Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά, προς αποφυγή παρεξηγήσεων: το ν’ αμφισβητεί κανείς το ιατρικό της υπόβαθρο και την πορεία της ολ’ αυτά τα χρόνια είναι εξίσου βλακώδες με το να γλείφει ασταμάτητα επιφάνειες εν μέσω πανδημίας (ένα χόμπι που αυτός ο κάποιος το ξεκίνησε εδώ και χρόνια και πλέον δεν μπορεί να το σταματήσει με τίποτα, παρά τις σαφείς οδηγίες των ειδημόνων να μην το κάνει αυτό, μιας και θα κολλήσει, έτσι πως το πάει, Covid-21).
Η κ. Αθηνά Λινού είναι μία από τις πιο διαπρεπείς καθηγήτριες επιδημιολογίας παγκοσμίως, καθώς είναι απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ όπως και της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, ενώ κατέχει Διδακτορικό Τίτλο Σπουδών και Υφηγεσία στον τομέα της Επιδημιολογίας από το ΕΚΠΑ.
Η λαμπρή σταδιοδρομία της εντός κι εκτός συνόρων δεν επιδέχεται ουδεμίας αμφισβήτησης και είναι ένα σεβαστό πρόσωπο της ιατρικής κοινότητας. Δε θα απείχε και πολύ από την πραγματικότητα το να ισχυριστεί κανείς πως είναι κοινής αποδοχής- το γεγονός, φερ’ ειπείν, πως προ 10ημέρου από το βήμα της Βουλής ο Αλέξης Τσίπρας την πρότεινε για υπουργό υγείας όσο διαρκεί η πανδημική κρίση (μια πρόταση που δεν αντιμετωπίστηκε ακριβώς και με… χλεύη από την «απέναντι» πλευρά), αποδεικνύει του ηλεκτρονικού λόγου το αληθές.
Επομένως, προς τι η «ένσταση» του τίτλου; Για ποιο λόγο καλούμε την κ. Λινού, ένα αξιοσέβαστο πρόσωπο, να μας λυπηθεί;
Πολύ απλά γιατί η γνωστή καθηγήτρια επιτείνει την αίσθηση μαυρίλας που μας έχει τυλίξει όλους μας τους τελευταίους μήνες, από τότε που ο κορωνοϊός έγινε το νούμερο 1 θέμα παγκοσμίως.
Εξηγούμαστε: η κ. Λινού (που, να τονιστεί, δεν είναι μέλος της επιτροπής λοιμωξιολόγων που συμβουλεύει την κυβέρνηση) φιλοξενείται συχνά-πυκνά από πάσης φύσεως Μέσα, προκειμένου να κατατοπίσει το κοινό για το πώς τα πηγαίνει η χώρα μας στον τομέα της πανδημίας, τι θα γίνει από δω και πέρα, πότε μπορούμε να ευελπιστούμε πως κάτι θα πάει έστω και υποτυπωδώς καλύτερα και ούτω καθεξής.
Η καθηγήτρια απαντάει πάντοτε και για τα πάντα χρησιμοποιώντας μια «σκληρή» γλώσσα και αποτυπώνοντας με γλαφυρό τρόπο την κατάσταση που επικρατεί, δίνοντας την αίσθηση πως το ποτήρι δεν είναι απλά μισοάδειο, αλλά μετά βίας έχει τρεις ασθενικές σταγόνες νερού μέσα του.
Ας δούμε, για παράδειγμα, ορισμένους τίτλους από τα όσα όχι πει τον τελευταίο μήνα:
- «Τριψήφιος ο αριθμός νεκρών τις επόμενες 10 ημέρες!»
