καπνιστές είναι μια χαρακτηριστική ομάδα ανθρώπων που διακατέχονται από αυτή την αίσθηση. Οι περισσότεροι έχουν μια απίστευτη αλαζονεία να καπνίζουν κυριολεκτικά παντού και να πετάνε τη γόπα του τσιγάρου τους χωρίς καν να μπαίνουν στον κόπο να τη σβήσουν πρώτα.
Φέτος το καλοκαίρι είδα το εξοργιστικό. Άνθρωποι να καπνίζουν στην παραλία και να πλησιάζουν τη θάλασσα με το τσιγάρο στο στόμα. Το επόμενο βήμα θα είναι να βουτάνε και να τρίβουν με τις παλάμες τους τη στάχτη πάνω από το νερό, γιατί «σιγά μωρέ, εγώ θα την βρωμίσω τη θάλασσα; οι άλλοι που κατουράνε ή πετάνε πλαστικά δεν τις βρωμίζουν;». Αυτή είναι η λογική μας. Το φταίξιμο είναι πάντοτε στους πρώτους. Εμείς δεν έχουμε καμία ευθύνη όταν ρυπαίνουμε κάτι. Αφού το έκαναν άλλοι πριν από εμάς, εμείς είμαστε αθώοι.
Θα πει κάποιος ότι τσουβαλιάζω και γενικεύω κτλ. Μακάρι να μην το έκανα. Αλλά πραγματικά δεν έχω δει άνθρωπο να κρατάει τσιγάρο και να μην το πετάει όπου του καπνίσει. Στο δρόμο, στις ράγες του τραμ, στο πεζοδρόμιο, μέσα σε μαγαζί, παντού. Και πιο πριν εννοείται πως θα έχει φυσήξει τον καπνό στα μούτρα σου γιατί κι αυτός άνθρωπος είναι, κάπου πρέπει να ξεδώσει. Είσαι υποχρεωμένος να φας τον καρκίνο στους πνεύμονες για να στηρίξεις τον συνάνθρωπο.
Έτσι είναι-είστε οι περισσότεροι καπνιστές. Είτε πρόκειται για τσιγάρο είτε για ηλεκτρονικό τσιγάρο. Μη νομίζετε ότι αυτοί στη δεύτερη κατηγορία είστε καλύτεροι. Βάζετε τον εαυτό σας πάνω απ΄όλους και με περίσσια άνεση τους στοχεύετε με το άτμισμα σας.
Δεν θέλω να μιλήσω για την ευθύνη που έχει το κράτος να εφαρμόσει επιτέλους τον ρημαδονόμο. Γιατί πρώτον το πρόβλημα δεν είναι μόνο σε εσωτερικούς χώρους. Είναι και στους εξωτερικούς. Κάθεσαι στη στάση του λεωφορείου και έρχεται ο άλλος να καπνίσει ακριβώς δίπλα σου. Και μετά πετάει τη γόπα στο δρόμο χωρίς να σβήσει την κάφτρα. Αν τώρα εγώ προτείνω κάμερες σε κάθε γωνιά κάθε δρόμου της χώρας, θα είμαι γρανάζι της κατασταλτικής μηχανής και υπέρμαχος του Big Brother.
Δεύτερον, αν εσύ ως καπνιστής είσαι ένας ανεύθυνος και επιεικώς επικίνδυνος, κανένας νόμος δεν πρόκειται να σε αλλάξει. Θα παραμείνεις τέτοιος.
Είχα την εντύπωση ότι ως άνθρωποι διαθέτουμε μια λογική και μεγαλύτερη ευφυΐα οπότε δεν χρειαζόμαστε το βούρδουλα του αόρατου κράτους για να συμμορφωθούμε. Πίστευα ότι μπορούμε από μόνοι μας να σεβαστούμε τους γύρω μας. Δυστυχώς έσφαλα. Κι αυτό φαίνεται ξεκάθαρα σε περιπτώσεις όπως ο κύριος που σχολίασε κάτω από το άρθρο για τις ρακέτες.
Δηλαδή στο μυαλό του συγκεκριμένου είναι το ίδιο οι ρακέτες με το κάπνισμα στην παραλία; Μιλάμε για τρομερό συμψηφισμό. Βασικά, ακόμα χειρότερα. Στο δικό του μυαλό το κάπνισμα είναι λιγότερο βλαβερό από τις ρακέτες. Και το πρόβλημα είναι ότι αυτή η απάντηση δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Είναι μια απάντηση που θα μπορούσε να γραφτεί από τα χέρια του 75-80% των καπνιστών. Γιατί αυτό τους έκανε το τσιγάρο. Τους γέμισε με την ψευδαίσθηση πως είναι οι άρχοντες του σύμπαντος.
Εφόσον λοιπόν δεν διαθέτουν αυτή την εσωτερική φωνούλα που λέγεται συνείδηση και κοινωνική κατανόηση, ας τους το κάνουμε λιανά όλοι οι υπόλοιποι. Εμείς οι μη καπνιστές, εμείς οι άρρωστοι που δεν βάζουμε αυτό το φάρμακο στο στόμα μας.
Ναι, εμείς θα σας πούμε που μπορείτε να καπνίζετε. Ναι, θα παίρνετε την άδεια μας. Κι αν δεν μας ενοχλεί, τότε μπορείτε να το ανάψετε. Αλλά να ξέρετε ότι θα έχουμε τα μάτια μας στραμμένα πάνω σας. Θα παρατηρούμε κάθε σας κίνηση. Το παραμικρό ίχνος στάχτης να φύγει στον αέρα θα λογοδοτήσεις. Κι όσο τα ίδια τα μαγαζιά δεν σέβονται το νόμο και τους άλλους πελάτες τους, τόσο θα τον σέβονται ενώπιον της αστυνομίας που θα πρέπει από δω και πέρα να καλείται συνεχώς στην παραμικρή αβλεψία.