- «Αμφιβάλλω ότι πρακτικά μέχρι το Πάσχα θα μπορέσουμε να έχουμε τα εμβόλια και να εμβολιάσουμε τόσο μεγάλο πληθυσμό»
- «Κανείς δεν ξέρει πότε θα έχουμε καλύτερα αποτελέσματα. Δεν έχουμε μελέτες για να ξέρουμε που πρέπει να παρέμβουμε. Υπάρχει πρόβλημα. Ανησυχώ για το ηθικό των λειτουργών υγείας, μην μπούμε σε κατάσταση burn out»
- «Κινδυνεύουν πολύ οι εργαζόμενοι στα σούπερ-μάρκετ»
- «Καμιά ελπίδα να μειωθούν τα κρούσματα, στόχος είναι να σταθεροποιηθούν στα 3.200 ημερησίως»
- «Δεν αρκεί το lockdown για να σταματήσει η εκθετική αύξηση των κρουσμάτων»
Αυτά και αρκετά ακόμα ευχάριστα, από εκείνα που σε κάνουν να κραυγάζεις «Εννοείται NOT to be» στο σαιξπηρικό δίλημμα περί του «να ζει κανείς ή να μην ζει;», ακούγονται από τα χείλη της ανά τακτά διαστήματα, σπρώχνοντάς μας ολοένα και πιο βαθιά στην αγκαλιά της μη αναστρέψιμης κατάθλιψης.
Φυσικά, εδώ εγείρεται το εξής ερώτημα- προς «υπεράσπιση» της κ. Λινού: δηλαδή τι πρέπει να κάνει η γυναίκα; Να μας «παραμυθιάζει» συστηματικά, αφήνοντας το (αρκετά δύσπιστο με την όλη κατάσταση με τον ιό, είναι η αλήθεια, στην Ελλάδα…) κοινό να νομίζει πως τα πράγματα πηγαίνουν καλύτερα απ’ ό,τι στην πραγματικότητα; Πως ο κορωνοϊός είναι μια «γριπούλα» που λένε και οι αρνητές και πώς δεν έχουμε τίποτα να φοβόμαστε;
Σε καμία περίπτωση. Υποχρέωση κάθε καταρτισμένου επιστήμονα- και η κ. Λινού είναι αναντίρρητα μία εξ αυτών- είναι να λέει την αλήθεια, να προειδοποιεί τον κόσμο και να μην ανάβει το διακόπτη στο εργοστάσιο παραγωγής φρούδων ελπίδων. Μόνο που…
Μόνο που δεδομένης της καινοφανούς ψυχολογικής πίεσης στην οποία βρίσκεται η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων από τον Μάρτιο και μετά, με την αβεβαιότητα να απλώνει σε τα γαμψώνυχά της και να μας φέρνει ολοένα και πιο κοντά της, με το άγχος και το στρες να κάνουν σε καθημερινή βάση νέο ρεκόρ ανεπιθύμητης καριέρας, το ν’ ακούς με τόσο απόλυτο τρόπο αυτό που ήδη υποψιάζεσαι (ότι, δηλαδή, δε σαρώνουμε ακριβώς στον τομέα της πανδημίας) κατακρημνίζει την ψυχολογία σου ακόμα περισσότερο.
Θα μπορούσε η καθηγήτρια- όπως και αρκετοί ακόμα που εμφανίζονται στα ΜΜΕ συστηματικά- να θέτουν πιο «κομψοεπώς» τα αρνητικά νέα, προκειμένου να μην στραφούμε άπαντες στον χορό του Ζαλόγγου ως «μετακίνηση 6-και οριστική».
Όχι, φυσικά, να διαστρεβλώνει την πραγματικότητα, αλλά να βάλει λίγο χρώμα στο απόκοσμο μαύρο και να πάρει μια πιο γκρι απόχρωση. Το ξέρουμε, το έχει καταλάβει ακόμα και ο τελευταίος άνθρωπος που θα είχε ρεαλιστικές ελπίδες να μπει στην MENSA, πως το δεύτερο κύμα του ιού μας έχει αλλάξει τον αδόξαστο, όμως τα άσχημα νέα μπορούν να σερβίρονται και σ’ ένα πιο «φιλικό» λεκτικό πιάτο.
Η λογική του να τραβάς με τη μία το χανσαπλάστ από την πληγή μπορεί να πιάνει αν μιλάμε για μια απλή παρανυχίδα, όμως εδώ το τσιρότο καλύπτει μια τσακισμένη συλλογική καρδιά.
Ας επιχειρήσουμε το πατροπαράδοτο «λίγο-λίγο».
Τι λέτε κι εσείς;